IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 26/11/2018 - 13:47

Geschreven door onze kameraden van Alternative Libertaire, vertaald van hun site
https://albruxelles.wordpress.com/2018/11/23/pour-des-gilets-rouges-et-n...
(NB: voor alle gebruikte mannelijke vormen lees je natuurlijk ook de vrouwelijke en X versies!)
Vertaald door Menno

Voor zwart-rode hesjes!
Door: Léon (Alternative-Libertaire Luik)
Sinds enkele dagen vloeien er liters inkt vanwege “de gele hesjes”, en dat vanwege meer of minder goede redenen. Zij worden soms omschreven als racistische, seksistische en homofobe reactionairen (naar aanleiding van een aantal schokkende gebeurtenissen, vooral in Frankrijk), soms als gewelddadige “slopers” die zich verzetten tegen de ordediensten, en zelfs soms als een groep pacifistische burgers met een onduidelijke politieke lijn.
Dus wie zijn nu echt de gele hesjes? Persoonlijk, in plaats van te vertrouwen op de reguliere media, gaf ik er de voorkeur aan om betrokken te raken bij de beweging (waar ik nu al een paar dagen deel van uit maak).
We moeten ons echter eerst afvragen wat de redenen zijn die hebben geleid tot deze mobilisatie: dat wil zeggen een verhoging van de brandstofprijzen. Voor velen lijkt dit belachelijk (vooral in de context van de voortdurende aanvallen op onze sociale verworvenheden), maar als je iets nabijer kijkt is het complexer. Allereerst worden veel mensen gedwongen om hun auto vaak te gebruiken (en voor lange afstanden). Denk aan mensen die op het platteland wonen of aan mensen die ver van hun huis werken (en voor velen is het duidelijk dat het Openbaar Vervoer steeds minder een alternatief is). Kortom, voor veel mensen is dit weer een lelijke aanslag op hun portemonnee (en overduidelijk een aanslag te veel).
Meteen werden er oproepen tot mobilisatie gelanceerd via sociale netwerken (zoals in Frankrijk) en ze werden duidelijk opgevolgd! In Feluy, Sclessin,Wandre, Erquellines, Wierde of Tertre organiseren groepen zichzelf spontaan via de sociale netwerken en wisselen ze om de beurt dag en nacht posten af om de toegang tot brandstofdepots te blokkeren. (En soms andere actievormen zoals filter blokkades op autosnelwegen).
Heel snel (om niet te zeggen direct) richtte de woede zich niet enkel meer op de prijs van brandstof, maar eerder op de daling van de koopkracht in het algemeen (dit punt kwam vaak naar voren in de discussies die ik voerde tijdens blokkades, de beroemde “druppel die de emmer deed overlopen”)
In het prille begin was de beweging eerder pacifistisch en burgerlijk georiënteerd. Het omvatte alle lagen van de bevolking, van de kleine baas tot de gemiddelde werknemer. Het is echter belangrijk op te merken dat het overgrote deel bestaat uit werkers en mensen in precaire omstandigheden (groepen die duidelijk harder getroffen worden door de autoritaire maatregelen en nieuwe belastingen). Sterker nog, ik hoor vaak grote verontwaardiging tegen de regering en het feit dat de overheid de meest welgestelden uit de wind houdt, en dat ten koste van de werknemers). Dus, zelfs als de woede aanwezig is, is het nog steeds moeilijk om te weten waar de beweging naar toe gaat (gebrek aan homogeniteit, politisering en organisatie, maar dat kan heel snel veranderen).
Bovendien zagen we tijdens blokkades al scheuren en veranderingen in de beweging ontstaan. Ten eerste zijn er regelmatig meningsverschillen over de strijdmethodes: sommigen willen de regels respecteren, anderen geven de voorkeur aan een “nette boedelscheiding” tussen de verschillende delen van de beweging, zelfs als ze hardere of illegale methoden willen gebruiken. Persoonlijk ben ik er zeker van dat als de beweging beslist om binnen de lijntjes te blijven kleuren, zij gedoemd is te mislukken (omdat deurwaarders en politie steeds vaker opduiken om blokkades zowel snachts als overdag te verhinderen)
In dezelfde geest is er veel discussie over de rol van de politie. Sommigen in de beweging hebben nog steeds veel sympathie voor die laatsten (ik hoor vaak het argument “ja, maar het zijn werknemers zoals wij en ook zij lijden onder de bezuinigingen”). Anderen daarentegen, die las zij het contact met de politie nog niet volledig hebben opgezegd, zijn geschokt en boos als ze zien dat de politie hun mede gele hesjes met de wapenstok slaat of willekeurig arresteert, en hun blokkade opheft. Het is duidelijk dat velen nog steeds niet volledig begrijpen dat de politie gewoon haar rol vervuld, en die rol is antagonistisch voor de belangen van onze klasse, en daarom is de politie de natuurlijk vijand van elke sociale beweging. (maar de politie , met wapenstok en waterkanon, verduidelijkt langzaam de zaken….)
