Plaats een aanvulling
De CGT radicaliseert meer en meer
Wanneer: 22/04/2016 - 04:29
De secretaris-generaal van de CGT, Philippe Martinez, heeft de ‘islamitische afleidingsmanoeuvres’ bij de RATP en Air France veroordeeld. Hij deed dat tegenover France Info (op 2 december jl.) in het kader van de nationale dag van actie tegen de criminalisering van vakbondsactie ter ondersteuning van de aangeklaagde Air France-werkers (naar aanleiding van de gebeurtenissen op 5 okt. jl. wegens ‘geweldpleging’.
,,Men heeft heel eenvoudig alléén die personen die lid waren van de CGT eruit gewerkt”, aldus Martinez, die toelichtte dat de CGT alleen al op de luchthaven Roissy zo’n 500 militanten heeft verloren, die in grote meerderheid ,, niet radicaal” waren. ,,Dat heeft ons toen de eerste plaats gekost bij de OR-verkiezingen bij Air France” (in maart 2015, waar de CGT destijds 3,8% verloor. Ze behaalde 14,3%). Sinds de aanslagen van 13 november laat de CGT, die een erg harde campagne voert tegen de regering-Valls, géén gelegenheid onbenut om te laten zien hoezeer ze daarbij is geradicaliseerd (tendens stijgend). Het doel is om zowel Sarkozy als Hollande te demonteren.
Op 14 november had de CGT nog de aanslagen veroordeeld – in een gemeenschappelijk communiqué met de CFDT, CFTC, CFE-CGC, UNSA, FSU en Solidaire. Vier dagen later echter was de toon al veranderd. In een verklaring van haar Comité confédéral national (CCN), uitgegeven op 18 november, veroordeelde de CGT de militaire avonturen in Irak, Libië en Syrië – ,,dat is juist de voedingsbodem voor het terrorisme” – en beklemtoonde ,,een inperking van de individuele en collectieve vrijheden” niet te zullen toe staan. ,,De CGT zegt met kracht ‘neen’ tegen elke beknotting van de sociale bewegingen en van het opkomen voor de rechten van de werkers.” ,,Zo min als er sprake is van een wapenstilstand m.b.t. de permanente aanvallen van het patronaat op de georganiseerde arbeidersbeweging, zo min is er ook sprake van een wapenstilstand m.b.t. de actie van de vakbeweging voor sociale vooruitgang.”
In de Huma (zondagsuitgave van 26 november) spreekt de secretaris-generaal nog duidelijker taal; Martinez: ,,Onder het voorwendsel van ‘oorlog tegen het terrorisme’ vindt er een verheviging plaats van de sociale repressie.” En hij vervolgt: ,, Het enige antwoord van deze regering is het verklaren van de oorlog. Verre van effectief te zijn zal deze strategie alleen maar contra-productief uitpakken.”
Terwijl de afgevaardigden van het Front de Gauche vóór de verlenging van de noodtoestand stemmen – PCF-leider Pierre Laurent onthoudt zich van stem in de Senaat – blijft het aan de leider van de CGT voorbehouden om de oppositie tegen het militair avonturisme en de permanente noodtoestand een stem te geven.
Op 20 november – tijdens het sociaal overleg met het patronaat en premier Valls – hekelt hij ‘de permanente noodtoestand’ en weigert hij toe te staan dat de vakbonden hand- en spandiensten verlenen aan het ‘zuiveren’ van de bedrijven (van ‘radicalen’). Op 27 november ontbreekt hij bij het nationaal eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslagen.
De uiterst radicale federatie van chemie-arbeiders, heropgenomen in het communistische Wereldvakverbond (WVV), waar de CGT juist uit was gestapt in… 1995, riep in een verklaring ertoe op om Frankrijk, dat banden onderhoudt met ,,dictaturen als Saoedi-Arabië, Qatar en Israel”, voor het Internationale Strafhof in Den Haag te dagen vanwege haar militaire avonturisme in Syrië en Libië, wat er – samen met dat van de Verenigde Staten – voor heeft gezorgd dat ,,de hele wereld nu in brand staat.”
Deze radicalisering heeft ook zijn gevolgen gehad bij de regionale verkiezingen. De CGT heeft altijd het Front National bestreden, dat terrein heeft gewonnen op zijn tegenstanders. Bij de Europese verkiezingen van 2014 gaf (volgens een onderzoek van het IFOP in opdracht van de Huma) 22% van de werkers, georganiseerd bij de CGT, haar stem aan het FN tegen 16% bij de presidentsverkiezingen van 2012. Op 5 juni (2015) ondertekende de CGT nog een oproep – samen met CFDT, CFTC, CFE-CGC, UNSA, FSU en Solidaire – getiteld ‘Na de 11e januari 2015 – Samenleven, Samenwerken’, waarin de werkers werden aangespoord om ‘zich aaneen te sluiten in de bedrijven om de weg naar het populisme, naar extreem rechts gedachtengoed en demagogie, te versperren en resoluut op te komen voor de waarden van het syndicalisme en de republikeinse principes’.
Deze keer, op een moment dat het FN in staat geacht dient te worden om diverse regio’s te veroveren, is er géén enkele gemeenschappelijke vakbondsoproep. ,,Gezien de huidige stand van zaken bij de CGT is er momenteel geen land met haar te bezeilen”, aldus een CFDT-bons (op voorwaarde van anonimiteit). CFDT, UNSA en FSU hebben, elk afzonderlijk, communiqué’s gepubliceerd waarin wordt opgeroepen om het FN tot staan te brengen. Bij de CGT blijft het echter stil. ,,Dit wordt momenteel niet overwogen”, heet het overeenstemmend in de CGT-centrale in Montreuil.
Op haar beurt publiceerde de Huma (op 23 november) een oproep van vakbondsmilitanten om ,,te stemmen en massaal te stemmen” voor het Front de Gauche bij de regionale verkiezingen in Île-de-France. Onder de ondertekenaars, die zich uitspraken op persoonlijke titel en nièt op grond van hun vakbondslidmaatschap, figureren diverse verantwoordelijken van de CGT, zoals Marie-Claire Cailletaud (energie) en de secretarissen-generaal van de federatie van openbare diensten (Baptiste Talbot), die van openbare functies (Jean-Marc Canon) of ook die van landbouw en voeding [tevens aangesloten bij het WVV] (Jean-Luc Bindel). De tekst zelf doet er wat oppositie tegen de regering-Valls betreft nog een schepje bovenop: ,,In het eenstemmige koor van Medef (het patronaat), burgerlijk rechts, de eerste minister (Valls) en Macron (minister van Economische Zaken) ontbrak ook het FN niet in haar hetze tegen de vakbeweging in het algemeen en de CGT in het bijzonder.” (Gedoeld wordt hier op de reacties in het burgerlijke kamp naar aanleiding van de gebeurtenissen bij Air France op 5 okt.). Het 51e Congres, van 18-22 april a.s. in Marseille, zal uitwijzen òf, en zo ja, in welke mate, de CGT nog verder zal radicaliseren.