The pandemic is domestication
Hier kun je discussieren over The pandemic is domestication.
In the society of Capital the discourses that are presented to us as “truths” are expressed by different spokespersons of the class in power, from the traditional mass media to the supposed alternative media, along with the countless digital social networks. In this way, the informative discourse that warns us since early 2020 about the pandemic of Covid-19, highlights that the information from the power is intended to be indisputable, to such an extent that it not only arouses consensus among the organisms of the bourgeoisie, but that it is even reinforced through public opinion on social networks and up to the supposed dissident media.
The question is not whether the disease is highly infectious or whether protective and care measures should be followed or not. It is obvious that we are dealing with a virus that spreads quickly and causes the death for a minority of infected people. Here the problem is that the whole information is distorted and instrumentalized to validate any action of the capitalist State. From locking up a population forcibly, to killing people who had the misfortune to be out during the curfew, to justifying the fact that individuals must isolate themselves from their relatives or go into seclusion without having anything to eat; because here, as in many places on the planet, “everyone scratches himself with his own fingernails”.
Since the virus spread around the world, the news media have done nothing but bombard us with news about thousands of deaths, about hospitals which are bursting at the seams with patients, delving into such contradictory assumptions that to this day they only cause stupor, in addition to an amount of improbable, confusing and biased information coming from the “experts”. All this with a clear objective to disturb us so that we accept to be kept in lock down. Without calling in question this fucking situation at all. Regardless of the fact that in the name of “public health” they have broken our mental health, and at the most, they have made it increasingly difficult for us to survive from day to day.
The holy “truth”
In the past, when they wanted to make us believe in something, to impose faith on us or submit us to a master’s purpose, they needed a Bible in one hand and a sword in the other. Today, things have not changed so much; they have only exchanged the Bible for the “scientific” argument in vogue, without forgetting the truncheon and the gun when this is not enough. Today the inveterate positivist vision that focuses on the new “scientific” faith tries to make us believe that outside of its truths (which are temporary and transitory) there is no other truth, and any other kind of interpretation or analysis that is not certified by the institutions or has not been validated in the scientific “papers” lacks value and must be discarded straight away.
Should scientific thought (or rather what has been validated and stamped by bourgeois institutions) be the basis for governing, controlling and managing our lives, as if we were the subjects of an experiment, just like that, simple mice on which social discipline, control and various projects of domination shall be implemented?
So why should we believe that the health objectives of capital are now neutral if they are based on a bourgeois conception of what hygiene, medical care and the health of the human body are? Since when are the WHO, the institution of science, hospitals and the pharmaceutical industry the allies of humanity?
In this sense, it is necessary to understand that the current situation is a continuation of what began in the origins of Capital: to separate the human being from his own body and from his collective being, to deny him subsistence first, and then, to deny him control over himself; that is, to create institutions in order to domesticate his physical and mental health, to develop in us the dependence on the organs of power, as if we were calves in need of the breeder to take us to graze. Under the dictatorship of Capital, our bodies do not belong to us.
Blessed be the social control
The best example of management of the coronavirus crisis is the one developed in several countries of the Orient, especially China, using the disease as an excuse to give free rein to the repressive and surveillance apparatus that has been perfected in that country for years; first to hide the development of the disease and then to “contain” it, emphasizing the entire population to be treated as criminals, subjecting them to extreme quarantine, curfews and strict controls, as in science fiction movies.
As if that wasn’t already catastrophic enough, the worst thing is that the world public opinion did not take long to applaud such measures and to hold them up as an example towards controlling the pandemic. Those mindless cheerleaders are actually hiding the political arrests, murders and the massaging of figures by that country, in addition to the concealment of information and the money-laundering by the repressive institutions.
Although these measures of confinement were considered somewhat “extreme” by the Western democracies, this did not prevent their implementation in several countries of the world, developing the double discourse of good and bad cops: “we do not act with as much repression as in China, so feel lucky and stay at home… or we fine you or imprison you” (or we kill you, needless to say).
The “mea culpa” of the world proletariat
On the other hand, the easiest formula to contain the crisis (and that has been proven many times over) is to put the blame on the proletariat, either by saying that the extent of this crisis is due to its lack of willingness to stay at home and respect normality in times of pandemic, or because it is not cautious, responsible and civic enough in not wearing a mouth mask 24 hours a day.
