Omwenteling, polarisatie, politiek zo failliet als de financiële markten -ooit in crisis - is mogelijk. Dit tijdperk dwingt ons na te denken over hoe ieder van ons een kern van potentieel vormt, hoe individuen hun wildste neiging kunnen volgen om samen te komen met anderen die de roeping voelen. Mensen leren verloren vaardigheden en krijgers keren het vuur terug naar de wereld.
Boeren en tuinders experimenteren met biologische landbouw, terwijl makers en hackers machines herconfigureren. Modellen ontsnappen aan de lege schijnwerpers en breken brood met Koerdische radicalen en militaire veteranen die zich sterk maken voor het gemeenschapsleven. Wie geen zin heeft in politiek, vindt elkaar aan een eettafel in het Zuccotti-park, Oscar Grant Plaza, of Tahrir Square, en de barista die zich nauwelijks kan voeden, leert samen voor duizend te koken. Een gepensioneerde lasser en een webdesigner leren ze zijn buren op een luchthaven bezetting en verbinden zich ertoe om The Art of War samen te lezen. Een Instagram-ster wiens angst hen gewoonlijk beperkt tot hun appartement ontmoet een veldschaarsvlier in Ferguson, waar ze worden gedoopt in traangas en collectieve kracht, en beginnen te voelen het gewicht opgeheven uit hun ziel. Overal, in de grootste isolement, gaan mensen samen op zoek naar nieuwe manieren van leven. Maar wanneer deze pitten aan de oppervlakte komen, worden ze uitgepuurd in een waanzin van banaliteit en angst. Openingen worden met geweld gesloten door oproerpolitie, particuliere veiligheidsdiensten en PR-bedrijven. Of erger nog, door de eenzame die politiek rechts of links - die niets anders te winnen hebben dan een ander zoals op hun klere Twitter. Dit alles terwijl gesmokkelde politici en CEO's zweven. Het revolutionaire karakter van ons tijdperk kan niet worden ontkend, maar we hebben nog niet de horde tussen ons en de vrijheid te overwinnen.
We komen van ergens kapot, maar toch staan we.
Het nihilisme in ons tijdperk is topologisch. Overal is geen basis. We zoeken naar de organisatorische kracht om de wereld te herstellen, en vinden alleen instellingen vol zwakheid en cynisme. Goedbedoelende activisten raken verteerd door het slappe lichaam van de conventionele politiek, waardoor depressieve militanten of mini-politici achterblijven. Degenen die zich tegen misbruik uitspreken, getuigen uiteindelijk van trieste machtsspelletjes die op sociale media worden uitgespeeld. De bewegingen braken uit en imploderen dan, verslonden intern door parasieten. Steden worden onleefbaar als de wateren opkomen en regeringen vechten om hun legitimiteit te behouden. Elke ramp voelt steeds intiemer aan, of we er nu doorheen scrollen of de gevreesde tekst ontvangen die je hebt gehoord? Ongevallen voelen aan als bloedbaden. De namen van de doden, een index van een beschaving in verval. We hebben familie en vrienden verloren door verslaving, armoede en wanhoop. We zagen hoe de politie haar moordvrijheid uitoefende, met verlies voor het doven van onze woede. We hielden elkaar er doorheen en blijven overeind staan. We voelen het heden dat van ons is gestolen, stellen ons de toekomst voor die ons is toebedeeld. Niemand komt ons redden. We moeten onszelf de grond geven waarop een revolutie zal groeien.
We hebben de macht om een onomkeerbare breuk te maken.
