IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Kapitalisme heeft migranten nodig.
https://nobordersteam.noblogs.org/2023/04/capitalism-needs-migrants/

Vaak ben je in onze teksten een oproep tot open grenzen tegengekomen. Dit idee wordt door verschillende kringen en politieke stromingen gebruikt, zodat wij de behoefte voelen om preciezer aan te geven wat "open grenzen" zijn vanuit het oogpunt van de vrijheidsbeweging. Het bestaan zelf van grenzen, hun evolutie en soorten is een zeer interessant onderwerp en wij zullen er in de toekomst zeker een afzonderlijke tekst over schrijven. In het onderstaande willen wij ons concentreren op de grenzen zoals die zijn ontstaan met de opkomst van de natiestaten in de 19e en 20e eeuw.

We leven in post-tijden. Postmodernisme, postkapitalisme. In een tijd waarin neo-liberale en conservatieve politici in verkiezingscampagnes taal gebruiken die is overgenomen van vrijheidsgroepen (slogans als "huisvesting is een fundamenteel mensenrecht, geen handelswaar").

Hetzelfde geldt voor de beweging tegen grenzen - open grenzen is een vrij populaire uitdrukking in de mond van kapitalisten. Het probleem is dat het in hun begrip een bredere opening van grenzen betekent voor kapitaal en niet voor mensen. De Schengenzone, die ons de mogelijkheid van vrij verkeer binnen de grenzen van de EU biedt (totdat individuele landen natuurlijk weer controles invoeren), is ondanks haar nobele slogans uitsluitend het resultaat van econimische berekening. De landen van de EU, zoals alle hoogontwikkelde landen, behouden hun economische dominantie door het gebruik van goedkope arbeid. De import van honderdduizenden mensen uit Turkije naar Duitsland in de jaren 1960 en 1970, en uit Marokko en Algerije naar Frankrijk, werd veroorzaakt door een tekort aan arbeidskrachten en droeg in feite bij aan de snelle economische groei van deze landen. Natuurlijk was het hele proces ingewikkelder en is het moeilijk om er een volledig beeld van te schetsen op basis van economische indicatoren alleen. Laten we niet vergeten dat landen als Engeland, Frankrijk en België in deze periode de nominale soevereiniteit over hun koloniën verloren en dat dit ingrijpende gebeurtenissen waren voor hele continenten en regio's, vooral voor Afrika en het Midden-Oosten. De stemming, zowel in de landen die erin geslaagd waren het koloniale juk af te werpen als in Europa, was revolutionair en er werd alom gevraagd om herstelbetalingen voor decennia en honderden jaren van uitbuiting. De opening van de grenzen voor de mensen die in de voormalige koloniën woonden, had daarom zowel economische als politieke redenen. Van de jaren zestig tot halverwege de jaren zeventig gaf deze oplossing, zoals we hierboven al schreven, een enorme impuls aan de Europese economie. De groei stortte in met de brandstofcrisis die uitbrak in 1973, toen Arabische landen een embargo instelden tegen de VS en West-Europese landen. Dit veroorzaakte een plotselinge omwenteling in de Westerse wereld, die gewend was aan goedkope olie en zijn economische bloei hierop baseerde. De crisis trof natuurlijk vooral de samenlevingen waarop de hele last werd afgewenteld.
De sterke bezuinigingen op sociaal gebied leidden tot een golf van stakingen en opstanden in de tweede helft van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig, waarbij Europese en migrantenarbeiders zij aan zij streden. Een van de gevolgen van deze gebeurtenissen was de beperking van migratie en de opkomst van antimigrantenpropaganda. Deze periode zag ook de sterke groei van neonazigroepen die, in tegenstelling tot vroeger, gebaseerd waren op subculturen. Dit gaf extreemrechtse politici de militantheid die ze nodig hadden om de samenleving te controleren. Er ontstonden pogroms en aanvallen op mensen met een andere huidskleur. De belangrijkste eis was, zoals we heel goed weten, om Europa "wit" te houden - "bescherming" van banen en culturele zuiverheid.
In Polen zelf was de datum die alles veranderde 2004, toen Polen werd toegelaten tot de Europese Unie en de Europese arbeidsmarkt werd opengesteld voor Poolse migranten. Meer dan 2 miljoen mensen vertrokken binnen een paar jaar. De grensbeperkingen werden versoepeld, zoals eerder in de geschiedenis, omdat de economieën van de westerse landen te kampen hadden met een tekort aan arbeidskrachten.
