IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Het virus spreekt.
Vrije vertaling van een stuk gepubliceerd op 18 maart in het Engels, op zijn beurt weer vertaald uit het Frans. Zie https://enoughisenough14.org/2020/03/18/monologue-of-the-virus/ .

Wij zijn je voorouders. Net als de stenen en de algen, en veel meer dan de apen. We zijn overal waar je bent, en ook waar je niet bent. Jammer voor jou, als je in het universum alleen ziet wat op jou lijkt! Maar bovenal, hou op met die onzin dat ik degene ben die jou doodt. Je sterft niet door mij, maar van het gebrek van de zorg voor je medemens. Als je je in eigen kringen niet net zo roofzuchtig zou gedragen als met al het andere op deze planeet, dan zou je genoeg bedden hebben, verpleegkundigen en beademingsapparatuur. Genoeg om de schade te overleven die ik jouw longen aandoe. Als je niet je ouderen zou opslaan in sterfkamers en de gezonden opeengepropt in betonnen hokken, dan zou je je niet in deze situatie vinden. Als je niet alles had veranderd wat gisteren nog volle, chaotische werelden waren, in een uitgestrekte monoculturele woestijn van Hetzelfde en het Méér – dan had ik nooit kunnen beginnen aan deze wereldwijde verovertocht van jullie kelen. Als jullie niet bijna allemaal over de laatste eeuw een kopie waren geworden van één onhoudbare levensvorm, dan zouden jullie je nu niet voorbereiden om als vliegen te sterven, verlaten en alleen omringd door je geliefde beschaving. Als je niet je omgeving zo leeg, zo doorzichtig, zo abstract had gemaakt, dan had ik nooit kunnen verspreiden met de snelheid van een vliegtuig.

Ik kom slechts het vonnis uitvoeren dat je allang over jezelf hebt geveld. Sorry hoor, maar jij hebt naam “Anthropoceen” bedacht. Jij heb de eer opgestreken voor deze ramp: nu dat hij zich voltrekt, is het te laat om het op te geven. De meest eerlijke van jouw soort weten dit goed. Ik heb geen andere medeplichtige dan jouw sociale organisatie, jouw gekte voor het “grootse” en zijn economie, jouw fanatisme voor systemen. Alleen systemen zijn “kwetsbaar.” De rest leeft en sterft. Er is alleen “kwetsbaarheid” voor diegenen die willen controleren, die systemen willen uitbreiden en verbeteren. Bekijk me goed: ik ben slechts de keerzijde van de heersende dood.

Dus hou op met mij te beschuldigen en me op te sporen. Mij versteend aan te staren. Doe niet zo kinderachtig. Ik stel een verandering voor in je perspectief: er is een intelligentie inherent aan het leven. Je hoeft geen subject te zijn om een geheugen of een strategie te hebben. Je hoeft niet soeverein te zijn om te beslissen. Bacteriën en virussen kunnen het ook laten regenen of de zon doen schijnen. Beschouw me dus eerder als je redder dan diegene die je graf graaft. Voel je vrij mij niet te geloven, maar ik ben gekomen om de machine uit te zetten waarvoor je de noodrem niet kon vinden. Ik ben gekomen om jullie gijzeling op te schorten. Ik ben gekomen om jullie te laten zien hoe absurd “normaliteit” is.

“Het was gestoord ons eten, onze bescherming, onze capaciteit om voor onze eigen omgeving te zorgen aan anderen te delegeren”

“Er is geen grens voor hoeveel geld we kunnen uitgeven, het begrotingstekort doet er even niet toe, gezondheid heeft geen prijs”

Zie hoe het bewustzijn van je heersers zich splitst­! Zie hoe ik ze reduceer tot een stelletje arrogante afpersers! Zie hoe ze opeens van zichzelf afstand nemen als overbodig, of zelfs schadelijk! Je bent voor hen slechts de ondersteuning voor de reproductie van het systeem, minder nog dan slaven. Zelfs plankton wordt beter behandeld dan jou.

Maar pas op dat je ze niet bekritiseert om hun tekortkomingen. Hen beschuldigen om hun zorgeloosheid is hen meer waarde toedichten dan ze verdienen. Stel jezelf de vraag: waarom vond ik het zo lekker mezelf te laten regeren? Als je de Chinese optie prijst tegenover de Britse, van de keizerlijk-forensische tegenover de darwinistisch-liberale, betekent dat je van beide niets snapt. Niets van de horror van de een, of de horror van de ander. Sinds Quesnay hebben de “liberalen” altijd met verlangen gekeken naar het Chinese Keizerrijk; en dat doen ze nog steeds. Ze zijn Siamese tweelingen. Dat de ene jou opsluit in jouw eigenbelang en de ander in dat van “de samenleving” komt altijd neer op de vernietiging van het enige niet-nihilistische gedrag: voor jezelf zorgen, voor diegenen waarvan je houdt en dat waarvan je houdt in diegenen die je niet kent. Laat niet diegenen die je naar de afgrond hebben geleid doen alsof ze je er weer uit kunnen krijgen: zij zullen alleen maar een meer geperfectioneerde hel voor je maken, een nog dieper graf. Zodra ze dat kunnen, zullen ze zelfs een leger sturen om het hiernamaals te patrouilleren.