In the end, reactionary scaremongering on social networks has turned into blaming and pointing fingers at the neighbor who leaves his house or organizes parties, at the person who does not wear a rag over his mouth, or those who crowd into markets to buy supplies. As if these issues were the center of the problem, while leaving aside the fact that the responsibility for this situation and the way in which people are forced to relate with each other is because of the structuring of Capital, and does not depend on the choice of any individual or social group.
Now, it should be clear that despite the idealization of the confinement and the idiotic belief that health measures are the magic formulas that will save our lives, the reality of the circulation of commodities and capitalist relations make it impossible to keep safe from any virus or disease. Moreover, although the infection by any virus were not an exceptional event, but the consequence of the development of organic life on earth, we should not rule out that the generation of pathogen agents and their propagation are closely related to the mode of production. The devastation of land added to the continuous deterioration of the life conditions of the proletarians plus the dynamics of capital circulation are the breeding ground of the diseases that have been spreading throughout the world for several centuries now.
Furthermore, it should be noted that even if it was “our desire” to stay isolated at home, the proletariat does not have a guaranteed life; it is forced to sell itself as a commodity, and to circulate as such in public space. It is obliged to consume products in the places where they are sold at least cost, even if these spaces are crowded; it is subjected to make trips on public transport, because it has no other choice; and worst of all, no one has the capacity to endure isolation in a healthy way and the exercises and activities that aim to replace the physical and social activity of the population with virtual alternatives sooner or later end in total failure.
The illogical logic of Capital
So far, all the analyses about the pandemic have only emphasized figures, deaths, public policies, control measures and scaremongering all day long. At no time in recent months there has been a strong voice on the relationship between this health crisis and the political and social structure within the economy of Capital. And it is obvious that it will never happen. On this issue, as on so many others, the propagandists of the bourgeois order will wash their hands of the matter and say that “the fault lies not with the system, but with people”.
But how has capitalism responded to this calamity beyond the glorified measures of social control, beyond quarantines, mouth masks and disinfectant bottles? Well, sadly, nothing significant has been done, and if desperate (and at the same time so long awaited) measures like a vaccine are believed to be the solution to this problem, we are sure that many more people will die waiting for their vaccine, and that in fact this will not even guarantee the return to “normality”, nor will it do nothing at all to improve the already fucked-up conditions of existence of the majority of the world’s population.
In the field of the economy (of capital) one would think that it has been a catastrophic year for the market, industry and finance. This is how the news and other hucksters express it. However, the current figures reveal that the production of raw materials has had a historic increase; the working hours are extended for the workers in industry as well as for employees in telecommunications, pharmaceutical industries and other sectors. This seems at first sight to contradict the intentions of governments to “stay at home”, whereas it’s quite the contrary for workers in general.
The increase in profits has been the best thing that has recently happened to Capital, contrary to what “logic” would say; in this pandemic those who have gone bankrupt are not the big corporate conglomerates, but only the proletarians who live from day to day and the small merchants who had faith in the whimsical god of business.
It would however be reductionist to say that all the sectors of the production as well as services have had an upturn; in this crisis as in so many others there have been sectors affected, such as department stores, bars, sports facilities and stores that depend on direct service to customers. But as we well know, in the capitalist economy, while some collapse others stand up all-powerful on the world stage.
It is also clear that these events are signs of a new economic reset or restructuring. Something that we can see if we take as a basis the periods of crisis and decline of the capitalist economy of the late nineteenth and early twentieth century. Thus confirming that only the dynamics of war to break up the productive forces, replacing them by others, made possible the reconfiguration of production and the valorization of commodities, while giving new life to the corpse of the world economy.
Antagonism and weaknesses of the proletariat
Something curious that has been developing in the last decade is the media influence of groups of Christian fundamentalists, conservatives and neo-Nazis who have multiplied their pseudo-critical conspiracy rhetoric. Giving the appearance that these ridiculous minorities are the “opposition” to the established order.
We well know that these discourses are full of twisted fantasies where villains like Bildenberg, Soros and Rockefeller confront their white knights like Trump, the white Christians, and even the Russian government! Beyond their delusions, we must understand that these groups and their propaganda are mostly another way of spreading confusion among our class.
