Our time is tumultuous and potent.
Hier kun je discussieren over Our time is tumultuous and potent..
Farmers and gardeners experiment with organic agriculture while makers and hackers reconfigure machines. Models escape the vacant limelight and break bread with Kurdish radicals and military veterans taking a stand for communal life. Those with no use for politics find each other at a dinner table in Zuccotti park, Oscar Grant Plaza, or Tahrir Square, and the barista who can barely feed himself alone learns to cook for a thousand together. A retired welder and a web designer learn they are neighbors at an airport occupation and commit to read The Art of War together. An Instagram star whose anxiety usually confines them to their apartment meets a battle-scarred elder in Ferguson, where they are baptized in tear gas and collective strength, and begin to feel the weight lifted from their soul. People everywhere, living through the greatest isolation, rise together and find new modes of life. But when these kernels grow to the surface, they are stomped out in a frenzy of banality and fear. Openings are forcefully shuttered by riot police, private security forces, and public relation firms. Or worse, by the lonely ones–politically right or left–who have nothing to gain but another like on their crappy Twitter. All this while smug politicians and CEOs hover. The revolutionary character of our epoch cannot be denied, but we’ve yet to overcome the hurdle between us and freedom.
We come from somewhere broken, yet we stand.
Our epoch’s nihilism is topological. Everywhere is without foundation. We search for the organizational power to repair the world, and find only institutions full of weakness and cynicism. Well-meaning activists get digested through the spineless body of conventional politics, leaving depressed militants or mini-politicians. Those who speak out against abuse end up bearing witness to sad games of power playing out on social media. Movements erupt and then implode, devoured internally by parasites. Cities become unlivable as waters rise and governments scramble to maintain their legitimacy. Each disaster feels more and more intimate, whether we scroll through it or receive the dreaded text did you hear? Accidents feel like massacres. The names of the dead, an index of a civilization in decline. We’ve lost family and friends to addiction, poverty, and despair. We watched the police exercise their freedom to murder, at a loss for how to quench our rage. We held each other through it all, and remain standing. We sense the present that has been stolen from us, imagine the future we are fated. No one is coming to save us. We have to give ourselves the ground on which a revolution will grow.
We have the power to make an irreversible break.
We wake up day after day, generation after generation, going to work in order to recalibrate the same nightmare that forces us to work. We hustle to get by, feel the stress of the commute and the sleepless night, live paycheck to paycheck or one precarious gig to the next, all just to keep the water on. Our labor made this world and keeps it running, but not one of us feels at home. It’s not surprising that so many people throw themselves into anything that promises it could be better–movements, health trends, subcultures, militias, gangs, whatever. We want a dignified life. We desire the freedom to turn our calloused hands toward experimentation, to become so much more than our jobs. If the potency of our time is any indication, it’s that we’re capable of more than mere survival. The very labor we give–our strength, creativity, and intelligence–can be our weapon. The possibility to endure is in our capacity to strike, and in the seduction of our shared power. Our strike will be the immediate practice of reconfiguring how we live, without respect to our bosses, the rich, or the robots intended to replace us. Together we have the know-how and the drive to build a better life, a life on our own terms, and it’s up to us to create and inhabit new worlds to replace this one. Our ingenuity, our passion, our determination–we are the hinge on which every future rests.
Nothing is missing, Look around you. Give it form.
Piece by piece, we are assembling the foundation of a revolutionary force. We are building a life in common, combating the material and spiritual poverty imposed on us by our epoch, and opening up ourselves to immediate experimentation with different ways of living. Our goal is to establish autonomous territories–expanding ungovernable zones that run from sea to shining sea. Faultlines crossing North America leading us to providence. These autonomous territories will give way to new flows for travel and resources, waypoints during ecological crisis, and the ground to reclaim techniques and technology of which we’ve been disposed. We envision our task with serenity and severity. We want territories with infrastructure flexible to catastrophe, born of collective joy, inhabited by a courageous and dignified way of life. Our time is different from the past, and we will not wait for a senile radical nostalgia to catch up. We don’t have every answer, but we share what we know to be true. Now is the time to exit this untenable way of life.
We've begun.
