Plaats een aanvulling
Sprookjes uit Appelscha
Wanneer: 16/05/2018 - 10:04
R., de aanstichter van het Appelscha conflict schuwt geen valsheid in geschrifte, het bedreigen van monteurs, of het bekladden van het huis van een bestuurslid met anarchistentekens. Hij schrijft zelfs flauwe sprookjes. Dat vraagt om nog een verhaaltje.
R Blij was altijd al een driftkikkertje.
Hij had vaak ruzie met de andere kindertjes, vooral als ze groter en sterker waren dan hij. Hij was klein van stuk en dus zinde hij voortdurend op manieren om de grote jongens toch te slim af te zijn. Hij stopte viezigheid tussen hun boterhammen en liet hen struikelen, waardoor ze boos op hem werden en hem gingen slaan. Dan rende hij blèrend naar de juf en kregen de grotere jongens op hun kop.
Op de middelbare school had hij vaak aanvaringen met de leraren. Hij vond leraren maar autoritair. Je moest aan allerlei richtlijnen en schoolregels voldoen, en hard werken om ergens te komen. Maar daar had R een hekel aan. Hij pestte liever andere kinderen en dwong hen om zijn huiswerk te doen. Zo kwam hij waar hij wilde, met behulp van intimidatie.
Hij verzamelde mensen om zich heen die ook niet precies wisten wat ze wilden en die iemand nodig hadden om hen dat te vertellen. R wilde graag diegene zijn, want dat streelde zijn ego. Hij vertelde die mensen, die eigenlijk niet zoveel konden, voortdurend hoe geweldig ze waren en dat hielp. Die mensen kregen zelfvertrouwen en dachten echt dat ze iets voorstelden. Daarom stelden ze ook nooit ter discussie wat R deed. Daardoor ging R zelf geloven dat hij eigenlijk veel beter was dan anderen. Vooral beter dan de grote jongens en de leraren. En veel slimmer ook.
Het lastige was, dat R lang niet zo geweldig was als hij zelf dacht, en dus kwam hij nog weleens mensen tegen waar hij het met stampvoeten, pesten en dwarsbomen niet van kon winnen. Ook in de boze grotemensenwereld had je die. Die bleken “baas” te zijn, of “eigenaar” of bestuurslid. Die mensen hadden spelregels waarmee ze kleine R om de oren konden slaan. En dan deed vooral zijn ego zeer.
R zocht naar manieren waarop hij alle bazen van dit land te pakken kon nemen. Het werd zijn levensdoel. Omdat hij niet zoveel kon en eigenlijk ook niet zo slim was, zocht hij naar nieuwe groepjes waar hij zich een weg naar binnen kon manipuleren. Zo’n groepje vond hij toen hij eens op zijn fietsje door de bossen van Appelscha fietste, op zoek naar jongetjes van tien die filosofische gesprekken met hem zouden willen voeren. Omdat zulke jongetjes niet bestaan, bleef hij staan luisteren bij een groepje mensen die sneu in een hoekje van het bos stonden en elkaar vertelden hoe leuk het zou zijn om ergens een eigen veldje te hebben om hun eigen voetbalwedstrijden te mogen spelen met eigen bedachte spelregels. Want spelregels van anderen; daar hadden alle mensen in het groepje een hekel aan.
Wie zijn jullie? Vroeg kleine R aan de mensen. Wij zijn antimachtisten, zeiden de mensen. Dat bleken mensen te zijn die niet van bazen en regels hielden. Vanaf dat moment wilde R niets liever dan de beste antimachtist ooit worden. Hij zou de bazen van dit land weleens een lesje leren. Hij las er alles over en ging er zelf boekjes over schrijven. Allemaal om te tonen hoezeer hij de beste antimachtist was van de hele wereld.