Their supposed critical discourse is only of convenience; their criticism of the “new world order” is only limited to pointing out the bourgeois of the “liberal wing”, leaving the conservative and retrograde bourgeois as if they were sacred. It goes without saying that these subjects are protagonists of negationism in the pandemic, and they have gone further by pretending to play the role of “rebel” citizens for freedom. Yes, for the freedom to reopen their businesses and their leisure centers, to return to their former normality.
And as expected, the response to this type of conservative response came from the citizenry, equally conservative, but that was bogged down in the dependence on the official discourse. This has played an extraordinary role in the scope of the possibilities of overcoming this situation; because if you confront the dominant discourse and reason you are labelled as nothing else than a “conspiracy theorist”, in order to sink you into the swamp of official discourse and validate the measures of repression, the immobility of the proletarian struggle and the acceptance of the existing conditions of misery.
It is worth mentioning that even many comrades who call themselves opponents, anarchists and critics of Capital, were prey to a beginning of media terrorism which, early this year, presented the virus and the pandemic as “monsters who are enemies of humanity”, psychologically impregnating and reinforcing the atmosphere of fear, uncertainty and terror. Ironically enough, after years of anti-State preaching, the State’s discourse and actions were now backed up, also calling for “staying at home” and closing ranks to obey the health measures dictated by the WHO.
Given this situation, the question is not to get involved in a crude game of seeing who is more ultra or more “radical” in the face of the problem. The point is to understand that if a theory (in this case, a radical theory opposed to the State and Capital) should be dropped at the first obstacle that reality puts in its way, then it is quite useless.
We know that the speed with which the current process advanced is unprecedented since decades, which makes it impossible to be assimilated and understood in the short term. However, our perception can never be based on the reason or logic of our class enemy. At this point where the contradictions and fallacies of Capital and its pandemic are more visible, there is no longer any justification for a withdrawal and a consensus from the health dictatorship imposed by Capital.
On the proletarian struggle in times of confinement
As already pointed out, the situation of the pandemic has meant a deterioration of the living conditions of the proletariat, on one hand there are sectors forced to increase their day of exploitation, as well as on the other hand many proletarians have ended up in unemployment queues.
Furthermore, remote working and virtual school have also reinforced the fact that only a few have the possibility to adapt to the abrupt changes implemented under this mode of production. However, even those who have the necessary tools to meet the objectives of teleworking or tele-education have not been spared by the physical and mental deterioration that followed. It isn’t that we would claim work and education of the “old normality” but we emphasize the raising of the ultimate self-sacrifice ethic.
But contrary to what one might think, this also led proletarian groups, with the quarantine on top of that, to take to the streets and deploy against the forces of law and order, not because “life’s back to normal” but because of the hunger and shitty life they have been subjecting us to since long before the pandemic. The disease has intensified the riots in response to police killings in the streets or because of abusive controls that prevent even beg a few coins for survival, triggering racism and structural misogyny. Whether or not there is a pandemic, our lives are clearly marked by the violence of a murderous and inhumane order.
In this very tense context, where our class is rising up against its usual enemies, even with all the measures of “voluntary” submission, the fact to proclaim “stay at home” means to contribute to the reinforcing of this amorphous and contradictory disaster managed by the ruling class, because it even goes beyond agreeing on the military power and social control exercised by the State. It means to accept all the stupidity and ignorance which we are being subjected to, leading us to become a bunch of informers and paranoid citizens who defend cleanliness and purity where anyone known or unknown serves as an enemy because he or she is a possible infectious agent… in short, their pandemic warns us that “everyone is the enemy”. The motto “stay at home” means to deny the responsibility of the only and true culprit that is Capital and the State that goes with it. It’s in fact about reinforcing atomization and isolation, an “every man for himself” from the individuality, so that with the confinement we remain passive and expectant, terrified and impotent in our body and mind.
It is important and necessary right now to make a break with the dominant reason, to advance and rebuild the struggle in community, which has been undermined by this process. Capital will not fall off on its own. And retreating in times of great need is synonymous with accepting that there is no other hope than what our enemies want to give us. And beyond the empty discussions about how it would be optimal to manage this misery, on our part we refuse to accept the supposed alternatives and we prefer respond to this by supporting the outbreaks of anger where they occur, by encouraging the autonomous class conjunction, by struggling without making concessions. By pointing out that we should remain in the perspective of a world social revolution to put an end once and for all to this artificial infamy.
https://www.autistici.org/tridnivalka/contra-la-contra-4-pandemic-is-dom...
