IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Letten op. Fatsoen hebben. Niet in een moralistische, maar een menselijke zin.

Elkaar kennen en onszelf kennen. Weten wie we zijn, hoe we zijn - zonder gelijk naar de tegenstander te wijzen om te zeggen dat we dat in ieder geval niet zijn.

Op jezelf en de mensen om je heen vertrouwen. Niet als iets blinds, maar als iets om te bouwen.

Zodat je niet van derden afhankelijk bent, van geen staat, partij, vakbond, 'a-team' of wat dan ook.

Dat betekent dat je voor je virneden op komt, voor jezelf op komt. Jezelf en elkaar leert hoe dat te doen, je de middelen daarvoor verschaft.

Wat toch vanzelf spreekt, toch uitspreken, want blijkbaar zijn we veel vergeten.

Zoals

Je kan voor de oorzaak van je gevoel van onveiligheid naar iets of iemand wijzen, en aan een derde smeken dat die het weghaalt, of je kan jezelf en je vrienden zo maken dat je je eigen veiligheid garandeert.

Een sterke beweging is onmogelijk zonder sterke mensen. Zwakte is niet iets om je voor te schamen, maar zeker ook niet om te vieren, in stand te houden, of alleen maar te beschermen.

Les 1 daarin is al, jezelf niet uitputten. En de mensen om je heen ook niet. De totale opbrandcultuur in de buitenparlementaire beweging, is iedereen die er ooit wat mee heeft gedaan bekend.

In plaats van GAAN GAAN GAAN, pas op de plaats - nee, zelfs achteruit zo nodig, en even liggen, zitten, stil staan. Energie opspsaren, en dan ontplooien wat vanuit jou en je omgeving de eerste stappen moeten zijn om een betere, vrije samenleving te bereiken. Die zijn overal en voor iedereen anders, maar om sommige dingen zul je nooit heen kunnen.

Wil je leven zonder staat? Zonder een macht die buiten je staat? Dan zul je in ieder geval jezelf en de mensen waarvan je houdt moeten kunnen meehelpen verdedigen.

Wil je leven zonder baas? Dan moet je toch, uiteindelijk, een productiemiddel in handen zien te krijgen.

En ja, dit moet allemaal veel groter dan jou en je vrienden, om levensvatbaar te zijn. Maar als we niet daar beginnen waar waar we zijn, hoe moeten we dan ooit ergens komen?

Met nu doen alsof we ergens anders zijn, zoals festivallen organiseren, formele organisaties opzetten en koste wat kost op minstens het huidige niveau draaiende houden, daarmee komen we in ieder geval nergens.

Niet omdat deze dingen niet nuttig kunnen zijn, maar omdat datgene waardoor ze zouden kunnen werken, wat ze zouden kunnen versterken, ontbreekt.

Het probleem ligt niet zozeer in de formele regels of organisatiestructuurtjes van de beweging, maar veel dieper dan dat.

Er mist iets aan de basis, en alleen waar het probleem is kan zij worden opgelost.

Ga terug!