We worden dag in dag uit, generatie in generatie uit wakker en gaan aan het werk om dezelfde nachtmerrie te herijken die ons dwingt te werken. We haasten ons om voorbij te komen, voelen de stress van het woon-werkverkeer en de slapeloze nacht, leven paycheck om te betalen of een hachelijk optreden om het water op te houden. Onze arbeid heeft deze wereld gemaakt en houdt hem draaiende, maar niemand van ons voelt zich thuis. Het is niet verwonderlijk dat zoveel mensen zich storten in alles wat belooft dat het zou kunnen beter-bewegingen, gezondheid trends, subculturen, milities, bendes, wat dan ook. Wij willen een waardig leven. We willen de vrijheid om onze vereelde handen in de richting van experimenteren te draaien, om zoveel meer te worden dan ons werk. Als de potentie van onze tijd een indicatie is, dan is het wel dat we in staat zijn om meer dan alleen maar te overleven. Het werk dat we doen - onze kracht, creativiteit en intelligentie - kan ons wapen zijn. De mogelijkheid om te volharden zit in ons stakingsvermogen en in de verleiding van onze gezamenlijke macht. Onze staking zal de onmiddellijke praktijk zijn van het herconfigureren van hoe we leven, zonder respect voor onze bazen, de rijken, of de robots bedoeld om ons te vervangen. Samen hebben we de kennis en de drive om een beter leven op te bouwen, een leven op onze eigen voorwaarden, en het is aan ons om nieuwe werelden te creëren en te bewonen om deze te vervangen. Onze vindingrijkheid, onze passie, onze vastberadenheid - wij zijn de scharnier waarop elke toekomst rust.
Niets ontbreekt, kijk om u heen. Geef het vorm.
Stukje bij beetje monteren we de fundering van een revolutionaire kracht. We bouwen aan een gemeenschappelijk leven, bestrijden de materiële en spirituele armoede die ons door ons tijdperk wordt opgelegd, en stellen ons open voor onmiddellijke experimenten met verschillende manieren van leven. Ons doel is om autonome gebieden te creëren die onbestuurbare zones uitbreiden die van zee tot glanzende zee lopen. Foutlines door Noord-Amerika leiden ons naar de voorziening. Deze autonome gebieden zullen plaats maken voor nieuwe stromen voor reizen en hulpbronnen, waypoints tijdens de ecologische crisis, en de grond om technieken en technologie terug te winnen waarvan we zijn ontdaan. Wij zien onze taak met sereniteit en ernst tegemoet. We willen gebieden met een infrastructuur die flexibel is voor rampen, geboren uit collectieve vreugde en bewoond door een moedige en waardige manier van leven. Onze tijd is anders dan vroeger, en we zullen niet wachten tot een seniele radicale nostalgie een inhaalslag maakt. We hebben niet elk antwoord, maar we delen wat we weten dat waar is. Het is nu tijd om uit deze onhoudbare manier van leven te geraken.
Onze tijd is tumultueus en
Onze tijd is tumultueus en krachtig.
Omwenteling, polarisatie, politiek zo failliet als de financiële markten -ooit in crisis - is mogelijk. Dit tijdperk dwingt ons na te denken over hoe ieder van ons een kern van potentieel vormt, hoe individuen hun wildste neiging kunnen volgen om samen te komen met anderen die de roeping voelen. Mensen leren verloren vaardigheden en krijgers keren het vuur terug naar de wereld.
Boeren en tuinders experimenteren met biologische landbouw, terwijl makers en hackers machines herconfigureren. Modellen ontsnappen aan de lege schijnwerpers en breken brood met Koerdische radicalen en militaire veteranen die zich sterk maken voor het gemeenschapsleven. Wie geen zin heeft in politiek, vindt elkaar aan een eettafel in het Zuccotti-park, Oscar Grant Plaza, of Tahrir Square, en de barista die zich nauwelijks kan voeden, leert samen voor duizend te koken. Een gepensioneerde lasser en een webdesigner leren ze zijn buren op een luchthaven bezetting en verbinden zich ertoe om The Art of War samen te lezen. Een Instagram-ster wiens angst hen gewoonlijk beperkt tot hun appartement ontmoet een veldschaarsvlier in Ferguson, waar ze worden gedoopt in traangas en collectieve kracht, en beginnen te voelen het gewicht opgeheven uit hun ziel. Overal, in de grootste isolement, gaan mensen samen op zoek naar nieuwe manieren van leven. Maar wanneer deze pitten aan de oppervlakte komen, worden ze uitgepuurd in een waanzin van banaliteit en angst. Openingen worden met geweld gesloten door oproerpolitie, particuliere veiligheidsdiensten en PR-bedrijven. Of erger nog, door de eenzame die politiek rechts of links - die niets anders te winnen hebben dan een ander zoals op hun klere Twitter. Dit alles terwijl gesmokkelde politici en CEO's zweven. Het revolutionaire karakter van ons tijdperk kan niet worden ontkend, maar we hebben nog niet de horde tussen ons en de vrijheid te overwinnen.
We komen van ergens kapot, maar toch staan we.