Het groepje antimachtisten uit het bos werd zijn nieuwe “R-is-de-beste” fanclubje. Hun voornaamste taak was het voortdurend strelen van zijn ego. Op een druilerige dag zaten ze bij elkaar en bespraken iets wat hen hevig dwarszat. Vlakbij was toch zo’n prachtig mooi voetbalveldje. Het was van andere antimachtisten die gezellig met elkaar op het veldje aan het voetballen waren, volgens hun eigen regels. Het ging er gemoedelijk aan toe.
Oh oh oh wat was R Blij jaloers… Het gras was van het mooiste groen dat hij ooit had gezien. Hij zon op mogelijkheden om dat veldje te krijgen en beeldde zich in dat de scheidsrechters van het veldje eigenlijk wel heel groot waren. Reuzen! Dat wilde hij ook worden! Hij was diep onder de indruk van wat zij deden en van hun scheidsrechterskwaliteiten. Maar dat kon hij natuurlijk moeilijk toegeven.
Hij wist door zijn jarenlange ervaring met manipuleertactieken dat het helpt om je tegenstander zwart te maken en heel negatief af te schilderen. Daardoor leek je zelf beter en positiever. Hij dacht eens na over de mensen in het fanclubje. Zij waren beïnvloedbaar genoeg. Zou hij ze voor zijn karretje kunnen spannen? Want eigenlijk wilde R Blij diep in zijn hart zelf een baas worden. Een grote sterke machtige baas. Iemand die het voor het zeggen had, en anderen zijn wil kon op leggen. Hij kreeg het er prettig warm van.
Hij besprak zijn plannen met de fanclub. Natuurlijk zei hij niet dat hij zelf baas wilde worden. Hij bracht zijn verhaal als volgt: als we nu de taken verdelen en iedereen doet zijn werk dan is het veldje straks van ons. Dan kunnen we er zelf voetballen en maken we onze eigen regels. Iedereen krijgt een gewichtige taak en iedereen wordt straks erg belangrijk.
De mensen van het fanclubje wilden R maar al te graag blij maken. En belangrijk waren ze hun hele leven nog niet geweest, dus deze kans grepen ze allemaal aan.
Het fanclubje ging zich voordoen als enorme voetballiefhebbers en vroeg of ze mee mochten doen met de andere antimachtisten op het veldje. Die vonden het prima. Hoe meer zielen hoe meer vreugde! Het viel het clubje op dat de scheidsrechters meestal sliepen en zich niet zo druk maakten over het voetbalspel. De spelers deden gewoon hun ding en dus het was hen snel duidelijk dat ze hun taken rustig konden gaan uitvoeren.
De leden van het fanclubje gingen heimelijk aan de slag. Eentje ging er op het veldje wonen. Als niemand keek dan pestte en bedreigde hij andere mensen op het veldje en in de nabije omgeving. Hij schepte er genoegen in dat mensen bang voor hem waren en niet meer kwamen voetballen. Een paar andere leden van het groepje ging nieuwe regels maken voor het voetbal. Sommige mensen mochten aan het nieuwe spel meedoen en anderen beslist niet. Vooral de scheidsrechters mochten niet meedoen. Ook vonden ze dat zij nu eigenlijk voor hun spelregels betaald moesten worden ook al was het veldje niet van hen. Weer anderen schreven brieven naar de krant over de foute scheidsrechters en lieten zich interviewen door journalisten die niet verder keken dan hun neus lang was. En er waren leden van het fanclubje die die ’s nachts op de fiets stapten en bij de scheidsrechters thuis antimachtistentekens op de muren kladden. De fanclub had een geweldige tijd.
R Blij zat op zijn stoepje en keek het allemaal aan. Hij was tevreden over het enthousiasme van zijn fanclubje. Hij droomde al van een mooie grote hoge scheidsrechtersstoel aan de kant van het voetbalveldje, waarop hij zou zitten en belangrijke opdrachten zou schreeuwen naar de voetballers op het veldje. Iedereen zou naar hem luisteren. Iedereen zou kunnen zien dat hij de baas was. Er verscheen een tevreden glimlach op zijn gezichtje bij de gedachte alleen. Héérlijk… macht!