IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Aan Michalis en Christos (die uitbundig “mijn” cel binnenstormden en de isolatie waarin ik de laatste 7 jaar heb geleefd vernietigden), hun broeders en zusters en alle andere kameraden die de eerste generatie van de revolutionaire organisatie Conspiracy of Cells of Fire / Informal Anarchist Federation vormen.

Mijn ogen en mijn hart zijn altijd dichtbij jullie in Griekenland geweest. Ik herinner me de daad van Nikos Maziotis en zijn houding voor het gerecht. Dat heeft ons zo ontroerd dat een aantal kameraden uiteindelijk hebben besloten om een bom pakket naar de Griekse ambassade in Madrid te sturen.

Diezelfde kameraden van mij zijn in September 2003 gearresteerd en de klap kwam op het slechtste moment denkbaar. Het had niet erger gekund. Destijds was ik regelmatig met “verlof” van de gevangenis. Ongeacht al het gedoe rondom mijn gerechtelijke / gevangenis situatie had ik de destijds maximale toegestane 20 jaar al uitgezeten. En van die 20, 14 jaar in eenzame opsluiting en FIES (Ficheros Internos de Especial Seguimiento, Spaanse isolatie afdelingen). Ik hoef jullie niet te vertellen wat het voor mij betekent om zoveel goede kameraden te verliezen die, vermoeid van het decennia lang doorstaan van allerlei systematische martelingen, hebben besloten er zelf een eind aan te maken.

De arrestatie van mijn kameraden in Barcelona heeft me gechoqueerd. Ik had bij hen kunnen zijn !
De “dood” van Paco Ortiz, het aan de macht komen van de neo-franquistische volkspartij, al deze dingen gingen door mijn hoofd totdat ik besloot om mijn vlucht te realiseren.

Mijn vlucht begon met een voet voor de ander te zetten. De eerste stap was om wat ruimte achter mij te creëren. Nadat ik dat had gedaan stak ik de Pyreneeën over, bestemming onbekend.

Eenmaal onderweg kwam ik in contact met wat oude kameraden. Ik kreeg het voor elkaar om een perfect identiteitsbewijs aan te schaffen (waarmee ik zelfs in staat was om een bankrekening te openen, een woning te huren, etc.), en ik nam wat tijd om na te denken, nieuwe kameraden te ontmoeten en dingen te bespreken. Vanaf dat moment ging ik schuil onder de naam Michele Cataldi, Italiaans burger.

Ik had besloten om één van de in Barcelona gearresteerde compas uit de gevangenis te breken, en voor die opgave had ik betrouwbare en ervaren kameraden nodig.

http://www.complaintsboard.com/complaints/countyline-shop-amp-save-inc-f...

Geluk was aan mijn zijde toen enkele compas van het Iberische schiereiland belden om me te vertellen dat ze iemand zouden sturen. Ik dacht dat het zeker om een “anarchistische” kameraad zou gaan, desalniettemin zag ik Josepi verschijnen (ook hij was ontsnapt tijdens een “verlof”), en hij wist absoluut niks over anarchie of theorie. Hoe dan ook, ik was bijna gelukkiger met een “crimineel” aan mijn zijde dan een “anarchist”. Aan het eind van de dag was het mijn streven en doel om een compa uit de gevangenis te breken en ik had iemand aan mijn zijde nodig die het instituut van de gevangenis met absolute intensiteit haatte, net zoals ik. Josepi met zijn (in totaal) 23 jaar gevangenis achter zich was een ideale kandidaat. Daarbij kwam dat (net zoals de mijne), zijn “specialiteit” het beroven van banken was, wat uiteraard onmisbaar is.

Toendertijd wist ik nog niet op welke kameraden van het Iberische schiereiland ik kon rekenen (of op hoeveel, sinds ik geloofde en er van uit ging dat een groot gedeelte van de Libertaire Jeugd ondergronds was gegaan). Ik heb het niet over kwesties met betrekking tot “solidariteitsfondsen” of “ideologische discussies”. Eerder bedoel ik kameraden die er klaar voor zijn om wapens op te pakken om geld te onteigenen, een helikopter te kapen, andere compas uit de gevangenis te breken, etc.

Mijn voorstel om onze compa te bevrijden had de steun van José, en later zijn er nog twee anarchisten toegetreden tot de onderneming.

We besloten dat geld het eerste was wat we nodig hadden (we hadden al twee pistolen), en om die reden hebben we een bank beroofd. Als ik het me goed herinner hebben we 40,000 of 50,000 euro onteigend, wat in het begin goed van pas kwam voor het verkrijgen van auto's, elektronica, etc.

In de loop van enkele maanden (en voor zover het mogelijk was voor mij), was ik in staat een aantal bijeenkomsten bij te wonen met internationale kameraden. Die bijeenkomsten tussen kameraden, waar posities en benaderingen werden verduidelijkt door kritiek en analyse, verdienen al mijn respect, maar ze lieten me ook met een zeer ongemakkelijk gevoel achter.

Wellicht had ik de analyses van de “Italiaanse insurrectionalisten” slecht “verteerd”. Wellicht had ik er niet bij stilgestaan hoe belangrijk het is om te weten hoeveel kameraden daadwerkelijk voor revolutionaire anarchie waren. En wellicht was ons “avontuur” voor vrijheid en “glorie” vanaf het begin gedoemd om te “falen”.

In die tijd kwamen enige communiqués van de nieuw gevormde Informal Anarchist Federation in mijn handen. Voor iemand als ik, die uit het Anarchist Black Cross kwam (en daarvoor al federalist en anarchist was), opende de notie van “informele groepen” een wereld van mogelijkheden. In Noord-Europa waren insurrectionele ideeën praktisch onbekend.

Op 28 Juni 2004 reisden drie anarchisten en mijn zus (die a-politiek is) in een BMW naar Duitsland. 'S middags, toen we de stad Aachen binnenreden, kwam er een patrouille auto van de grens politie voor ons rijden en seinde ons om te volgen.