We mogen dus niet vergeten dat het de economie is die de grootste rol speelt bij het versoepelen of verscherpen van grensbeperkingen. Natuurlijk had en heeft het kapitalisme al die jaren een bepaalde onveranderlijke eigenschap - het vermijdt zoveel mogelijk openlijk toe te geven dat alleen winst telt. Om zulke triviale motivaties te verbergen, nemen kapitalisten en politici hun toevlucht tot de wereld van de grote ideeën en krijgen de bewegingen die hen macht en inkomen verschaffen voortaan een ideologische onderbouwing. Kenmerkend is dat het voor het kapitaal niet uitmaakt of deze ideeën links, rechts, conservatief of liberaal zijn; dezelfde kringen gebruiken ze door elkaar, afhankelijk van wat op dat moment voordeliger lijkt.
De ene keer kan het xenofobie en fascisme zijn. Het aanwakkeren van agressie tegen andere naties om van concurrentie af te komen en de arbeidersbeweging te terroriseren, zoals gebeurde in Nazi-Duitsland. Het kan een denkbeeldige strijd tegen het communisme zijn, maar in feite acties om bedrijven toegang te geven tot grondstoffen in Zuid-Amerika, waar de VS fascistische regimes financierden en steunden die hun burgers vermoordden en martelden.
Andere keren zijn er eisen die vrijheid en linkse ideeën imiteren. De strijd voor democratie en vrijheid voor de mensen in het Midden-Oosten, zoals in het geval van de eerder genoemde strijd tegen het communisme, is een dekmantel voor de bezetting en het leegzuigen van de regio.
Maar het kan ook het idee van open grenzen en vrij verkeer zijn. Zo'n verhaal is gepushed met de opeenvolgende uitbreidingen van de Unie met nieuwe landen, zo'n verhaal ontstaat altijd als de economie een tekort heeft aan mensen om mee te werken.
Maar niemand twijfelt eraan dat de inval van de VS in Irak niet was ingegeven door de wens om democratie te verspreiden, en net zoals niemand denkt dat de inval van Rusland in Oekraïne in feite een strijd is om het land te denazificeren. Op dezelfde manier kunnen we niet twijfelen aan de motieven achter de neoliberale eis om het verkeer van werknemers te vergemakkelijken. Dit is geenszins het resultaat van de humanitaire tendensen van het kapitalisme, want om de arbeidskosten laag te houden is het noodzakelijk om het verkeer van mensen te controleren en te intimideren. Dit is de reden waarom de Unie openlijk de gelijkheid van alle mensen verklaart en zichzelf opwerpt als een voorbeeld van een hoeder van de mensenrechten, terwijl ze doodvonnissen uitspreekt over migranten in de Middellandse Zee en aan haar andere grenzen. De boodschap is duidelijk - of je stemt ermee in om te werken, ongeacht de omstandigheden, of jij en je geliefden riskeren opsluiting, deportatie of de dood.
Dit leidt tot een aanzienlijke beperking van de mogelijkheden van migranten om zich op het werk te verenigen en te organiseren, bijvoorbeeld om actief te zijn in vakbonden en gelijke arbeidsvoorwaarden te eisen. Laten we ook niet vergeten dat we het nu hebben over een situatie waarin iemand met migratie-ervaring legaal aan het werk is. Helaas werkt een groot deel van de migranten zonder contract, zonder elementaire veiligheidsregels en voor veel lagere lonen. Ze doen dit omdat ze ertoe gedwongen worden.
Hierdoor ontstaat echter de mogelijkheid om een kunstmatig conflict tussen migranten en arbeiders te creëren, dat onophoudelijk wordt opgepompt door alle rechtse kringen. De visie dat mensen uit andere landen onze banen zullen stelen is een populair en oud thema dat door de ontwikkelde samenlevingen loopt, vooral sterk sinds de tweede helft van de 20e eeuw. Het is ook zeer in het voordeel van de neoliberalen, ook al werpen ze zich officieel op als verlichte kosmopolieten, omdat het in hun belang is om de samenleving zo veel mogelijk te verdelen om haar te verzwakken.