Ruwe vertaling
De pandemie betekent domesticatie
Het toverwoord "veiligheid" kleeft zowel aan de misdadiger als aan de terrorist en het virus, en de gezondheidscrisis toont aan hoezeer de Staat onze onderwerping bemachtigt in naam van de gezondheid.
Gilles Dauvé
In de maatschappij van het Kapitaal worden de discoursen die ons als "waarheden" worden voorgehouden, verwoord door verschillende woordvoerders van de klasse die aan de macht is, van de traditionele massamedia tot de vermeende alternatieve media, samen met de talloze digitale sociale netwerken. Op deze manier benadrukt het informatieve discours dat ons sinds begin 2020 waarschuwt voor de pandemie van Covid-19, dat de informatie van de macht bedoeld is om onbetwistbaar te zijn, in die mate dat het niet alleen consensus opwekt onder de organismen van de bourgeoisie, maar dat het zelfs wordt versterkt via de publieke opinie op sociale netwerken en tot in de vermeende dissidente media.
De vraag is niet of de ziekte zeer besmettelijk is of dat er al dan niet beschermende en verzorgende maatregelen moeten worden genomen. Het is duidelijk dat we te maken hebben met een virus dat zich snel verspreidt en bij een minderheid van de besmette mensen de dood tot gevolg heeft. Het probleem is hier dat de hele informatie wordt verdraaid en geïnstrumentaliseerd om elke actie van de kapitalistische Staat te valideren. Van het met geweld opsluiten van een bevolking, tot het doden van mensen die de pech hadden buiten te zijn tijdens de avondklok, tot het rechtvaardigen van het feit dat individuen zich moeten afzonderen van hun familieleden of in afzondering moeten gaan zonder iets te eten; want hier, zoals op veel plaatsen op de planeet geldt dat iedereen "verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar eigen leven".
Sinds het virus zich over de hele wereld heeft verspreid, hebben de nieuwsmedia niets anders gedaan dan ons te bestoken met berichten over duizenden doden, over ziekenhuizen die uit hun voegen barsten van de patiënten, waarbij zij zich verdiepen in dermate tegenstrijdige veronderstellingen dat zij tot op de dag van vandaag alleen maar verbijstering veroorzaken, naast een hoeveelheid onwaarschijnlijke, verwarrende en partijdige informatie afkomstig van de "deskundigen". Dit alles met een duidelijk doel om ons te verontrusten, zodat we accepteren dat we opgesloten blijven. Zonder deze klotesituatie ook maar in vraag te stellen. Ongeacht het feit dat ze in naam van de "volksgezondheid" onze geestelijke gezondheid kapot hebben gemaakt, en het ons hooguit steeds moeilijker hebben gemaakt om van dag tot dag te overleven.
De heilige "waarheid"
Wanneer men ons vroeger ergens in wilde doen geloven, ons het geloof wilde opleggen of ons aan het doel van een meester wilde onderwerpen, had men een bijbel in de ene en een zwaard in de andere hand nodig. Vandaag de dag is er niet zoveel veranderd; men heeft alleen de bijbel ingeruild voor het "wetenschappelijke" argument dat in zwang is, zonder de wapenstok en het geweer te vergeten wanneer dit niet volstaat. Vandaag probeert de verstokte positivistische visie die zich richt op het nieuwe "wetenschappelijke" geloof ons te doen geloven dat er buiten haar waarheden (die tijdelijk en vergankelijk zijn) geen andere waarheid bestaat, en dat elke andere soort interpretatie of analyse die niet gecertificeerd is door de instellingen of niet gevalideerd is in de wetenschappelijke "papers", geen waarde heeft en onmiddellijk terzijde moet worden geschoven.
Moet het wetenschappelijk denken (of liever dat wat gevalideerd en gestempeld is door bourgeois instellingen) de basis vormen voor het besturen, controleren en beheersen van ons leven, alsof wij de subjecten zijn van een experiment, zomaar muisjes waarop sociale discipline, controle en allerlei projecten van overheersing moeten worden uitgevoerd?
