De ontruiming van de Ubica: een verslag
Wanneer: 27/05/2013 - 12:08
Opeens kwamen ze naar buiten gestormd. Ze waren met tien of vijftien. Zwarte kleren, bivakmutsen. Ze hadden een brandblusser, een trappetje en wat autobanden bij zich. En benzine. De geweldige slotakte van het treurige toneelspel van de Ondergang van Ubica was ingezet.
De spanning was om te snijden, tot aan een uur of elf. Niemand wist wat er ging gebeuren, behalve die drie zenuwachtige nagelbijters op het terras van café De Zaak, de plek die het beste uitzicht bood op het ontruimingsspektakel van Ubica, afgelopen vrijdagnacht. Het leek zo'n gewone vrijdagavond voor de bierdrinkers op de Ganzenmarkt. Weer een weekje gewerkt, weer een avondje geconsumeerd. Niks aan het handje, morgen weer een dag zoals alle andere. Maar die drie bezoekers wisten beter. Zij hadden gehoord dat de krakers hun pand niet zomaar zouden opgeven na 21 jaar. “Niet zonder slag of stoot”, was ook op Indymedia al aangekondigd. Maar er stond natuurlijk geen tijdstip aangegeven, dus was het nagelbijten en wachten geblazen. Eén ding was zeker: het stadhuis zou er zometeen niet meer hetzelfde uitzien.
Als je net naar binnen was gegaan om een biertje te bestellen, had je het hele spektakel gemist. Zo snel als ze kwamen, waren de 'ninja-achtige types', zoals ze later in de media werden beschreven, weer verdwenen. Opeens was het gemeentehuis blauw en stond het plein in de fik.
Het was duidelijk een goed gecoördineerde actie. Het groepje wist precies wat ze deed. Eén iemand bekalkte het stadhuis met blauwe verf en gaf daarna de ruit een flinke tik met de brandblusser. Ondertussen had iemand anders een controlecamera overgespoten. En vlak voor de deur van Ubica werd een barricade van autobanden in de fik gestoken. Onder de gitzwarte rook van de autobanden, die het hele plein vulde, verdwenen de zwart geklede mensen weer. Op het dak van de Ubica verschenen eveneens mensen met bivakmutsen. Uit het raam werd een spandoek uitgerold: “Vloet mag de Ubica weer ruïneren?” En vanaf het dak: “KOM MAAR DAN!”
Het publiek stond er in het begin wat apathisch naar te kijken. Maar toen de autobanden begonnen te knetteren, werden ze wakker. De mensen op het dak hadden intussen wat vuurpijlen afgestoken. Gratis spektakel in het weekend! Dat hadden ze niet verwacht. Ze vulden de show zelf aan met een waterval aan vooroordelen: hippies! Profiteurs! Die zitten in de ww! Die doen de hele week niks! Helaas hadden ze niet door dat ze getuigen waren van een historisch moment. Gewelddadig verzet tegen het kapitaal - wie had dat nog durven dromen in 2013?
De politie liet vrij lang op zich wachten. De eerste twee gearriveerde smerissen raakten in paniek. Ze begonnen de ene helft van de Ganzenmarkt maar liefst drie keer af te zetten. De andere kant van het plein vergaten ze – of ze durfden daar niet te komen. De dakbezetters hadden genoeg verfbommen klaarliggen om het hele plein mee te vullen.
Door de megafoon gaf de politie bevel aan de ramptoeristen om het plein te verlaten. Er werd geen gehoor aan gegeven. Pas toen vanaf de Ubica het plein werd bekogeld met verf, stroomde het plein binnen no time leeg. Een zware vuurpijl werd op het plein afgevuurd. Hij was vermoedelijk gericht op de politieauto die vlak voor het gemeentehuis stond.
Toen waren de popo ineens overal. Stillen, paarden, ME'ers, gewone uniformen en zelfs de stadswacht en een helikopter waren ingezet. Vanaf dat moment kon niemand meer het plein op of af. Mensen die vlak naast de Ubica woonden hadden pech. Die moesten wachten tot het ontruimd was totdat ze naar binnen konden. De ontruiming duurde trouwens zestien uur.
De eerste schrik op het terras was alweer weg. Er gebeurde buiten weinig. De brand op het plein sloeg over naar een prullenbak ernaast. De mensen op het dak hadden het plein goed ingekleurd en gooiden af en toe wat zwaar vuurwerk naar beneden. De politie wachtte af, de bewoners binnen hadden hun huis op alle mogelijke manieren gebarricadeerd en zichzelf vastgeketend aan het huis. Binnen moet het enorm spannend zijn geweest, maar buiten was het vooral koud. Dronken consumenten begonnen ofwel de politie te jennen ofwel de krakers uit te schelden voor alles wat los en vast zat. De lampen die het gemeentehuis belichtten, waren uitgezet toen de pers was gearriveerd.