Kortom, als we de gele hesjes zouden moeten definiëren, zouden we kunnen zeggen dat het een uiterst heterogene en spontane sociale beweging is waarvan de politieke (en ideologische) lijn en de vorderingen tamelijk vaag zijn. Ik zou echter mijn verslag hierover niet willen stoppen, en alleen maar voor deze zaak willen pleiten.
Allereerst, zelfs al zouden er veel reactionaire elementen in de beweging aanwezig zijn, is dat niet meer dan een spiegel van onze huidige samenleving. Het is zeker dat er in de huidige context seksisme, racisme en homofobie is in de arbeidersklasse en bij de precairen, maar het is juist daarom des te belangrijker om aan deze beweging deel te nemen, om elementen van feminisme, antiracisme, anti-kapitalisme enz. in de beweging in te brengen.
Ten tweede , zelfs als ik op voornamelijk sociale netwerken verschrikkelijke dingen zag (zoals een groep gele hesjes in Frankrijk, die een vrachtwagen met migranten tegen hield, om hen dan aan de politie over te leveren) dan nog kunnen we niet zeggen dat de beweging als zodanig (omdat het noch homogeen noch georganiseerd of gecentraliseerd is). Verder zie ik ook heel mooie daden van solidariteit tijdens de blokkades: mensen die om beurt ons eten en warme dranken brengen, maar ook pallets en autobanden om onze barricades te onderhouden, bewoners uit de buurt die ons thee of soep, of woorden van steun brengen, buurtjongeren, sommigen onder hen racistisch (en gewoon boos op de politie die hen stigmatiseert) die zich mee in het protest mengen.
Kortom, het is wat mij betreft een legitieme beweging van woede, die zeker ondersteunt dient te worden. Of het nu ongeorganiseerd is, of er nu reactionaire elementen zijn of anderszins, dat zou ons des te meer moeten motiveren om zich bij hen te voegen om enkele discussies te kunnen voeren over de waarden en praktijken van de beweging (en dit juist om de reactionairen tegen te gaan). Indien wij deze nieuwe beweging blijven negeren laten we de weg volledig open voor rechts of extreem rechts om de beweging over te nemen. (De Belgische, extreem rechtse groepering “Nation” bijvoorbeeld was eerst tegen deze beweging, maar geeft nu haar volledige steun en brengt haar stinkende en reactionaire ideeën mee). Bovendien is het gevaar van deze toenadering van fascisten des te belangrijker in een situatie desorganisatie en ideologische vaagheid. (want op het moment zijn het nog vaak de grootste bekken en de zelfverklaarde chefs die de lakens uitdelen).
Aan de andere kant is het zeker dat, als de beweging wil overleven, zij zichzelf moet organiseren en democratisch structureren. (Zoals in Frankrijk, waar op verschillende plaatsen algemene vergaderingen hebben plaatsgevonden, en groepen begonnen zijn zich te structureren). Het is ook zeker dat als wij de beweging in de juiste richting willen zien gaan, zij haar meest reactionaire elementen moet elimineren door haar ideologische en politieke lijn te verduidelijken (en dat kunnen wij helpen door de strijd mee aan te gaan, en een effectieve en linkse solidariteit mee de beweging in te brengen).
In feite is deze beweging buitengewoon belangrijk, en het gaat erom om de kracht en de intensiteit te zien die de beweging in een paar dagen kon realiseren. Het is op dit moment een uiting van rauwe woede (met heel weinig politisering erachter), maar het is een woede gemotiveerd door de juiste redenen! Daarom is het belangrijk voor revolutionair en syndicalistisch links om deel te nemen aan de beweging om de legitieme inspanningen te ondersteunen van een worstelende klasse die het beu is om vertrapt te worden door marionettenleiders in dienst van de grote bazen.
Daarbovenop hebben veel mensen tijdens de blokkades (en vooral mensen die veel nederlagen van de vakbond hebben meegemaakt) teleurstelling en woede getoond over de vakbonden, door wie zij zich verraden en verlaten voelen (ik denk met name aan een ex-metaalwerker met wie ik sprak en die een grote verbittering heeft over wat hij als een nederlaag en verraad heeft ondervonden bij de sluiting van Arcelor Mittal; zie https://nl.wikipedia.org/wiki/ArcelorMittal ).
Laten we, kort samengevat, bewijzen dat militante vakbondsmensen zich bekommeren om hun strijd, en klaar staan om te vechten met hun beweging! Als we vanaf nu niet willen dat deze spontaan grommende beweging in de kiem sterft, en voor de zoveelste keer wrok en pessimisme genereert, moeten wij, strijdende en militante vakbondsleden van de revolutionaire linkerzijde absoluut een effectieve solidariteit opbouwen in deze strijd, en dat zonder langer te wachten op marsbevelen van onze leiders.
We zien elkaar op de barricades
Nawoord vertaler: inmiddels is de beweging na Frankrijk en Wallonië ook aan het overslaan naar Vlaanderen: de eerste “gele hesjes” acties staan voor donderdag op het programma!