Waarom zouden we dan geloven dat de gezondheidsdoelstellingen van het kapitaal nu neutraal zijn, als ze gebaseerd zijn op een burgerlijke opvatting van wat hygiëne, medische verzorging en de gezondheid van het menselijk lichaam zijn? Sinds wanneer zijn de WHO, het instituut van de wetenschap, de ziekenhuizen en de farmaceutische industrie de bondgenoten van de mensheid?
In die zin moeten we begrijpen dat de huidige situatie een voortzetting is van wat begon bij de oorsprong van het Kapitaal: de mens scheiden van zijn eigen lichaam en van zijn collectieve wezen, hem eerst bestaansmiddelen ontzeggen en hem vervolgens de controle over zichzelf ontzeggen; dat wil zeggen instellingen in het leven roepen om zijn lichamelijke en geestelijke gezondheid te domesticeren, om in ons de afhankelijkheid van de machtsorganen te ontwikkelen, alsof we kalveren zijn die de fokker nodig hebben om ons te grazen te nemen. Onder de dictatuur van het Kapitaal behoort ons lichaam ons niet toe.
Gezegend zij de sociale controle
Het beste voorbeeld van het beheer van de coronavirus crisis is het beheer dat ontwikkeld is in verschillende landen van het Oosten, vooral in China, waar de ziekte gebruikt wordt als een excuus om vrij spel te geven aan het repressie- en bewakingsapparaat dat in dat land al jaren geperfectioneerd wordt; eerst om de ontwikkeling van de ziekte te verbergen en vervolgens om haar "in te dammen", waarbij de nadruk wordt gelegd op de hele bevolking die als misdadigers behandeld moet worden, onderworpen aan extreme quarantaine, uitgaansverboden en strenge controles, zoals in science fiction films.
Alsof dat nog niet rampzalig genoeg was, is het ergste dat de publieke opinie in de wereld niet lang heeft gewacht om dergelijke maatregelen toe te juichen en als voorbeeld te stellen voor de beheersing van de pandemie. Die hersenloze cheerleaders verbergen in feite de politieke arrestaties, moorden en het masseren van cijfers door dat land, naast het verhullen van informatie en het witwassen van geld door de repressieve instellingen.
Hoewel deze opsluitingsmaatregelen door de westerse democratieën als enigszins "extreem" werden beschouwd, belette dit niet dat zij in verschillende landen van de wereld werden toegepast, waarbij het dubbele discours van goede en slechte agenten tot ontwikkeling kwam: "wij treden niet zo repressief op als in China, dus heb geluk en blijf thuis... of wij beboeten u of zetten u gevangen" (of wij vermoorden u, overbodig te zeggen).
Het "mea culpa" van het wereldproletariaat
Anderzijds is de gemakkelijkste formule om de crisis in te dammen (en dat is al vele malen bewezen) het proletariaat de schuld in de schoenen te schuiven, hetzij door te zeggen dat de omvang van deze crisis te wijten is aan zijn gebrek aan bereidheid om thuis te blijven en de normaliteit te respecteren in tijden van pandemie, hetzij omdat het niet voorzichtig, verantwoordelijk en burgerlijk genoeg is door niet 24 uur per dag een mondmasker te dragen.
Uiteindelijk is de reactionaire bangmakerij op sociale netwerken veranderd in het beschuldigen en met de vinger wijzen naar de buurman die zijn huis verlaat of feestjes organiseert, naar de persoon die geen doek over zijn mond draagt, of naar degenen die zich op markten verdringen om voorraden te kopen. Alsof deze zaken de kern van het probleem zouden zijn, terwijl men buiten beschouwing laat dat de verantwoordelijkheid voor deze situatie en de manier waarop mensen gedwongen worden met elkaar om te gaan, te wijten is aan de structurering van het Kapitaal, en niet afhangt van de keuze van een individu of een sociale groep.
Nu moet het duidelijk zijn dat ondanks de idealisering van de opsluiting en het idiote geloof dat gezondheidsmaatregelen de toverformules zijn die ons leven zullen redden, de realiteit van het verkeer van goederen en kapitalistische verhoudingen het onmogelijk maken om veilig te zijn voor welk virus of welke ziekte dan ook. Hoewel de besmetting door een virus geen uitzonderlijke gebeurtenis is, maar het gevolg van de ontwikkeling van het organische leven op aarde, mogen we bovendien niet uitsluiten dat het ontstaan van ziekteverwekkers en hun verspreiding nauw verbonden zijn met de produktiewijze. De verwoesting van het land, gevoegd bij de voortdurende verslechtering van de levensomstandigheden van de proletariërs, plus de dynamiek van de kapitaalcirculatie vormen de voedingsbodem van de ziekten die zich nu al enkele eeuwen over de wereld verspreiden.