Het is een zichzelf versterkende cirkel waarin extreem rechts altijd onmisbaar blijft voor economisch liberalen.
Maar we moeten niet vergeten dat dit conflict meestal wordt gecreëerd in politieke denktanks en dat de werkelijke verliezen van arbeiders te wijten zijn aan de aard van het kapitalisme en niet aan het feit waar de arbeiders vandaan komen.
Als er een tekort aan migranten zou zijn, zouden beleidsmakers voor een andere scheidslijn zorgen, zoals we al vele malen in de geschiedenis hebben gezien. De ene keer zijn het alleenstaande moeders met een uitkering die de schuld krijgen, de andere keer zijn het 'claimende' groepen werknemers zoals verpleegkundigen en praktijkassistenten, weer een andere keer zijn het 'claimende' jongeren. Het woord 'claimant' komt trouwens heel vaak voor, ook in verband met migranten. In een tijdperk van de grootste welvaartsstratificatie (ongelijkheid) in de geschiedenis van de mensheid is het beschuldigen van de samenleving van claimen even origineel als walgelijk.
Als we het hebben over het openen van grenzen, bedoelen we iets heel anders dan politici en economen - zij zijn alleen geïnteresseerd in het behoud van het huidige systeem. Ondertussen zal de status quo de problemen van mensen die zich verplaatsen niet oplossen. Het is er de directe oorzaak van.
Winstmaximaliserend kapitalisme en het idee van oneindige economische groei leiden tot de tragedie van miljoenen mensen en de vernietiging van het ecosysteem waarin we leven. Daarin zijn mensen gewoon een grondstof die uitgebuit kan worden. Een grondstof die in geld kan worden omgezet, onvrij is en op elk moment kan worden vervangen. Dit staat in schril contrast met de normen die worden aangenomen door de meeste gemeenschappen over de hele wereld, waar het menselijk leven wordt behandeld als een onderwerp dat moet worden beschermd. In de afgelopen jaren zijn de stemmen van milieuactivisten, mensenrechtenactivisten en al die mensen die, verstoken van een stem, de gevolgen ondervinden van de richting waarin de wereldpolitiek gaat, eindelijk gehoord in het publieke debat. Alle onafhankelijke experts en analisten zijn het erover eens - de wereld kan niet langer bestaan in de vorm die we gewend zijn. Ons ecosysteem, en veel eerder de menselijke soort en de beschaving waarin we leven, zullen daar niet tegen bestand zijn. Het dictaat van oneindige economische groei is onhoudbaar omdat hulpbronnen niet oneindig zijn.
Miljoenen mensen die worden gedwongen te migreren vanwege de politieke situatie en omdat de schade aan het milieu waarin ze leefden is nog maar het begin Het aanbod van land om voedsel op te verbouwen slinkt, net als de drinkwatervoorraden (daling van het grondwater, droogte). Daardoor worden steeds meer gebieden ongeschikt voor leven. In de nabije toekomst zal het aantal mensen dat migreert vele malen groter zijn.
Dit is een proces dat we niet gemakkelijk zullen kunnen stoppen, en als we schrijven dat het niet gemakkelijk zal zijn, bedoelen we de ineenstorting van het huidige systeem en ingrijpende veranderingen in ons dagelijks leven. Veranderingen die ons het comfort zullen ontnemen waaraan we de afgelopen decennia gewend zijn geraakt. Aan de overconsumptie en achteloosheid van de landen in het mondiale noorden.
Waar we over schrijven is geen sciencefiction scenario. Wetenschappers zijn het erover eens dat voortzetting van de huidige koers de ondergang van de menselijke beschaving zal betekenen. Of en hoe dit proces kan worden omgekeerd, wordt nog steeds besproken. Het is symptomatisch dat de laatste jaren het percentage wetenschappers dat pessimistisch is over deze kwestie veel groter is dan het percentage optimisten.
Hoe moeilijker het wordt en hoe groter de spanning, hoe harder de machthebbers zullen proberen ons te verdelen. Om de angst voor falende gezondheidszorg en gebrek aan toegang tot de eerste levensbehoeften te vervangen door angst voor migranten. En om woede over het feit dat nog geen procent van de mensheid de meerderheid van de grondstoffen van deze planeet bezit, te vervangen door haat tegen mensen die onderweg zijn en niets hebben.