" Our epoch’s nihilism is
" Our epoch’s nihilism is topological. Everywhere is without foundation. We search for the organizational power to repair the world, and find only institutions full of weakness and cynicism. " Wat betreft Nederland in bepaalde kring ongetwijfeld. Maar er is nog veel burgerlijke gezapigheid daar vergis je je wat te makkelijk in als je weinig buiten je elitaire ghetto kijkt. De gezinnen bijv. Daar bij niet een keer het woord Islam niet een keer. Kijk als je over al zwakte registreert dan begeef je je op glad ijs. Die "zwakte "word met name door autoritaire politieke stromingen en godsdiensten vervloekt. Het is nou eenmaal zo dat vrijheid bepaalde verplichtingen met zich mee brengt hoe wel dat een contradictie lijkt op het eerste gezicht. Daar bij vind je het waard die vrijheid te verdedigen ? Ik ben werkelijk verbaast hoe vanzelfsprekend met name jonge vrouwen verworvenheden voor vrouwen vinden waar hun grootmoeders niet eens van durften dromen. Daar bij ben ik ook verbaast hoe makkelijk die jonge vrouwen die vrijheid weer opgeven en een hoofddoek gaan dragen in het kader van een godsdienst. Daar bij stel je word gedwongen van overheidswege zo als in Iran ? Als dat word ingevoerd in Nederland en je word als vrouw bedreigt met slaag en gevangenis bij weigering ? De meesten zijn al lang daar voor om. Als ik bepaalde jonge vrouwen wit bepaald geen moslima hoor afgeven op " islamofobie " en islam bashen dan vraag ik me af hoe lang ze dat nog vol zullen houden zonder daar bij vrijheid te betrekken de verworvenheden die vrouwen nog maar zo kort hebben in Nederland. Vrouwen moeten een keuze hebben zeker. Die keuze vrijheid is er - nog - over het wel of niet dragen van een hoofddoek. Opvallend genoeg is die er niet als het gaat over " ronde missen " in de racerij en bij bepaalde sporten. Een aantal vrouwen ziet hun aardige bijverdienste wegvallen omdat er besloten is dat het een vrouw onvriendelijke bezigheid betreft om vriendelijk lachend iemand meestal mannen een krans om de nek te hangen en vaak een kusje . Als er vrouwen zijn die stellen ik wil dat werk graag doen dan is het pech gehad ga maar wat anders doen. Opvallend genoeg word dat niet gezegd bij " sex werkers ". Dat is legaal tegenwoordig in NL en word door een aantal van die sex werkers verdedigd. Ook daar bij is het twijfelachtig
vind ik of het vrouwen zijn die daar uiteindelijk beslissen . Zo wankel is dat wat er bereikt is voor vrouwen.
The sky is the limit tegenwoordig ? Ik geloof er niet in bijv. tech ontwikkeling voor vrij wel 100 % in eigendom van grote bedrijven . Droom rustig verder de realiteit is anders.
Onze tijd is tumultueus en
Onze tijd is tumultueus en krachtig.
Omwenteling, polarisatie, politiek zo failliet als de financiële markten -ooit in crisis - is mogelijk. Dit tijdperk dwingt ons na te denken over hoe ieder van ons een kern van potentieel vormt, hoe individuen hun wildste neiging kunnen volgen om samen te komen met anderen die de roeping voelen. Mensen leren verloren vaardigheden en krijgers keren het vuur terug naar de wereld.
Boeren en tuinders experimenteren met biologische landbouw, terwijl makers en hackers machines herconfigureren. Modellen ontsnappen aan de lege schijnwerpers en breken brood met Koerdische radicalen en militaire veteranen die zich sterk maken voor het gemeenschapsleven. Wie geen zin heeft in politiek, vindt elkaar aan een eettafel in het Zuccotti-park, Oscar Grant Plaza, of Tahrir Square, en de barista die zich nauwelijks kan voeden, leert samen voor duizend te koken. Een gepensioneerde lasser en een webdesigner leren ze zijn buren op een luchthaven bezetting en verbinden zich ertoe om The Art of War samen te lezen. Een Instagram-ster wiens angst hen gewoonlijk beperkt tot hun appartement ontmoet een veldschaarsvlier in Ferguson, waar ze worden gedoopt in traangas en collectieve kracht, en beginnen te voelen het gewicht opgeheven uit hun ziel. Overal, in de grootste isolement, gaan mensen samen op zoek naar nieuwe manieren van leven. Maar wanneer deze pitten aan de oppervlakte komen, worden ze uitgepuurd in een waanzin van banaliteit en angst. Openingen worden met geweld gesloten door oproerpolitie, particuliere veiligheidsdiensten en PR-bedrijven. Of erger nog, door de eenzame die politiek rechts of links - die niets anders te winnen hebben dan een ander zoals op hun klere Twitter. Dit alles terwijl gesmokkelde politici en CEO's zweven. Het revolutionaire karakter van ons tijdperk kan niet worden ontkend, maar we hebben nog niet de horde tussen ons en de vrijheid te overwinnen.
We komen van ergens kapot, maar toch staan we.