Bovendien moet worden opgemerkt dat zelfs als het "onze wens" was om geïsoleerd thuis te blijven, het proletariaat geen gegarandeerd leven heeft; het is gedwongen zichzelf als koopwaar te verkopen, en als zodanig in de openbare ruimte te circuleren. Het is verplicht produkten te consumeren op de plaatsen waar deze tegen de laagste kosten worden verkocht, zelfs als deze ruimten overvol zijn; het is verplicht reizen te maken met het openbaar vervoer, omdat het geen andere keus heeft; en het ergste van alles is dat niemand in staat is het isolement op een gezonde manier te doorstaan en dat de oefeningen en activiteiten die erop gericht zijn de fysieke en sociale activiteit van de bevolking te vervangen door virtuele alternatieven vroeg of laat op een totale mislukking uitlopen.
De onlogische logica van het Kapitaal
Tot nu toe hebben alle analyses over de pandemie alleen maar de nadruk gelegd op cijfers, sterfgevallen, overheidsbeleid, controlemaatregelen en paniekzaaierij de hele dag door. Op geen enkel moment in de afgelopen maanden is er een krachtig geluid te horen geweest over de relatie tussen deze gezondheidscrisis en de politieke en sociale structuur binnen de economie van het Kapitaal. En het is duidelijk dat dit nooit zal gebeuren. In deze kwestie, zoals in zoveel andere, zullen de propagandisten van de bourgeois orde hun handen in onschuld wassen en zeggen dat "de fout niet bij het systeem ligt, maar bij de mensen".
Maar hoe heeft het kapitalisme op deze ramp gereageerd, afgezien van de veredelde maatregelen van sociale controle, afgezien van quarantaines, mondmaskers en ontsmettingsflessen? Welnu, helaas is er niets noemenswaardigs gedaan, en als men denkt dat wanhopige (en tegelijkertijd zo langverwachte) maatregelen zoals een vaccin de oplossing voor dit probleem zijn, dan zijn we er zeker van dat nog veel meer mensen zullen sterven in afwachting van hun vaccin, en dat dit in feite niet eens de terugkeer naar de "normaliteit" zal garanderen, noch ook maar iets zal doen om de toch al verneukte bestaansvoorwaarden van het merendeel van de wereldbevolking te verbeteren.
Op het gebied van de economie (van het kapitaal) zou men denken dat het een catastrofaal jaar is geweest voor de markt, de industrie en de financiën. Zo drukken het journaille en andere oplichters het uit. Uit de huidige cijfers blijkt echter dat de produktie van grondstoffen een historische stijging heeft gekend; de werktijden zijn verlengd voor de arbeiders in de industrie, maar ook voor de werknemers in de telecommunicatie, de farmaceutische industrie en andere sectoren. Dit lijkt op het eerste gezicht in tegenspraak te zijn met de intenties van de regeringen om "thuis te blijven", terwijl het voor de werknemers in het algemeen juist het tegenovergestelde is.
De stijging van de winsten is het beste geweest wat het kapitaal de laatste tijd is overkomen, in tegenstelling tot wat de "logica" zou zeggen; in deze pandemie zijn degenen die failliet zijn gegaan niet de grote bedrijfsconglomeraten, maar alleen de proletariërs die van dag tot dag leven en de kleine kooplieden die vertrouwen hadden in de grillige god van het zakendoen.
Het zou echter reductionistisch zijn om te zeggen dat alle produktie- en dienstensectoren een opleving hebben doorgemaakt; in deze crisis zoals in zovele andere zijn er sectoren getroffen, zoals warenhuizen, bars, sportaccomodaties en winkels die afhankelijk zijn van directe dienstverlening aan de klanten. Maar zoals we heel goed weten, staan in de kapitalistische economie, terwijl sommigen instorten, anderen machtig overeind op het wereldtoneel.
