IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 02/05/2012 - 06:12

Ik ben nog niet zo heel lang actief in de actiebeweging, eigenlijk pas sinds kort. Dat hebben we te danken aan de enorme excessen bij ROC Amarantis die ten koste van 60.000 leerlingen en 3400 docenten over de kop dreigde te gaan. Dit omdat de bank acuut 70 miljoen opeiste. Gelukkig nie gebeurt maar voor mij wel een belangrijke trigger om iets te doen met dat gefrustreerde, machteloze gevoel. Ook als tegengif is het fijn om iets te doen al is het maar om het innerlijke fatalistische gedachtegoed in elkaar te meppen.

Als aspirant actievoerder en nog behoorlijk naïef en groen, is mijn wereldbeeld weer iets verandert sinds gisteravond. 31maart ben ik sinds lange tijd mee gelopen met een demonstratie in Utrecht. Daar was de sfeer eigenlijk zeer relaxed. Sterker nog, met sommige platte petten kon je zelfs even een praatje maken, hier en daar werd er een glimlach uitgedeeld en je kon soms een heus gesprek met ze voeren. Ook daar liepen volgens mij mensen mee met gezicht bedekkende kleding. Er is goed vooroverleg geweest met de politie en de demonstratie was goed verlopen. Spannend vond ik het wel want ik hoorde ook de verhalen hoe het vorig jaar 1 mei het e.e.a. verlopen was. Daar was de politie behoorlijk intimiderend bezig geweest.

Gisteren dus Amsterdam. Met Utrecht in mijn achterhoofd dacht ik: het zal wel loslopen. Ik zit er namelijk niet op te wachten een confrontatie met de ME en al helemaal niet met die AT boys of wat het ook waren. Ze sporten wel dagelijks en ik heb geen feiten maar sommige reageerde zo agressief dat ik dacht: wat gebruik jij voor anabolen shit. Het was ook een beetje onduidelijk allemaal. Stel je voor dat ik voor de klas sta met een bont en blauw geslagen gezicht en dat de leerlingen aan mij vragen: meneer wat is er gebeurt met u? Kan slechts zeggen dat ik door mijn vrouw in elkaar geslagen ben want dat gelooft geen hond natuurlijk als je 2m lang bent en dagelijks aan het sporten en boksen bent. Goed, we waren aan het lopen en er word wat omgeroepen door de politie en je verstaat er natuurlijk helemaal niets van. Misschien een tip voor de politie om de volgende keer een digitaal info bord op de wagen te plaatsen. Moet ie het wel doen en niet net zoals bij de NS dat de infovoorziening dan uitvalt. Lol

Enfin, we werden dus ingesloten, door ME- ers, paarden, busjes en uiteindelijk kwamen de stillen. Dat werd ook geroepen en als aspirant actievoerder sta je toch effe te kijken: wat is dit! Ervaren rotten stelde me gerust, dank daarvoor. Maar het blijft een vreemde gewaarwording. Je kunt geen kant op, zelfs niet omhoog want daar fladdert zo'n stalen vogel rond van de politie. Ik heb het allemaal een beetje op me af laten komen en ik moet zeggen dat ik er vrij rustig onder kon blijven. Dat verbaasde mij wel. Ik heb ook eens goed gekeken naar hoe die AT boys, de stille, op een nogal agressieve manier te werk gingen. Personen worden daadwerkelijk aangewezen en eruit gepikt. De ME maakt een openingspoort en als een mislukte bevalling storten de stille zich op het vreedzame publiek. Er werd getrokken en geduwd, er werd ook geslagen en een keer heb ik gezien hoe een jongen een elleboog in het gezicht kreeg. Het bizarre vond ik toch wel toen er licht verzet kwam, verzet kon je het eigenlijk niet noemen want je kon geen kant op, dat een stille zijn hand in het gezicht van een demonstrant zette en in zijn gezicht begon te knijpen alsof het een sinaasappel was die je aan het uitpersen was. Toen dacht ik, meisje, is dit nu wat jij praktisch toepast als je het even niet meer weet? Dit na jaren intensieve gevechtstraining en stressbestendigheidstrainingen. Dit na voorbereidend overleg en eerdere opgedane "vaardigheden"? Deze competentie van deze stille scoort bij mij dus een flinke onvoldoende. Dat wordt dus een verbeterplan schrijven en een stevige reflectie op je handelen.

Desondanks, ik heb weer wat interessante gesprekken kunnen voeren met mensen. De confrontatie met de ME gisteravond weerhoudt mij niet om nog een keer te demonstreren. Wel ben ik voorzichtig. Mij zul je niet snel vooraan zien staan met mijn snufferd. Ik zit niet te wachten op klappen van de ME. Maar ik heb begrepen inmiddels dat dit niet alleen voor mij geld. Rest mij als laatste voor de mensen die nu nog vast zitten: ik steek een kaarsje op voor jullie vandaag. Ik heb ook een complimentje voor de ME. De meeste ME gezichten stonden strak en gespannen. Waarom dacht ik, de club mensen waartussen ik me bevind ervoer ik niet als agressief of gewelddadig. Maar er was een ME er bij die had een beetje een glimlach op zijn gezicht en dan zie je er toch heel wat menselijker uit. Dit vond ik een dikke plus. Een dikke voldoende voor de competentie: ME- er kan klantvriendelijk handelen.

Uiteindelijk kwamen we uit bij de hallen geloof ik en toen vond ik het wel welletjes. Ik ben toen op mijn gemakje terug gewandeld naar Amsterdam centraal. Amsterdam is best een geinige stad. Ik vroeg een paar keer de weg naar het station en een keer vroeg ik een jonge dame de weg terug en die was net haar fiets aan het afsluiten. Ze schrok en schoot zo een paar cm de lucht in. "Wees niet bevreesd, ik heb geen kwaad in de zin". Toen ze in mijn bambi oogjes keek, kon ze er wel om lachten.