Plaats een aanvulling
Laat Teeven zich afvragen: hoe lang zet hij mensen nog aan tot wanhoopsdaden?
Wanneer: 08/05/2013 - 23:31
Laat de dorststakers niet sterven!
Sinds zondag is bekend dat vluchtelingen opgesloten in de grensgevangenissen van Schiphol en Rotterdam in actie zijn gekomen en hun vrijheid eisen. Zij doen dat door in honger- en zelfs dorststaking te gaan. De actie van de vluchtelingen zou nooit naar buiten zijn gekomen als niet juist enkele dagen na aanvang van deze actie een demonstratie van No Border Activisten was langsgekomen en wel op bevrijdingsdag: 5 mei.
Het is deze samenloop van gebeurtenissen die gemaakt heeft dat velen nu op de hoogte zijn van de opsluiting, en van de verschrikkelijke omstandigheden, de angst en onzekerheid van mensen die juist daarvoor gevlucht zijn: voor vervolging, geweld, terreur. Wij, activisten van het No Border Netwerk, vinden het verschrikkelijk dat de vluchtelingen in de grensgevangenissen geen ander middel meer zien dan de hongerstaking, of zelfs dorststaking om de stilte en de muren te doorbreken. Het is daarom dat we hen steunen, door hun strijd wereldkundig te maken.
Dit kan zo niet doorgaan!
In het detentiecentrum in Rotterdam zijn zelfs zesentwintig mensen in dorststaking, en zoals Fred Teeven weet: dat leidt binnen een week tot de dood. Deze mensen, die geen andere toekomst wordt gegund dan in angst en onzekerheid weg te kwijnen in een gevangenis zonder dat een einde in zicht komt, verkiezen de dood in strijd. Er is niemand die hen daarvan zal kunnen weerhouden. Graag zouden wij hen zeggen: doe het niet, kies voor het leven. Maar voor wat voor een leven zouden zij dan kiezen, zullen ze ons vragen. Wij kunnen slechts naar waarheid antwoorden: voor een leven van elke dag sterven, want zo wil de politiek het. Die keuze is niet aan ons.
Maar het is geen keus om te willen sterven van dorst of van honger!
De beslissing die de honger- of dorststaker heeft genomen, is de enige waarmee hij of zij nog enige regie over het eigen leven in handen neemt. Daarover beslist niemand anders, geen bewaker of directie in een detentiecentrum, geen arts in het penitentiair medisch centrum dat geen ziekenhuis is, en ook geen activist die buiten de muren met een spandoek staat. Het is diep triest, en we hopen geen doden te hoeven betreuren komende week. De beslissing daarover rust echter bij twee mensen: bij de dorststaker zelf om op te geven en zich over te geven aan opsluiting en deportatie, of bij de staatssecretaris om toe te geven dat het beleid dat hij voert, en dat zijn voorgangers voerden, een doodlopende weg is die elke dag nieuwe slachtoffers maakt en dat hij als enige de persoon is die werkelijk over het leven van deze mensen kan beslissen, wat zij zelf ook doen.
De politiek van het Fort Europa dat de grenzen verhoogt, versterkt, en beveiligt dient een politiek die slechts kan worden geduid als kolonialistische apartheidspolitiek. Men wil de welvaart voor zichzelf houden, en daartoe worden arme landen en arme mensen uitgebuit en buitengesloten. Slechts die producten en die mensen die gebruikt kunnen worden voor de Europese economie zijn welkom. Het deporteren van migranten heeft dan ook niks te maken met de vraag of het land 'VOL' is, zoals zo vaak wordt geroepen. Dat is een drogreden, een manier om de 'eigen' bevolking op te zetten tegen de 'vreemdelingen'. Het gaat niet om vol, het gaat om het NUT van een mens dat wordt afgemeten aan diens kennis en financiele positie. Er ís ruimte in dit land: voor gevangenissen, voor leegstaande kantoorpanden. Er ís geld in dit land genoeg: voor intimidatie, repressie, jacht, deportaties.
Blijven de Europese landen kiezen voor hun kapitalistische machtswellust, en laten ze de mensen in de gevangenissen en op straat creperen, blijven ze hen criminaliseren en weigeren ze verantwoording af te leggen voor hun moorddadig beleid? Wij vrezen van wel. En als we heel eerlijk zijn tegen een dorststaker die ons vraagt of hij daarmee moet doorgaan, kunnen we slechts zeggen dat wij in onze bevoorrechte positie daarover niet kunnen en mogen beslissen. Het leven is aan hen, zo ook de keuze voor het levenseinde: door honger of dorst? Of: ten gevolge van ziekte, een leven op straat of in gevangenissen, op de vlucht, of door marteling of moord na deportatie?
Het No Border Netwerk steunt en onderschrijft de eis van de opgesloten vluchtelingen: vrijheid. De vrijheid om een bestaan op te bouwen. De vrijheid om te leven. Geef de mensen hun vrijheid. Voor het te laat is!
No Border Netwerk, 8 mei 2013