IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over “Rumoer in Appelscha”, een reactie op het stuk van Kees Stad.
Onwaarheid 1 is dat niet het bestuur de boel heeft laten escaleren in Appelscha, maar dat de groep die zich tooit met de naam ‘van onderop’ daarop heeft aangestuurd. Het bestuur heeft eind januari van dit jaar de noodklok geluid nadat de zeer verslechterde financiële situatie in 2017 duidelijk was geworden. Vanuit haar verantwoordelijkheid als bestuur heeft zij duidelijk gezegd dat het terrein met het oog op de mogelijkheid, dat een deel van de kampeerders voor het derde opeenvolgende jaar niet zou betalen, in april niet open kon. En of iedereen die nu al twee jaar niet had betaald, zijn rekening wilde voldoen om dat te voorkomen. Verder interen op de financiële reserves zou onverantwoord zijn geweest.

Op deze noodkreet kwam van de groep van onderop geen enkele reactie, laat staan dat er over de openstaande jaren 2016 en 2017 werd betaald. In de laatste week van maart 2018 bleek zelfs dat de groep helemaal niet van plan was nog ooit aan de stichting te betalen. Toen restte het bestuur weinig anders dan te doen wat ze eerder had aangekondigd. Hoe pijnlijk het ook was: het terrein moest gesloten worden om de vaste uitgaven zoveel mogelijk te reduceren.

Onwaarheid 2 is dat het bestuur alles bepaalt en de kampeerders niets te zeggen hebben. Ten eerste zijn de meeste bestuursleden zelf ook kampeerder en dus gebruiker. Het bestuur heeft de afgelopen jaren in de praktijk een “slapend” bestaan geleid waardoor zij nauwelijks iets bepaalde. In de praktijk heeft steeds een informele verenigingsstructuur gefunctioneerd. Het bestuur heeft vrijwel uitsluitend als kampeerder aan de besluitvorming deelgenomen. Alleen de contracten en de financiën waren voornamelijk het domein van het bestuur.

Onwaarheid 3 is de stelling dat de gebruikers meer te zeggen wilden hebben en dat het bestuur daar niets van wilde weten. Een deel van de gebruikers wil juist méér te zeggen hebben dan gegeven de huidige informele verenigingsstructuur gangbaar is. Een flink deel van de kampeerders staat ook nog steeds achter de oude structuur, omdat zij de besluitvorming in de kampeerdersvergaderingen voldoende vindt. Niettemin heeft het bestuur steeds gezegd dat een vereniging van kampeerders bespreekbaar is. Het idee is wel altijd geweest dat alle kampeerders hierachter moesten kunnen staan.

Onwaarheid 4 is dat in dit kader beweerd wordt dat het bestuur stelselmatig verzoeken en besluiten naast zich neerlegt. Dit is absoluut niet het geval geweest. Deze beweringen dienen alleen om vervolgens de betaalstaking te rechtvaardigen. Zo kreeg de PL-groep een eigen budget (een voorschot van duizenden euro’s) en een eigen rekening. Dit leverde inderdaad discussie op omdat in de historie van het terrein dit nog niet eerder aan de orde is geweest bij een PL-groep.

Vervolgens hield de PL-groep zich niet aan de in de kampeervergadering gemaakte afspraken, zoals het indienen van een begroting, het maken van een financieel verslag als verantwoording aan de kampeerdersvergadering, de afdracht van gelden en het betalen van een bijdrage aan de exploitatie. Ook hen ging het om de macht en niet om de inhoud (ze hielden namelijk de hele opbrengst van de PL zelf, terwijl de stichting de kosten voor voorzieningen en onderhoud mocht betalen). Ook zij hebben twee jaar lang hun uitgaven niet verantwoord en hun rekeningen niet betaald.

Onwaarheid 5 is dat het bestuur geen representatieve vertegenwoordiging in het stichtingsbestuur wilde, omdat de mensen op het kampeerterrein niet capabel zouden zijn. De kracht van de stichting, eigenaar van het terrein, is altijd geweest dat het bestuur een homogene groep van gelijkgezinden was, die garant stond voor het voortbestaan van het terrein. Dit is 85 jaar lang succesvol gebleken. De gedachte erachter was dat het bestuur zo geen machtsstrijd in eigen gelederen zou krijgen. En als het bestuur slapend moet zijn (zoals de groep van onderop wil) waarom is dan zeggenschap over de samenstelling van het bestuur zo interessant? Daar kan maar één reden voor zijn: van onderop is uit op macht!