Het is ook duidelijk dat deze gebeurtenissen tekenen zijn van een nieuwe economische reset of herstructurering. Iets wat we kunnen zien als we de perioden van crisis en neergang van de kapitalistische economie aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw als uitgangspunt nemen. Daarmee wordt bevestigd dat alleen de dynamiek van de oorlog om de productiekrachten te breken en te vervangen door andere, de herconfiguratie van de produktie en de valorisatie van de waren mogelijk heeft gemaakt, terwijl het lijk van de wereldeconomie nieuw leven werd ingeblazen.
Antagonisme en zwakheden van het proletariaat
Iets merkwaardigs dat zich de laatste tien jaar heeft ontwikkeld, is de media-invloed van groepen christenfundamentalisten, conservatieven en neonazi's die hun pseudo-kritische samenzweringsretoriek hebben verveelvoudigd. Ze wekken de indruk dat deze belachelijke minderheden de "oppositie" vormen tegen de gevestigde orde.
Wij weten heel goed dat deze discoursen vol zitten met verwrongen fantasieën waarin schurken als Bildenberg, Soros en Rockefeller het opnemen tegen hun witte ridders als Trump, de blanke christenen, en zelfs de Russische regering! Afgezien van hun waanideeën, moeten we begrijpen dat deze groepen en hun propaganda vooral een andere manier zijn om verwarring te zaaien onder onze klasse.
Hun vermeende kritische betoog is slechts gemakzuchtig; hun kritiek op de "nieuwe wereldorde" beperkt zich slechts tot het aanwijzen van de bourgeois van de "liberale vleugel", waarbij ze de conservatieve en retrograde bourgeois laten zitten alsof ze heilig zijn. Het spreekt vanzelf dat deze onderdanen protagonisten zijn van het negationisme in de pandemie, en zij zijn nog verder gegaan door te doen alsof zij de rol speelden van "rebelse" burgers voor de vrijheid. Ja, voor de vrijheid om hun bedrijven en hun vrijetijdscentra te heropenen, om terug te keren naar hun vroegere normaliteit.
En zoals verwacht kwam het antwoord op dit soort conservatieve reacties van de burgerij, even conservatief, maar vastgelopen in de afhankelijkheid van het officiële discours. Dit heeft een buitengewone rol gespeeld in de reikwijdte van de mogelijkheden om deze situatie te boven te komen; want als je de confrontatie aangaat met het dominante discours en de rede wordt je bestempeld als niets anders dan een "samenzweringstheoreticus", om je te laten zinken in het moeras van het officiële discours en de maatregelen van repressie, de onbeweeglijkheid van de proletarische strijd en de aanvaarding van de bestaande omstandigheden van ellende te valideren.
Het is vermeldenswaard dat zelfs veel kameraden die zich tegenstanders, anarchisten en critici van het Kapitaal noemen, ten prooi zijn gevallen aan een begin van mediaterrorisme dat, begin dit jaar, het virus en de pandemie voorstelde als "monsters die vijanden van de mensheid zijn", waardoor de sfeer van angst, onzekerheid en terreur psychologisch werd doordrongen en versterkt. Ironisch genoeg werden het discours en de acties van de staat, na jaren van tegen de staat gerichte prediking, nu gesteund door de oproep om "thuis te blijven" en de gelederen te sluiten om de door de WHO gedicteerde gezondheidsmaatregelen te gehoorzamen.
In deze situatie is het niet de bedoeling om mee te doen aan een grof spel om te zien wie het meest ultracentraal of het meest "radicaal" is ten aanzien van het probleem. Het gaat erom te begrijpen dat een theorie (in dit geval een radicale theorie tegen de Staat en het Kapitaal) die men laat vallen bij het eerste obstakel dat de werkelijkheid in de weg legt, volstrekt nutteloos is.
Wij weten dat de snelheid waarmee het huidige proces vordert ongekend is sinds tientallen jaren, waardoor het onmogelijk is om het op korte termijn te assimileren en te begrijpen. Maar onze perceptie kan nooit gebaseerd zijn op de rede of de logica van onze klassenvijand. Op dit punt, waar de tegenstrijdigheden en drogredenen van het Kapitaal en zijn pandemie beter zichtbaar zijn, is er geen enkele rechtvaardiging meer voor een terugtrekking en een consensus van de door het Kapitaal opgelegde gezondheidsdictatuur.
