Razzia, Kamp Zeist en deportatie: M(15jr) vertelt
Wanneer: 05/03/2016 - 17:10
In december 2014 werd de nu 15-jarige M. samen met haar ouders en zusje door de vreemdelingenpolitie 's ochtends vroeg van haar bed gelicht in gezinslocatie Katwijk. Daarna werden ze naar Kamp Zeist overgebracht, om vijf dagen later naar Armenië te worden gedeporteerd. M., die via facebook nog af en toe contact heeft met haar vriendinnen die nog in Nederland zijn, doet verslag over hoe dat destijds is gegaan.
We werden heel erg vroeg opgehaald van het opvangcentrum in Katwijk. Het was zeven uur in de ochtend. Toen ze [de politie] binnen kwamen zeiden ze dat ze toestemming hadden om ons mee te nemen, toen schrokken we heel erg.
Ze zeiden ook nog dat we maar tien minuten hadden om nodige spullen te pakken, toen viel mijn moeder in de stress. Opeens hoorde ik dat mijn vader in de wc zijn hand had gesneden. Ik begon te schreeuwen, mijn moeder ging heel erg hard huilen en mijn zusje begon heel erg hard te schreeuwen. Na een tijdje kwam de ambulance, toen gingen ze zijn hand in verband doen. Daarna werden we meegenomen door de politie naar het politiebureau.
Toen we uit het gebouw werden gebracht, stonden al mijn vriendinnen voor het gebouw. Ik zag ze allemaal huilen en zo en ik mocht niet eens normaal afscheid nemen van ze.
In het politiebureau zijn we van half acht tot drie uur gebleven. Daarna zijn we naar Zeist gebracht. Daar werden we naar een kamer gebracht en werden al onze spullen gecontroleerd. Daarna werden we naar een andere kamer gebracht, daar hebben ze al onze spullen afgepakt en toen zijn we naar een huisje gebracht waar we vijf dagen zijn gebleven. Maar mijn vader was niet bij ons, hij was op een andere plek bij de politie, daar hadden ze hem de hele tijd in de controle.
Na vijf dagen zeiden ze dat we die nacht om drie uur zouden worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Om half vier kwamen ze en we moesten mee. We werden met een auto ergens heen gebracht en van daar zijn we met een andere auto naar het vliegveld gebracht. Op het vliegveld werden we naar een kamer gebracht, daar gingen ze ons controleren en we moesten daarna wachten. Na een tijdje kwamen twaalf politieagenten, twee mensen van de DT&V [Dienst Terugkeer en Vertrek] en een dokter, die gingen allemaal met ons mee. Toen ze er allemaal er waren, werden we met een auto allemaal naar het vliegtuig gebracht.
We gingen naar Frankrijk, daar hebben we vier uur gewacht totdat het vliegtuig naar Armenië kwam. Daarna hebben we negen uur gevlogen naar Armenië. Op het vliegveld in Armenië waren er mensen van het gekkenhuis*, ze wilden mijn vader meenemen. Hij wilde niet, maar hij ging mee.
Na een tijdje is hij daar [het gekkenhuis] uit gegaan, daarna zaten ze weer achter hem aan. Nu weten we niet waar hij is. Mijn moeder, mijn kleine zusje en ik wonen in een appartement in Armenië. Dat was mijn verhaal .
Binnenkort start de campagne 'Geen kind aan de kant'. Meer over de gezinslocaties, de razzia's, Kamp Zeist en de deportaties kan je alvast lezen op geenkindaandekant.wordpress.com.
*) In Armenië wordt gedwongen opname in gesloten psychiatrische instellingen veel gebruikt om politieke tegenstanders monddood te maken.
english translation:
Razzia, Kamp Zeist, deportation: M. (15 jr) tells her story
Early in the morning of December 2014, at the time 15 years old, M. was lifted from her bed along with her parents and sister in family location Katwijk by the immigration police. The whole family was transferred to Kamp Zeist, to be deported from there to Armenia five days later. Occasionaly, M. has contact via facebook with her friends who are still in the Netherlands, and tells what happened.
"We were picked up very early from the center in Katwijk. It was seven o'clock in the morning. When they [the police] came in, they said they had consent to take us with them, we were very shocked.
They also said we had only ten minutes to get the necessary stuff, and then my mother fell in stress. Suddenly I heard my father had cut his hand in the bathroom I started screaming, my mother was crying very loud and my sister started screaming very loud. After a while the ambulance came, and they put a bandage on his hand. Then we were taken by the police to the police station.
As we were taken out of the building, all my girlfriends were standing in front of the building. I saw them all crying and I could not even say goodbye to them in a normal way.
We were at the police station from half past seven until three in the afternoon. Then we were taken to Zeist. There, we were taken to a room and they checked all our stuff. Then we were taken to another room, where they have taken away our stuff and then we were moved to a small house where we stayed for five days. But my father was not with us, he was in a different place with the police where they had him under control the whole time.
After five days, they said we would be picked up that night at three o'clock to go to the airport. At half past four they came and took us. We were taken somewhere by car and from there we were taken to the airport with another car. At the airport we were taken to a room where they were checking us and then we had to wait. After a while twelve policemen, two people of the DT & V [Repatriation and Departure Service] and a doctor came and to come along with us. When they were all there, we were taken to the airport with a car.
We went to France, where we have waited four hours until the plane came to Armenia. Then we flew nine hours to Armenia. At the airport in Armenia there were people from the madhouse *, they wanted to take my father. He did not want to, but he went along.
After a while he's got out of there [the madhouse], then they were after him again. Now we do not know where he is. My mother, my little sister and I live in an apartment in Armenia. That was my story."
Soon the campaign 'No child to the side!" will launch. To read more about family locations, raids, Kamp Zeist and deportations, you can already take a look at https://geenkindaandekant.wordpress.com.
*) In Armenia involuntary admittance in closed psychiatric institutions is being used regularly in order to silence political opponents.