Een donkerblauw ME-busje ging voor de Ubica staan om het gebouw te filmen, waarschijnlijk met een infraroodcamera. Na een half uur reed het roze busje weer weg.
De BraTra had een ingang gevonden, aan de zijkant. Via een trap klommen ze omhoog. Vanaf De Zaak was het niet zichtbaar wat ze daar precies doen. Wel hoorbaar. De enkeling die terugkeerde, was bijna niet meer te herkennen als ME'er: helemaal onder de verf.
Pas om 15.00 uur de volgende dag werd de laatste kraker het huis uit gehaald. Het moet een vermoeiende nacht zijn geweest, maar de opzet was geslaagd. Niet apathisch afwachten tot je je huis wordt uit gesleurd, maar zelf frontaal in de aanval gaan en de smerissen het zo moeilijk mogelijk maken om je pand te ontruimen. Het is triest dat na 21 jaar de Ubica weer in handen valt van Vloet. Maar als het dan toch onvermijdelijk was, dan in ieder geval onder hevig verzet. En dat hebben ze toch maar mooi voor elkaar gekregen. De krakers hebben het heft in eigen handen genomen en hebben zich waardig verzet tegen het corrupte woningbeleid. Een voorbeeld voor alle krakers in Nederland.
Kraken gaat door!
GREAT ACTIE RESPEKT
Met de ontruiming van Ubica is een waardevol icoon uit de Utrechtse binnenstad om zeep geholpen. Jammer dat er geweld aan te pas moest komen, maar ik zou ook niet weten hoe wij, burgers van Utrecht, ons in een dergelijke dreigende situatie anders tegen onze onderdrukkers zouden kunnen verzetten. Iedereen heeft er weer getuigen van mogen zijn hoe een kraakpand op grond van smoesjes het veld heeft moeten ruimen. Die verf was een goed idee, ze liepen er plots een stuk roziger bij! De politie wast haar roze handen natuurlijk weer in onschuld, de beslissing komt immers altijd van hoger hand. Het hele verffestijn ten spijt, heeft deze ontruiming mijn beeld van de politie geen spatje opgekuist.
Een agent liet zich eens ontvallen dat 'ie niet begreep waarom 'ie eigenlijk bezig was een pand leeg te trekken, een ontruiming die overduidelijk voor leegstand geschiedde. Hij was er zelfs van op de hoogte dat hij en zijn opgefokte collega's de vastgoedmaffia er een gunst mee deden. Ik vroeg die agent waarom zijn rechtvaardigheidsgevoel niet thuis gaf en waarom 'ie de eer niet aan zichzelf wilde houden, door die studenten, die niemand tot last waren, hun woning uit te jagen. ''Dan zou ik een andere baan moeten kiezen''. Ik vroeg hem of het daar niet hoog tijd voor was geworden, in een tevergeefse poging om dat arme 'schaap in wolfkleding' van een slecht geweten te redden. ''Oh nee, het politiewerk is 't mooiste wat er is'', antwoordde hij vastberaden. ''Dat is een gevoel, dat kun je niet uitleggen''. Een gelegitimeerd machtsgevoel misschien? Of het gevoel van maatschappelijke erkenning, van status, wanneer 'ie geüniformeerd door de straten flaneert?''
Op televisie zag ik laatst een agente, die vertelde dat ze worden getraind om 'de knop' om te zetten, zodat ze hun vermogens om menselijk te redeneren en te voelen tijdelijk kunnen uitschakelen. Ik tast in het duister, agentje spelen, het lijkt mij een hondenbaan. Ik ga nog liever dood dan dat ik mijn verstand voor geld en macht leer uitschakelen. Alsjeblieft mensen, laat je niet gebruiken, gebruik je verstand!
Ik bedoel dit zeker niet negatief hoor, maar waarom precies het stadhuis? Was er een specifieke reden? Ik heb het hele ''Ubica Spektakel'' een beetje proberen te volgen, maar een specifieke reden ontbrak me een beetje. Heeft de gemeente iets in de hand gewerkt?
Ben benieuwd!
Verder hoop ik dat de Ubica snel weer bestaat :-)
Veel succes met het vinden van woonruimte aan de ex-bewoners!
.