Het nihilisme in ons tijdperk is topologisch. Overal is geen basis. We zoeken naar de organisatorische kracht om de wereld te herstellen, en vinden alleen instellingen vol zwakheid en cynisme. Goedbedoelende activisten raken verteerd door het slappe lichaam van de conventionele politiek, waardoor depressieve militanten of mini-politici achterblijven. Degenen die zich tegen misbruik uitspreken, getuigen uiteindelijk van trieste machtsspelletjes die op sociale media worden uitgespeeld. De bewegingen braken uit en imploderen dan, verslonden intern door parasieten. Steden worden onleefbaar als de wateren opkomen en regeringen vechten om hun legitimiteit te behouden. Elke ramp voelt steeds intiemer aan, of we er nu doorheen scrollen of de gevreesde tekst ontvangen die je hebt gehoord? Ongevallen voelen aan als bloedbaden. De namen van de doden, een index van een beschaving in verval. We hebben familie en vrienden verloren door verslaving, armoede en wanhoop. We zagen hoe de politie haar moordvrijheid uitoefende, met verlies voor het doven van onze woede. We hielden elkaar er doorheen en blijven overeind staan. We voelen het heden dat van ons is gestolen, stellen ons de toekomst voor die ons is toebedeeld. Niemand komt ons redden. We moeten onszelf de grond geven waarop een revolutie zal groeien.
We hebben de macht om een onomkeerbare breuk te maken.
We worden dag in dag uit, generatie in generatie uit wakker en gaan aan het werk om dezelfde nachtmerrie te herijken die ons dwingt te werken. We haasten ons om voorbij te komen, voelen de stress van het woon-werkverkeer en de slapeloze nacht, leven paycheck om te betalen of een hachelijk optreden om het water op te houden. Onze arbeid heeft deze wereld gemaakt en houdt hem draaiende, maar niemand van ons voelt zich thuis. Het is niet verwonderlijk dat zoveel mensen zich storten in alles wat belooft dat het zou kunnen beter-bewegingen, gezondheid trends, subculturen, milities, bendes, wat dan ook. Wij willen een waardig leven. We willen de vrijheid om onze vereelde handen in de richting van experimenteren te draaien, om zoveel meer te worden dan ons werk. Als de potentie van onze tijd een indicatie is, dan is het wel dat we in staat zijn om meer dan alleen maar te overleven. Het werk dat we doen - onze kracht, creativiteit en intelligentie - kan ons wapen zijn. De mogelijkheid om te volharden zit in ons stakingsvermogen en in de verleiding van onze gezamenlijke macht. Onze staking zal de onmiddellijke praktijk zijn van het herconfigureren van hoe we leven, zonder respect voor onze bazen, de rijken, of de robots bedoeld om ons te vervangen. Samen hebben we de kennis en de drive om een beter leven op te bouwen, een leven op onze eigen voorwaarden, en het is aan ons om nieuwe werelden te creëren en te bewonen om deze te vervangen. Onze vindingrijkheid, onze passie, onze vastberadenheid - wij zijn de scharnier waarop elke toekomst rust.
Niets ontbreekt, kijk om u heen. Geef het vorm.
Stukje bij beetje monteren we de fundering van een revolutionaire kracht. We bouwen aan een gemeenschappelijk leven, bestrijden de materiële en spirituele armoede die ons door ons tijdperk wordt opgelegd, en stellen ons open voor onmiddellijke experimenten met verschillende manieren van leven. Ons doel is om autonome gebieden te creëren die onbestuurbare zones uitbreiden die van zee tot glanzende zee lopen. Foutlines door Noord-Amerika leiden ons naar de voorziening. Deze autonome gebieden zullen plaats maken voor nieuwe stromen voor reizen en hulpbronnen, waypoints tijdens de ecologische crisis, en de grond om technieken en technologie terug te winnen waarvan we zijn ontdaan. Wij zien onze taak met sereniteit en ernst tegemoet. We willen gebieden met een infrastructuur die flexibel is voor rampen, geboren uit collectieve vreugde en bewoond door een moedige en waardige manier van leven. Onze tijd is anders dan vroeger, en we zullen niet wachten tot een seniele radicale nostalgie een inhaalslag maakt. We hebben niet elk antwoord, maar we delen wat we weten dat waar is. Het is nu tijd om uit deze onhoudbare manier van leven te geraken.
We zijn begonnen.
jammer
Jammer dat de goede punten die worden gemaakt ondergesneeuwd raken in dramatisch doen, wishful thinking en abstracties/vaagheden. Als we onszelf de grond willen geven waarop we een revolutionaire beweging bouwen, zullen we toch echt moeten ophouden met luchtkastelen te bouwen.
Oh en nou ben ik normaal niet zo van de paranoia, maar die link onderaan vind ik verdacht. Geen httpS en .global??