IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Er is niet zoiets als bourgeois gerechtigheid.
En zo werden, op de zonnige herfstmorgen van 28 september – een rustige, bijna vredige morgen – de staat en de media, binnen en buiten het Griekse grondgebied, ineens wakker als antifascist. Waren de dagen dat dezelfde schuldigen die het Nazisme voedde, de dagen dat de autoriteiten een nauwgezet web weefde van institutioneel racisme, totalitarisme en verloedering slechts een nachtmerrie? Natuurlijk niet.

In de tijd die voorbij is sinds de moord op Pavlos Syffas hebben zij alle moeite gedaan om een schoon gezicht te presenteren. Maar na al hun pogingen is de woede nog steeds aanwezig. In de korte vijf jaren nadat Alexandros Grigropolous dood neer viel op een straathoek in Exarchie (Athene) worden we nog steeds geconfronteerd met dezelfde zombies van de macht die onze revolte aanviel maar niet heeft heeft weten de afmaken – althans zo lijkt het. Tijdens al deze jaren is het aantal zuster en broeders die zijn gestorven door de handen van de staat of zijn uitlopers alleen maar gegroeid. Katerina Goulioni, Nikolas Todi, Cheikh Ndiaye, Mohammad Atif Kamran en Shehzad Luqman… Katerina stierf in de handen van haar ontvoerders van de staat; Nikolas, Cheikh en Mohammad werden vermoord door de politie; Shehzad werd met een mes doodgestoken door Nazi's, net als Pavlos op 17 september.

Samen met weet wie hoeveel anderen, gemarteld en van de straat geplukt, gevangen gehouden in Amygdaleza en al de andere concentratiekampen, ter dood veroordeeld en daarna zelfs tot vergetelheid - want nationale homogeniteit reserveert zelfs geen plek voor de herinnering aan zijn slachtoffers. Deze zelfde mensen nu zogenaamd anti-fascist zijn geworden, zijn dezelfden die opdracht gaven voor de detentie van 70.000 migranten in één enkel jaar; die verondersteld HIV-positieve vrouwen en zwartmaakte e drugsverslaafden en masse oppakte; die dagelijks vrouwen en mannen tot wanhoop en zelfs zelfmoord drijft... de lijst blijft groeien.

En nu, na al die jaren, lijkt dezelfde staat die de Nazi-gebroed verwekte besloten te hebben dat zij ze niet langer nodig hebben. Dat ze in de ban moeten worden gedaan. Is dat gerechtigheid? Natuurlijk niet. Hoe kunnen de daders ooit gerechtigheid bieden aan hun slachtoffers? Of ze nu wel of niet besluiten hun uitlopers bij zich te houden, ze blijven dezelfde macht die onze zuster en broeders in een verscheidenheid aan manieren veroordeelde tot marteling en de dood. Zij zijn de gene die racisme en fascisme deden wortelen als een alledaagse omstandigheid, de gene die hun versterkte autoriteit hebben ingesteld over de lichaam en geest van migranen, lebiënnes en homo's, antifascisten, pariahs, dropouts van het systeem: allen die niet in passen in het verstikkend krappe frame van nationale eenheid en sociale orde. Wij waren het niet die de Golden Dawn vermoordden; het was het systeem dat hen zelf groot bracht. Dus verwar dit niet met gerechtigheid, zij die onrecht en uitbuiting kweken zullen nooit wat brengen.

Origineel met hyperlinks: http://blog.occupiedlondon.org/2013/09/30/occupied-london-statement-on-t...

http://blog.occupiedlondon.org/

*noot van de vertaler: ik had enige moeite met de vertaling van de originele afsluiter van de tekst omdat deze lastig geformuleerd is en daardoor ook moeilijk te begrijpen.