Onwaarheid 6 is dat de betaalstaking het gevolg zou zijn van onwil van het bestuur om iets gedaan te krijgen. Dit is onzinnig gezien de informele verenigingsstructuur waarin de besluitvorming altijd leidend is geweest, ook voor het bestuur. Waar heeft het bestuur dan niet mee ingestemd? Kees Stad verzuimt voorbeelden te noemen.
De betaalstaking is van begin af aan een dwangmiddel geweest om het bestuur voor het blok te kunnen zetten en om als machtsmiddel in te zetten op het terrein. Het bestuur betaalt immers tot de dag van vandaag de rekeningen en werd op deze manier financieel uitgekleed! Het enige dat het bestuur achteraf te verwijten valt, is dat zij dit niet eerder door heeft gehad en er eerder naar heeft gehandeld.

Het bestuur heeft namelijk twee jaar lang de verwachting gehad dat de niet-betalers alsnog hun bijdrage zouden betalen als de gesprekken rond een vereniging van (alle) kampeerders zouden starten. De groep van onderop liet eind maart van dit jaar echter weten, de achterstallige bijdragen niet naar de stichting, maar naar de nieuw te vormen vereniging over te gaan maken. Zo werd de betaalstaking een dwangmiddel om de door de groep van onderop gewenste vorm van vereniging door de strot van het bestuur en de andere kampeerders te duwen. Het stond letterlijk in de mail: “bestuur; maar snel even tekenen en dan maken we het geld over” (alleen niet naar de stichting). En deze mensen hebben zelf de mond open over het bestuur dat dingen doordrukt.

Onwaarheid 7 betreft de verenigingsconstructie waartoe besloten zou zijn in een vergadering waar alle partijen aan meededen. Vooraf had het bestuur aangegeven niet meer te willen vergaderen zolang niet alle kampeerders hun rekening zouden hebben betaald. Dit om een onzuivere discussie te voorkomen waarbij de groep van onderop, onder dreiging van niet betalen, haar zin doordrukt. Het bestuur en een aantal andere kampeerders ontbraken dus op deze vergadering. Toch werd de vereniging opgericht ondanks het feit dat duidelijk was, dat een flink deel van de kampeerders geen deel van deze vereniging wilde uitmaken. Ook hier geeft de groep van onderop het valse beeld dat zij namens alle kampeerders spreekt, en dat zij zomaar kunnen beslissen dat het staangeld naar de vereniging moet worden overgemaakt. Dat is net zo iets als een huurder die beslist dat hij de huur niet meer aan de woningstichting betaalt maar aan een andere partij.

Ook werden ineens allerlei werkgroepen opgericht en van nieuwe leden voorzien, en werden de personen die tot dan toe deze taken vervulden zondermeer aan de kant gezet. En de groep van onderop heeft een nieuwe e-maillijst opgesteld voor de vereniging waar het bestuur (zelf kampeerder) en een aantal andere kampeerders van is buiten gesloten! Dit is kennelijk de democratie waar de groep van onderop voor staat! Een mooi voorbeeld van hoe de groep te werk gaat is, dat de nieuwe vereniging begin mei een vergadering heeft uitgeschreven waar overduidelijk een deel van de kampeerders niet voor wordt uitgenodigd. Kennelijk is ergens besloten dat een hele groep kampeerders niet meer mag meepraten.

Het bestuur heeft inmiddels laten weten, haar zeggenschap niet aan een vereniging te kunnen overdragen die niet in staat is alle kampeerders te verenigen. Het zou betekenen dat er straks eersterangs en tweederangs kampeerders op het terrein zijn. Een groep die wat te zeggen heeft en een groep die niets meer te zeggen heeft. De groep van onderop geeft hier geen uitleg over.

Terwijl er meerdere opties zijn, heeft een voorbereidende “structuurgroep” alleen de mogelijkheid van een vereniging met een vruchtgebruikconstructie uitgewerkt. Dit is de optie die de groep van onderop persé wilde. Een optie die 10.000 euro kost om op te richten en die alle zeggenschap naar de vereniging overdraagt voor de duur van maar liefst 30 jaar. De stichting blijft als eigenaar juridisch aansprakelijk maar heeft in dit geval totaal niets meer te zeggen. Ook een mooi staaltje democratie.

