Plaats een aanvulling
Wanneer moeder natuur ons een dringende boodschap bezorgt
Wanneer: 15/11/2013 - 04:14
"Het lijkt wel of moeder natuur elke keer ze een dringende boodschap aan de mensheid wil sturen dat via de Filipijnen doet. De boodschapper van dienst heette dit keer Yolanda of Haiyan." Filipijns hoogleraar en activist Walden Bello waarschuwt dat we best rekening houden met deze boodschap.
Twee jaar na elkaar passeerden ’s werelds krachtigste tyfoons via de Filipijnen. In 2012 was dat Pablo (of Bopha) en nu dus Yolanda of Haiyan.
En voor het derde jaar op rij week ook nu weer een vernietigende storm af van de gebruikelijke route voor tyfoons, zodat hij gemeenschappen trof die in het verleden niet geleerd hadden zich voor te bereiden op dergelijke vreselijke weerfenomenen.
Zowel Sendong in december 2011 als Bopha vorig jaar sneden in hun route horizontaal dwars door Mindanao, net zoals Yolanda deze keer door de Visaya-archipel.
De boodschap van moeder natuur dat de klimaatverandering verantwoordelijk is voor het ontstaan van supertyfoons en hun ongebruikelijke routes was niet alleen bedoeld voor de Filipijnen, maar voor de hele wereld. Die kon immers op televisie de beelden volgen van de vreselijke cycloon terwijl die op de Filipijnen aan land ging en er dwars doorheen trok op haar vernietigende weg naar het Aziatische vasteland.
"De boodschap van moeder natuur dat de klimaatverandering verantwoordelijk is voor het ontstaan van supertyfoons en hun ongebruikelijke routes was niet alleen bedoeld voor de Filipijnen, maar voor de hele wereld"
De boodschap van Yolanda met haar windsterktes, die een stuk hoger lagen dan die van superstorm Sandy vorig jaar in New Jersey en New York of van orkaan Katrina die New Orleans vernielde in 2005, was speciaal bedoeld voor de regeringen van de hele wereld die momenteel in de Poolse hoofdstad Warschau vergaderen voor hun jaarlijkse onderhandelingen over de klimaatverandering (COP19).
"Kan het toeval zijn", vragen sommigen zich af (en dat hoeven niet echt religieus geïnspireerde mensen te zijn) dat zowel Pablo als Yolanda samenvielen met het ogenblik van klimaatonderhandelingen? Pablo richtte zijn vernielingen in Mindanao aan tijdens de laatste dagen van de onderhandelingen vorig jaar in Doha (COP 18), de hoofdstad van Qatar.
COP19: wéér geen vooruitgang?
Toch is het onwaarschijnlijk dat de regeringen in Warschau hierdoor tot actie zullen worden aangezet. Eerder dit jaar leek het er even op of orkaan Sandy erin zou slagen de klimaatverandering hoog op president Obama’s agenda te plaatsen. Maar dat gebeurde niet.
Alhoewel Obama toen luid verkondigde dat zijn regering en overheidsagentschappen de opdracht kregen de koolstofuitstoot van de Amerikaanse elektriciteitscentrales te doen dalen en dat ze dringend stimulansen moesten geven om de overgang naar hernieuwbare energiebronnen te bevorderen, stuurt Obama nu ook geen delegatie naar Warschau die enige verandering in het Amerikaanse beleid ten aanzien van het Kyoto-protocol (wél ooit ondertekend door Washington, maar nooit geratificeerd) met zich zal meebrengen.
Hoewel vandaag 70 procent van de Amerikanen gelooft in de klimaatverandering, durft Obama op dit vlak niet in te gaan tegen de fanatieke klimaatsceptici van de Tea Party en de Amerikaanse zakenwereld.
"Hoewel vandaag 70 procent van de Amerikanen gelooft in de klimaatverandering, durft Obama op dit vlak niet in te gaan tegen de fanatieke klimaatsceptici"
Het is al even onwaarschijnlijk dat China, momenteel 's werelds grootste uitstoter van broeikasgassen, een beperking zal willen aanvaarden op zijn emissies. Dit vanuit de redenering dat het aan de 'historische' vervuilers is, zoals de VS, om verplichte uitstootbeperkingen te aanvaarden.