Het nihilisme in ons tijdperk is topologisch. Overal is geen basis. We zoeken naar de organisatorische kracht om de wereld te herstellen, en vinden alleen instellingen vol zwakheid en cynisme. Goedbedoelende activisten raken verteerd door het slappe lichaam van de conventionele politiek, waardoor depressieve militanten of mini-politici achterblijven. Degenen die zich tegen misbruik uitspreken, getuigen uiteindelijk van trieste machtsspelletjes die op sociale media worden uitgespeeld. De bewegingen braken uit en imploderen dan, verslonden intern door parasieten. Steden worden onleefbaar als de wateren opkomen en regeringen vechten om hun legitimiteit te behouden. Elke ramp voelt steeds intiemer aan, of we er nu doorheen scrollen of de gevreesde tekst ontvangen die je hebt gehoord? Ongevallen voelen aan als bloedbaden. De namen van de doden, een index van een beschaving in verval. We hebben familie en vrienden verloren door verslaving, armoede en wanhoop. We zagen hoe de politie haar moordvrijheid uitoefende, met verlies voor het doven van onze woede. We hielden elkaar er doorheen en blijven overeind staan. We voelen het heden dat van ons is gestolen, stellen ons de toekomst voor die ons is toebedeeld. Niemand komt ons redden. We moeten onszelf de grond geven waarop een revolutie zal groeien.
We hebben de macht om een onomkeerbare breuk te maken.
We worden dag in dag uit, generatie in generatie uit wakker en gaan aan het werk om dezelfde nachtmerrie te herijken die ons dwingt te werken. We haasten ons om voorbij te komen, voelen de stress van het woon-werkverkeer en de slapeloze nacht, leven paycheck om te betalen of een hachelijk optreden om het water op te houden. Onze arbeid heeft deze wereld gemaakt en houdt hem draaiende, maar niemand van ons voelt zich thuis. Het is niet verwonderlijk dat zoveel mensen zich storten in alles wat belooft dat het zou kunnen beter-bewegingen, gezondheid trends, subculturen, milities, bendes, wat dan ook. Wij willen een waardig leven. We willen de vrijheid om onze vereelde handen in de richting van experimenteren te draaien, om zoveel meer te worden dan ons werk. Als de potentie van onze tijd een indicatie is, dan is het wel dat we in staat zijn om meer dan alleen maar te overleven. Het werk dat we doen - onze kracht, creativiteit en intelligentie - kan ons wapen zijn. De mogelijkheid om te volharden zit in ons stakingsvermogen en in de verleiding van onze gezamenlijke macht. Onze staking zal de onmiddellijke praktijk zijn van het herconfigureren van hoe we leven, zonder respect voor onze bazen, de rijken, of de robots bedoeld om ons te vervangen. Samen hebben we de kennis en de drive om een beter leven op te bouwen, een leven op onze eigen voorwaarden, en het is aan ons om nieuwe werelden te creëren en te bewonen om deze te vervangen. Onze vindingrijkheid, onze passie, onze vastberadenheid - wij zijn de scharnier waarop elke toekomst rust.
Niets ontbreekt, kijk om u heen. Geef het vorm.
Stukje bij beetje monteren we de fundering van een revolutionaire kracht. We bouwen aan een gemeenschappelijk leven, bestrijden de materiële en spirituele armoede die ons door ons tijdperk wordt opgelegd, en stellen ons open voor onmiddellijke experimenten met verschillende manieren van leven. Ons doel is om autonome gebieden te creëren die onbestuurbare zones uitbreiden die van zee tot glanzende zee lopen. Foutlines door Noord-Amerika leiden ons naar de voorziening. Deze autonome gebieden zullen plaats maken voor nieuwe stromen voor reizen en hulpbronnen, waypoints tijdens de ecologische crisis, en de grond om technieken en technologie terug te winnen waarvan we zijn ontdaan. Wij zien onze taak met sereniteit en ernst tegemoet. We willen gebieden met een infrastructuur die flexibel is voor rampen, geboren uit collectieve vreugde en bewoond door een moedige en waardige manier van leven. Onze tijd is anders dan vroeger, en we zullen niet wachten tot een seniele radicale nostalgie een inhaalslag maakt. We hebben niet elk antwoord, maar we delen wat we weten dat waar is. Het is nu tijd om uit deze onhoudbare manier van leven te geraken.
We zijn begonnen.