Andere opties om de verhouding van zeggenschap tussen stichting en kampeerders te regelen, zijn niet uitgewerkt ondanks het feit dat sommige leden van de structuurgroep hebben aangegeven dit wel te wensen. Het was echter onbespreekbaar voor de groep van onderop. Dit heeft er mede toe geleid, dat er drie mensen uit de structuurgroep zijn getreden of niet meer betrokken werden bij het verdere verloop. Kennelijk was het niet de bedoeling, dat andere mogelijke opties om de verhouding tussen bestuur en vereniging te regelen in kaart werden gebracht. Het bestuur heeft steeds aangegeven dat de kampeerders uit verschillende mogelijkheden zouden moeten kunnen kiezen. Die keuze hebben ze nooit gekregen.

Het is geen onwaarheid dat er een bestuurslid is opgestapt en als kampeerder is vertrokken. Deze persoon heeft openlijk in de mail aangegeven, er persoonlijk niet langer tegen te kunnen dat hij door de aanhangers van van onderop voortdurend als ‘vijand’ werd betiteld. Hij is gewoon weggepest. Zo worden de bestuursleden de afgelopen jaren behandeld en zo worden ze ook door Kees afgeschilderd. En niet alleen het bestuur heeft last van deze druk. Door toedoen van de groep van onderop is een sfeer van intimidatie en bedreiging ontstaan, van persoonlijke aanvallen en vijandschap die zijn weerga niet kent op het terrein. Er is inmiddels een hele reeks kampeerders vertrokken, er zijn mensen op de wachtlijst die hun plek op het terrein niet accepteren, en bezoekers die niet meer komen omdat de sfeer zo enorm verslechterd is.

Dit in tegenstelling tot de laatste 20 jaar, waarin bestuur en kampeerders in goede samenwerking gezorgd hebben voor een nieuw gebouw op het terrein, voor de toevoer van elektriciteit naar de caravans, voor renovatie van het toiletgebouw en voor aanleg van een nieuwe riolering. Het bestuur zorgt ook voor een gezond financieel beleid (zodat de prijzen van het staangeld laag kunnen blijven) met een jaarverslag dat elk jaar op de agenda van de kampeervergadering staat.

Dit bestuur maar vooral ook het kampeerterrein verdienen een betere behandeling dan hen nu ten deel valt. Inmiddels mag duidelijk zijn dat een groep kampeerders die voortdurend een machtsstrijd voert, zich niet houdt aan de regel die wel voor anderen geldt (namelijk; wie niet betaald moet vertrekken) en die nu haar eigen zin doordrijft ten koste van andere kampeerders, daar niet hoort.
En juist zij spreken van anarchisme en democratie…

De enige reden waarom het bestuur eerder eens naar buiten is getreden, is om te reageren op de oproep van de PL-voorbereidingsgroep om met de PL tóch naar Appelscha te komen, ondanks het feit dat daar de voorzieningen zijn afgesloten. Met geen woord spreekt deze groep hierover. Het bestuur vindt dit onverantwoord, met het oog op de vele ouders met kinderen die er jaarlijks komen. Hen op het verkeerde been zetten is opnieuw een vorm van machtsmisbruik. Dit gebeurt alleen om het bestuur te dwarsbomen, en geeft totaal geen blijk van verantwoordelijkheid voor het ongemak van mogelijke bezoekers.

Dit alles had Kees Stad kunnen ontdekken als hij zich niet zo eenzijdig had laten informeren en, zoals het een journalist betaamt, hoor en wederhoor had toegepast. Hij heeft zich blijkbaar kritiekloos van alles op de mouw laten spelden door van onderop, en zich zonder nadenken voor hun karretje laten spannen. Zelf houden zij zich stil en laten anderen hun ongezouten mening spuien en nu is Kees zelfs hun spreekbuis. Dat past niet bij iemand met een goede reputatie in de alternatieve journalistieke hoek.

We willen afsluiten met de opmerking dat we uiteraard alle beweringen, die in dit stuk zijn gemaakt, kunnen onderbouwen. En uiteraard zijn we beschikbaar voor Kees Stad als hij zijn verhaal nog wil toetsen. Als mensen werkelijk willen weten wat zich hier afspeelt dan hoeven ze het maar te vragen.

Het stichtingsbestuur van het Terrein tot Vrijheidsbezinning