IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 04/10/2019 - 17:58

De veertiende editie van het jaarlijkse 2.Dh5 Festival komt in februari 2020 naar Utrecht, met dit jaar het thema 'Defeating Dystopia?'. Om hieraan invulling te geven werken we samen met de redactie van het blad van de Vrije Bond, Buiten de Orde, aan een themanummer in de aanloop naar het festival. Hiervoor zijn we op zoek naar ingezonden stukken. Deze zullen worden gepubliceerd in de volgende editie van het blad, en worden als kapstok gebruikt voor de inhoud van 2.Dh5.

Hieronder volgt een tekst die bedoeld is om het thema in te leiden, aangevuld met een aantal invalshoek(en) die we voor dit thema in gedachten hebben, en praktische informatie over hoe iets hier aan bij te dragen.

Defeating Dystopia?

Er vindt een verregaande ontwrichting in de maatschappij plaats als gevolg van ecologische, economische en sociale crises en de extreemrechtse en techno-dystopische reacties hier op. Voor verdrukten en geëxploiteerden is de huidige realiteit al een dystopie. Dit neemt niet weg dat als huidige trends zich doorzetten, zoals lijkt te gebeuren, deze situatie alleen maar zal verergeren.

"The probability of apocalypse soon cannot be realistically estimated, but it is surely too high for any sane person to contemplate with equanimity." ― Noam Chomsky

Betekent het onder ogen zien van deze realiteit dat we onze hoop voor een vrije en solidaire wereld moeten opgeven? Raymond Williams schreef: "To be truly radical is to make hope possible, rather than despair convincing." Maar is het niet naïef om nog vast te houden aan hoop, als we onze huidige machteloosheid om iets fundamenteels aan de omstandigheden te veranderen erkennen? Is de droom van 'een andere wereld is mogelijk' niet precies dat: een droom? Moeten we misschien op zoek gaan naar een nieuwe manier om door te vechten en onze waardigheid te behouden? De toekomst recht in de ogen durven kijken om de afgrond in te scheeuwen: “Kom maar dan!”?

"Well of course I get depressed sometimes, yes I do." ― Angela Davis

Soms kan dit machteloze gevoel overweldigend worden en verlammend werken. Dit willen we juist voorkomen door samen te komen om dit collectief bespreekbaar te maken en het taboe te doorbreken. We hopen dat dit een bevrijdende werking heeft en ons inspireert om samen de strijd door te zetten.
Want als er ergens hoop te vinden is het wel in verzet. In de strijd. Juist daar zijn prefiguraties van een radicaal andere toekomst en vluchtige verschijningen van utopieën te vinden. Ook heeft zeker niet iedereen de hoop opgegeven. Van de hernieuwde interesse in afrofuturisme tot ideeën van de commons, post-work en zelfs 'fully automated luxury communism'; hoopvolle ideeën genoeg.

Naast het thema 'Defeating Dystopia?' zullen er zoals gebruikelijk enkele tientallen workshops, discussies en lezingen plaatsvinden over strategieën en inhoudelijke verdieping rondom feminisme, queer, antiracisme, antifacisme, dekolonialisme, arbeidsstrijd, antimilitarisme, internationale solidariteit, milieustrijd, migratie/no-border, internet vrijheid/privacy, recht op stad/anti-gentrificatie en/of alle kruisingen daartussen.

Frantz Fanon schreef: “Each generation must, out of relative obscurity, discover its mission, fulfill it, or betray it.” Ondanks alles zijn wij de generatie die de uiteindelijke impact van de huidige crises zullen bepalen. Laten we bij deze editie van 2.Dh5 hier samen naar op zoek gaan. Om een aanzet te geven, hebben we een aantal vragen opgesteld die kunnen dienen als startpunt en/of inspiratiebord voor eigen ideeën:

Open vragen

• Raymond Williams schreef: "To be truly radical is to make hope possible, rather than despair convincing". Terwijl Joanna Macy juist wanhoop als bron van solidariteit en kracht ziet. Wat is de rol van hoop van politieke strijd in deze tijden? Is het nodig en/of mogelijk om 'de toekomst' terug te eisen als project van radicaal links, of moeten we hoop los laten en alsnog vechten voor onze waarden of toekomstbeeld?
• Soms lijkt de toekomst verstikkend en overweldigend. "Als alles naar de klote gaat, wat heeft het dan nog voor zin om je te verzetten?" Om ons heen zien we veel mensen zich hierdoor terugtrekken van het activisme, of juist te veel geven, en daardoor in een burn-out belanden. Hoe kunnen we als gemeenschap hier beter mee leren omgaan en elkaar steunen?
• Als het niet mogelijk lijkt om te winnen, is de verleiding groot om dan maar de 'moral high ground' te nemen, ook als dat betekent dat we de grotere strijd niet winnen. Je terugtrekken naar een terrein waar iets te winnen valt lijkt een logisch gevolg: denk aan interne strijd om het gebruik van taal, of het zo zuiver mogelijk houden van de eigen scene. Is deze focus en zulk purisme het gevolg van een gebrek aan perspectief, een overcompensatie of een terechte inhaalslag?
• In tijden van snelle verrechtsing, waar parlementair links vooral achteraan hobbelt, dreigt radicaal-links in een isolement te komen, verder los te komen staan van de rest van de samenleving. Hoe gaan we hiermee om? Kiezen we voor meer 'fluffy' methoden om een, misschien ook wat afgezwakte, boodschap naar buiten te brengen en daarmee aansluiting te zoeken? Of roept deze situatie er juist toe op er de beuk in te gooien en met radicale boodschappen en/of methoden een alternatief levend te houden? Of moeten we gewoon redden wat er te redden valt?
• Extinction Rebellion heeft in de strijd tegen klimaatverandering de olifant in de kamer omarmd: "extinction". Ondanks veel al dan niet terechte kritiek lijkt deze groep een snaar geraakt te hebben bij een breder publiek. Wat zegt dit over de beperkingen en mogelijkheden van organiseren rondom klimaat, en is het mogelijk om deze boodschap te versterken met klimaatrechtvaardigheid op de voorgrond?
• Wereldwijd worden steeds meer mensen gedwongen te vluchten. De gevolgen van klimaatverandering zullen dit in de toekomst alleen nog verder aanwakkeren, met alle gevolgen voor de rechtse reactie vandien. Hoe kunnen we de strijd voor klimaatrechtvaardigheid verbinden met de anti-racistische en antifascistische strijd?
• Techno-dystopische series als Black Mirror komen dichterbij mogelijke toekomstbeelden van bedrijven als Amazon, Facebook en Google dan je zou willen. Aan de andere kant is de bevrijdende potentie van technologie nog nooit zo groot geweest, en lijkt een wereld zonder werk binnen handbereik. Hoe kunnen we de strijd tegen de surveillance-kapitalisten aangaan, en zijn alternatieven als Fearless Cities een mogelijk antwoord?
• De opkomst van het platform-kapitalisme van Google, Facebook, en Amazon tot Uber, Airbnb, en Deliveroo heeft veel veranderd voor arbeidsstrijd. De traditionele arbeider bestaat niet meer, en vakbonden zijn historisch uitgehold. Maar ook dit nieuwe economische model heeft zwakke punten. Wat zijn deze en hoe kunnen we ons organiseren om hier op in te spelen?
• Er groeit een hele generatie op met sociale media, met alle negatieve gevolgen van dien. Als groep of collectief niet meedoen met deze trends betekent in toenemende mate toegeven aan sociale uitsluiting en politieke irrelevantie. Te veel meegaan in deze trend betekent al je waarden en principes verloochenen. Wat is de juiste balans tussen deze twee extremen?
• Zijn er lessen te leren van hoe er werd omgegaan met de 'no future'-tijden in de jaren 70/80, toen de dreiging van nucleaire oorlog en kernrampen mensen bezig hielden?
• Preppen met bunkers en wapens is een rechtse hobby van libertariërs en miljonairs. Is er zoiets als links preppen? Is het concept van veerkracht, 'resilience', hierbij nuttig? Hoe zou dit er anders uitzien dan de rechtse variant?

Een bijdrage leveren?

Hebben deze vragen, of het thema als zodanig, je geprikkeld om iets te schrijven? Stuur je stuk, bij voorkeur niet langer dan drie pagina's, dan naar de redactie van Buiten de Orde: redactie@buitendeorde.nl. De deadline voor ingezonden stukken is 25 oktober.

Heb je vragen of wil je op een andere manier bijdragen aan 2.Dh5, laat het ons dan weten via info@2dh5.nl.

Tot op het 2.Dh5-festival in 2020. De datum en locatie worden nog bekend gemaakt. Houdt www.2dh5.nl in de gaten.