Dat standpunt zal dan weer worden gedeeld door Brazilië, India en talloze andere landen die in volle industriële ontwikkeling zijn en die de luidste stem hebben in de 'Groep van 77 en China'. Hun plannen voor een koolstofintensieve industriële ontwikkeling zullen niet voor onderhandeling in aanmerking komen.
Gevaarlijke kloof
Volgens het Durban Platform waarover in 2011 op COP17 een akkoord bereikt werd, worden de regeringen verondersteld hun plannen voor de vermindering van koolstofemissies voor te leggen tegen 2015 op de klimaatconferentie van Parijs, zodat deze kunnen worden uitgevoerd vanaf 2020.
Klimaatwetenschappers vinden zeven jaar een gevaarlijke kloof. Tijdens deze jaren moeten dus geen verplichte vermindering van de emissies verwacht worden vanwege de VS en veel andere koolstofintensieve landen. En dit terwijl het steeds duidelijker wordt dat ieder jaar uitstel doorweegt als we de gemiddelde temperatuursstijging binnen de perken willen houden tot de algemeen aanvaarde grens van 2°C. Daarboven zal het klimaat waarschijnlijk helemaal ontsporen.
De Filipijnen en andere eilandstaten zitten in de frontlinie van de klimaatverandering. Door de grote en weerkerende klimaatfenomenen zoals Yolanda en Pablo worden zij voortdurend geconfronteerd met deze onrechtvaardige situatie.
Zij hebben immers het minst bijgedragen tot de klimaatverandering, maar zijn er wel de grootste slachtoffers van. Zij moeten hun hoop niet stellen op de financiële hulp vanuit de 'adaptatiefondsen' (een Green Climate Fonds waarin de rijkere landen vanaf 2020 jaarlijks honderd miljard dollar ter beschikking zouden stellen van de armere landen om hen te helpen zich aan te passen aan de klimaatverandering, maar waarin voorlopig nog maar heel weinig bijdragen werden gestort …).
Met het oog op de steeds sterker wordende tyfoons en orkanen moeten deze frontlijnstaten alle grote vervuilers van broeikasgassen overtuigen om onmiddellijk radicale emissiebeperkingen te aanvaarden en hiermee niet te wachten tot het jaar 2020.
Onorthodoxe tactiek
Tijdens de onderhandelingen vorig jaar in Doha barstte één van de leiders van de Filipijnse delegatie in tranen uit terwijl hij aandacht vroeg voor de verwoestingen die door Pablo waren aangericht in Mindanao. De klimaatonderhandelaars werden met de neus op de feiten gedrukt.
Dit jaar moet onze delegatie niet haar tranen, maar haar woede tonen, en de grote klimaatvervuilers ronduit aanklagen voor hun koppige weigering om de noodzakelijke stappen te zetten die de wereld moeten behoeden voor de vernietiging tengevolge van hun koolstofintensieve economieën.
"Dit jaar moet onze delegatie niet haar tranen, maar haar woede tonen, en de grote klimaatvervuilers ronduit aanklagen voor hun koppige weigering"
Misschien moet onze delegatie zelfs overstappen op onorthodoxe tactieken zoals de verstoring van de onderhandelingen om te vermijden dat de conferentie in Warschau weer eindigt in de klassieke opstelling van het rijke Noorden tegenover de Groep van 77 en China.
Dit is immers de zekerste weg naar een politieke patstelling, terwijl de wereld tezelfdertijd recht afstevent op een opwarming van 4°C of meer, die volgens de Wereldbank onvermijdelijk is zonder een grootscheepse globale inspanning.
Walden Bello
Walden Bello (1945) is een Filipijns hoogleraar en politiek analist en activist. Bello is sinds de verkiezingen van 2007 lid van het Filipijns Huis van Afgevaardigden voor de links-georiënteerde Akbayan (Citizens' Action Party).
In 1995 was hij een van de oprichters van 'Focus on the Global South', een internationale NGO die zich inzet tegen globalisering, neoliberalisme en militarisering. Sinds 1999 is hij directeur van deze organisatie.
In 1997 werd Bello hoogleraar sociologie en bestuurskunde aan de University of the Philippines. Tevens was hij gasthoogleraar aan de Universiteit van Californië. Bello is ook verbonden aan het Transnational Institute in Amsterdam.
(Vertaald uit het Engels door Paul Van Dyck)
https://www.facebook.com/pages/AKBAYAN-PARTYLIST/61953501555
Tags: filipijnen klimaatverandering natuur