Over de proletarische strijd in tijden van opsluiting
Zoals reeds gezegd heeft de situatie van de pandemie een verslechtering van de levensomstandigheden van het proletariaat betekend, enerzijds zijn er sectoren die gedwongen zijn hun dag van uitbuiting te verlengen, anderzijds zijn veel proletariërs in de werkloosheid terechtgekomen.
Ook het werken op afstand en de virtuele school hebben het feit versterkt dat slechts weinigen de mogelijkheid hebben om zich aan te passen aan de abrupte veranderingen die in het kader van deze produktiewijze worden doorgevoerd. Maar zelfs degenen die over de nodige middelen beschikken om aan de doelstellingen van telewerken of tele-onderwijs te voldoen, zijn niet gespaard gebleven voor de lichamelijke en geestelijke aftakeling die daarop volgde. Het is niet zo dat wij werk en onderwijs van de "oude normaliteit" zouden willen opeisen, maar wij leggen de nadruk op de verhoging van de ultieme ethiek van zelfopoffering.
Maar in tegenstelling tot wat men zou kunnen denken, heeft dit er ook toe geleid dat proletarische groepen, met de quarantaine daarbovenop, de straat op zijn gegaan en zich tegen de ordehandhavers hebben gekeerd, niet omdat "het leven weer normaal is", maar vanwege de honger en het kloteleven waaraan zij ons sinds lang voor de pandemie hebben onderworpen. De ziekte heeft de rellen verhevigd als reactie op de moorden van de politie op straat of vanwege de onrechtmatige controles die zelfs het bedelen om een paar munten om te overleven verhinderen, en die racisme en structurele vrouwenhaat aanwakkeren. Of er nu een pandemie is of niet, ons leven is duidelijk getekend door het geweld van een moorddadige en onmenselijke orde.
In deze zeer gespannen context, waarin onze klasse in opstand komt tegen haar gebruikelijke vijanden, zelfs met alle maatregelen van "vrijwillige" onderwerping, betekent het feit te verkondigen "thuis te blijven" bij te dragen aan de versterking van deze amorfe en tegenstrijdige ramp die door de heersende klasse wordt beheerd, omdat het zelfs verder gaat dan in te stemmen met de militaire macht en de sociale controle die door de Staat wordt uitgeoefend. Het betekent het aanvaarden van alle domheid en onwetendheid waaraan wij worden onderworpen, waardoor wij een bende informanten en paranoïde burgers worden die reinheid en zuiverheid verdedigen, waarbij iedereen die bekend of onbekend is als vijand dient omdat hij of zij een mogelijk besmettingsagens is... kortom, hun pandemie waarschuwt ons dat "iedereen de vijand is". Het motto "thuisblijven" betekent de verantwoordelijkheid ontkennen van de enige en echte schuldige die het Kapitaal is en de Staat die daarmee gepaard gaat. Het gaat in feite om de versterking van de atomisering en het isolement, een "ieder voor zich" van de individualiteit, zodat we door de opsluiting passief en afwachtend blijven, doodsbang en machteloos in ons lichaam en in onze geest.
Het is belangrijk en noodzakelijk om juist nu te breken met de dominante rede, om de strijd in gemeenschap, die door dit proces ondermijnd is, vooruit te helpen en opnieuw op te bouwen. Het kapitaal zal niet vanzelf afvallen. En zich terugtrekken in tijden van grote nood is synoniem met accepteren dat er geen andere hoop is dan wat onze vijanden ons willen geven. En afgezien van de loze discussies over hoe we deze ellende optimaal zouden kunnen beheren, weigeren wij van onze kant de vermeende alternatieven te accepteren en geven we er de voorkeur aan hierop te reageren door de woede-uitbarstingen te steunen waar ze zich voordoen, door de autonome klassencoalitie aan te moedigen, door te strijden zonder concessies te doen. Door erop te wijzen dat we in het perspectief moeten blijven van een sociale wereldrevolutie om voor eens en voor altijd een einde te maken aan deze kunstmatige schande.
Bron: https://www.autistici.org/tridnivalka/contra-la-contra-4-pandemic-is-dom...
Comment was hidden
goffer
Weer een held van de sokkel.
Nederlandse rellen van 1986 tot nu
https://non.copyriot.com/corona-riots-in-den-niederlanden-die-regierung-...
nederlandse vertaling
https://archive.org/details/met-de-pandemie-de-domesticatie-gilles-dauve