Plaats een aanvulling
Kamp Zeist, als je er vast hebt gezeten
Wanneer: 04/05/2016 - 19:24
Kamp Zeist, die gezinsgevangenis die ondanks muren, hekken, stroomdraad, camera's, bewakers en opsluiting niet zo genoemd mag worden. Waarvoor het ministerie van Veiligheid en Justitie zo'n zoetsappig promotiefilmpje maakte, om ons het idee te geven dat het er allemaal reuze mee valt en dat het vooral kindvriendelijk is. Hoe 'kindvriendelijk' dat is, lees je in het verhaal van A (16 jaar). Zij heeft daar samen met haar zusje, broertje en ouders twee weken vastgezeten. Foutje van de IND.
Ik ben A, ik ben 16 jaar oud en ik woon al bijna zes jaar in Nederland. Nu verblijf ik in een gezinslocatie met mijn ouders, zusje en broertje. In die zes jaar heb als een kind behoorlijk veel meegemaakt. Ik ben ongeveer acht keer verhuisd en het ergste vond ik in Zeist. Een jaar geleden werden ik en mijn gezin gearresteerd en naar een gevangenis gebracht in Zeist.
Ik snap wel dat ze (IND en DT&V) Zeist kindvriendelijk willen gaan maken, maar waarvoor? Wat hebben de onschuldige kinderen en hopeloze ouders gedaan? Waarvoor moeten al die onschuldige mensen in bewaring worden gesteld om daarna teruggestuurd te worden naar het land van herkomst? Er zijn zoveel vragen die ik mezelf stel en uiteindelijk niet kan beantwoorden...
Voor mij was het verschrikkelijk om in Zeist twee weken te verblijven. Het is een dichte ruimte waar je niet uit kan en dat is in mijn ogen gevangenis! Ik heb de ergste dagen in mijn leven gehad in die plek, als je als kind steeds denkt dat je terug zal gaan en mogelijk vermoord zal worden en niet meer je ouders zal zien, kon ik niks meer doen dan huilen, zelfs nu ben ik huilend aan het typen.
Ze hadden daar ook activiteiten van stichting de Vrolijkheid voor kinderen, daar was een vrouw die de enige was die me echt begreep, na vier dagen kwam ze niet meer naar het werk omdat ze me niet meer zo kon zien met rode ogen en hopeloze blik.
Op dat moment wilde ik gewoon niet meer leven, de enige wat ik toen deed was mijn gevoelens uiten met een schilderij dat daar nu hangt met een huilend meisje... de kleuren die ik toen had gekozen waren rood en zwart, dat waren de enige kleuren die mijn gevoelens zouden kunnen laten zien.
De mensen daar probeerden lief te doen, maar in hun blik zag ik altijd dat ze van ons af wilden. We moesten ons geld,mobiele toestellen en deel van de kleding inleveren. Mijn vader kwam niet uit de kamer, mijn moeder was zo ziek dat er in die twee weken twee keer per dag een dokter kwam met medicijnen om te kijken hoe mijn moeder was. Mijn broertje kreeg op dat moment een oorontsteking en mijn zusje begreep er niet zoveel van, het enige wat ze zei was dat ze niet terug wilde en dat ze haar Nederlandse vriendinnen wou zien.
Omdat mijn moeder niks meer kon, was ik diegene die naar advocaat belde en de afwas deed. Op een dag werd mijn moeder geroepen door de bewakers en moest ze me ziek gaan helpen en anders zeiden ze dat wij (kinderen) van onze ouders weg zouden gehaald worden, is dat iets wat je tegen een moeder zegt? Dan denk ik dat je als mens geen recht hebt om ooit een kind te hebben.
Het ergste was de manier hoe we naar Zeist werden gebracht, mijn vader werd gearresteerd alsof we een of ander crimineel waren en ik moest mijn schoenen en jas uitdoen in de politiebureau om niet zelfmoord te plegen? Is dat normaal? Na 2 weken kregen we te horen dat het een FOUT was van de IND en dat we weer moesten verhuizen naar een andere gezinslocatie deze keer. Aan de ene kant was ik blij dat we in Nederland mochten blijven en aan de andere kant moest ik weer een nieuw leven beginnen en weer nieuwe vrienden maken.
Door al die verhuizingen en al die gesprekken met de DT&V (Dienst Terugkeer) zijn mijn ouders geestelijk ziek geworden. Ik zelf ben onder behandeling en probeer zo mezelf te kalmeren en sterker te worden om te blijven leven in zulke omstandigheden. Heel vaak heb ik het zo moeilijk gehad dat ik niet meer zo'n leven wilde, maar ondanks alles probeer ik het beste uit mezelf te halen en mijn hoofd te richten naar onderwijs. Ik ben zo bang dat ik alles kwijtraak als ik teruggestuurd word. Elke afwijzing die we kregen was de slechtste dag van mijn leven en vandaag is zo'n dag, want we hebben een negatieve uitspraak voor het Kinderpardon gekregen.
Het voelt soms dat mijn leven op stop is gezet als ik hoor dat ik en mijn gezin niet in Nederland mogen blijven. Mijn broertje is in Nederland geboren en inmiddels zijn ik en mijn zusje geworteld in Nederland. Ik heb over twee weken eindexamens, waarna ik in havo-vwo wil gaan studeren en mijn zusje heeft te horen gekregen dat ze gymnasium gaat doen. Ik en mijn gezin hebben niks gedaan behalve goeie dingen, mijn moeder heeft acht maanden gewerkt in een kapsalon waarvan ze 75% van haar loon aan COA betaalde, maar toen we weer negatief kregen mocht dat niet meer... is dat eerlijk? Na al die gebeurtenissen mochten we met behulp van Defence for Children terug naar de gezinslocatie waar we eerst woonden. Dit is de 40% procent van alles wat ik als kind in Nederland heb meegemaakt, ik krijg er nog steeds dromen over, maar deze keer niet over het verleden in het land waar ik vandaan kwam, maar over de ergste dagen die ik in Nederland heb meegemaakt. Is dit een land dat zogenaamd een verzorgingsstaat is? Gelooft de IND niet dat er kinderen zijn die hun leven en toekomst verlaten in een land van herkomst waar het niet veilig is en vervolgens een nieuw leven beginnen, MAAR ALSNOG NA 5 JAAR NIET MOGEN BLIJVEN?????
Ik hoop dat het uiteindelijk wel goed zal komen en dat er toch meer kinderen in Nederland zouden mogen blijven.
Lees meer verhalen van kinderen uit de gezinslocaties op de website van Geen kind aan de kant!