Bedank mij. Hoe lang waren al deze onbevraagde dingen, plots opgeschorte dingen, anders vanzelfsprekend gebleven? Globalisering, wedstrijden, luchtvaart, begrotingstekorten, verkiezingen, het spektakel van de sport, Disneyland, fitnessscholen, een groot deel van de commercie, de scholen, massabijeenkomsten, de meeste kantoorbanen, al die dronken sociaaldoenerij die maar de keerzijde is van de grootstedelijke eenzaamheid: dit bleek allemaal onnodig, toen het noodzakelijke zich liet zien. Bedank mij voor de lakmoesproef van de komende weken: je gaat nu eindelijk je eigen leven leiden, zonder de duizenden uitvluchten die jaar na jaar het onhoudbare gaande hielden. Zonder het door te hebben, was je nooit echt geweest. Je zal nu met je geliefden leven. Je zal thuis leven. Je zal ophouden onderweg te zijn naar de dood. Misschien haat je je man. Misschien geef je geen flikker om je kinderen. Misschien wil je het décor van je dagelijkse leven opblazen. Om heel eerlijk te zijn: je maakte helemaal geen onderdeel meer uit van de wereld, in deze vervreemde metropolen. Jouw wereld was helemaal nergens en helemaal nooit meer leefbaar, behalve in die toestand waarin je haar continu probeerde te ontsnappen. De lelijkheid was zo hevig dat het verdoofd moest worden door beweging en afleiding. En het illusoire regeerde de ruimte tussen de mensen. Alles was zo efficiënt en effectief geworden dat niets meer ergens op sloeg. Bedank mij voor dit alles: welkom op aarde!

Dankzij mij zal je, voor een onbepaalde tijd, niet meer werken. Je kinderen zullen niet naar school gaan. En toch zal het totaal anders zijn dan vakanties. Vakanties zijn die ruimtes die koste wat kost gemeubileerd moeten worden, in afwachting van de terugkeer naar het werk. Maar wat zich hier dankzij mij voor jou opent, is geen afgebakende ruimte maar een enorme leegte. Zonder teken dat de eerdere non-wereld zal terugkeren. Al deze winstgevende nonsens zou zo maar eens voorbij kunnen zijn. Als je niet betaald wordt, wat is dan natuurlijker dan niet je huur betalen? Waarom zou je je schulden blijven betalen aan de bank, als je niet meer kan werken? Is het niet uiteindelijk suïcidaal, om ergens te leven waar je niet eens een tuin hebt? Wie geen geld heeft zal niet ophouden met eten, en wie de kracht er voor heeft zal brood hebben. Bedank mij: aan je voeten plaats ik een keuze die impliciet je leven al structureerde: de economie of het leven.

De keuze is aan jou. De inzet is historisch. Of de heersers leggen hun noodtoestand op aan jou, of je vindt jouw eigen noodtoestand uit. Of je bindt je aan de waarheden die naar voren komen of je legt je hoofd in de guillotine. Of je gebruikt de tijd die ik jou nu geef om je de volgende wereld in te denken op basis van de lessen van de voortdurende ineenstorting, of de voortdurende ineenstorting zal zichzelf radicaliseren. De ramp stopt wanneer de economie tot een einde komt. De economie is de ravage. Tot vorige maand was het een these. Nu is het een feit. Niemand kan negeren dat politie, surveillance, propaganda, logistiek én call-centre nodig zal zijn om dit feit te onderdrukken.

Geef je niet over tot paniek of ontkenning in mijn aanzien. Geef je niet over aan biopolitieke hysterie. De komende weken zullen verschrikkelijk, overweldigend, wreed zijn. De deuren van de Dood zullen wijd open slaan. Ik ben de meest vernietigende productie van de ravage van de productie. Ik ben de annihilatie van de nihilisten. De onrechtvaardigheid van deze wereld zal nooit duidelijker zijn. Het is een beschaving – niet jou – die ik kom begraven. Zij die willen leven zullen nieuwe gewoontes moeten maken, hun eigen gewoontes. Mij vermijden zal de gelegenheid zijn voor de heruitvinding, van deze nieuwe kunst van afstanden. De kunst van elkaar groeten, waarbij sommigen zo raar waren dit als een instituut te zien, zal binnenkort geen enkel label meer gehoorzamen. Het zal denkende wezens aanwijzen. Doe het niet “voor anderen,” voor “de bevolking” of voor “de samenleving,” doe het voor jezelf en de jouwen. Zorg voor je vrienden en je geliefden. Bedenk met hen opnieuw, soeverein, een rechtvaardige manier van leven. Creëer clusters van het goede leven en breid ze uit, en ik sta machteloos tegen jou. Dit is niet een oproep voor de massale terugkeer van discipline, maar van aandacht: niet voor het eind van alle zorgeloosheid, maar van alle verwaarlozing. Op welke andere manier had ik jullie kunnen herinneren dat de redding in elk gebaar zit? Dat alles naar voren komt in kleinste ding.

Ik moest de feiten onder ogen komen: de mensheid bevraagt zichzelf alleen datgene dat het niet anders kan dan zich afvragen.