Re: (B)eat the Borders Manifestation.Videos and audios
Arbeidsmigratie uit Zwart Afrika:
Elk jaar proberen tientallen duizenden Afrikanen Europa binnen te komen, wat niet alleen een probleem is voor Europa, maar ook voor Afrika zelf, dat daarmee en deel van zijn veel belovende bevolking verliest. Maar deze migranten brengen ook veel geld binnen. Volgens een VN studie maakten Afrikanen die buiten het continent woonden in 2006 gemiddeld 39 biljoen dollars naar Afrika over of 39 miljoen maal een miljoen ....
Begin 1976 reisde ik boven op een zwaarbeladen vrachtwagen vanuit Niger (Agadez) dwars door de Sahara naar Algiers. Ik zat op de met een zeil afgedekte lading samen met ruim 60 andere vooral jonge mannen afkomstig uit Ivoorkust en Bukina Faso. We wilden allemaal naar Europa, ik om terug naar huis te gaan, zij in de hoop om in Frankrijk of elders een baan te zoeken.
Gedurende de reis door de Sahara die enige dagen duurde sprak ik met veel medereizigers, de meesten van zeer eenvoudige komaf, met geringe scholing en die waarschijnlijk als het hen zou lukken Europa binnen te komen, alleen zouden kunnen rekenen op ongeschoolde arbeid en waarschijnlijk flink onderbetaald ook nog daar ze illegaal waren. Maar als het zou lukken, dan zouden ze toch meer kunnen verdienen dan in hun eigen dorp en stad en zelfs in staat zijn regelmatig geld naar huis over te maken, naar hun gezin, familie of gemeenschap. Die familie had ze ook geholpen bij het voorbereiden van deze reis, het verwerven van wat papieren, geld voor de reis, voor wat kleding en voedsel, had gebeden voor een voorspoedig reis en een behouden terugkeer . Bijna allen hadden wat gris-gris om de hals of het middel – meestal leren amuletten met magische stoffen of teksten van de koran- om de drager te beschermen tegen kwade krachten en om geluk te brengen...
Het Verdrag van Schengen - dat pas in 1985 tot stand zou komen - en dat zou leiden tot het Fort Europa bestond toen nog niet. Zoals we hier allemaal weten, sluit dit verdrag bepaalde groepen mensen uit. Mensen zoals waarmee ik samen reisde. Maar ook toen al werden de buitengrenzen van Europa ook reeds goed gecontroleerd en die controle begon eigenlijk al ver buiten Europa aan de Zuidelijke grens van de Maghreb, in dit geval aan de grens van Niger en Algerije. De Afrikanen werden vaak heel slecht behandeld door de Algerijnse douane en grenspolitie die denigrerende racistische opmerkingen maakten, en mensen uren lang in de brandende zon lieten wachten terwijl hun papieren werden nagetrokken. Niet iedereen kwam door die controles en toen de vrachtwagen vertrok bleven een aantal wanhopige mensen achter, meestal zonder geld en zonder veel hoop... De meesten zouden het echter nogmaals gaan proberen
In Algiers namen we van elkaar afscheid. Ik bleef daar een weekje en ging zo nu en dan naar een café in de haven waar de Afrikanen die daar gestrand waren, elkaar soms ontmoetten. Ik hoorde dat sommigen erin geslaagd waren een boot naar Marseille te nemen, anderen waren doorgereisd naar Tunesië om van daaruit proberen Italië te bereiken, weer anderen naar Marokko om vandaar te trachtten Spanje binnen te komen. Zover gekomen dacht niemand er aan terug naar huis te reizen, dat konden ze niet maken, de hele familie en soms de hele gemeenschap had ze gesteund om deze reis te ondernemen ... Allemaal hadden ze wel wat succesverhalen v an mensen die het gelukt was om op een of andere manier Europa te bereiken en in dat café trof je natuurlijk ook altijd mensen aan die hun diensten aanboden om mensen – tegen een flinke vergoeding natuurlijk- daarbij te helpen.
Toen –in 1976- was de situatie al erg: hun moeilijke reis, de angst om te falen terwijl iedereen wonderen verwachtte en de moeilijke zware werk- en leefomstandigheden in Europa. Het zou echter nog veel erger worden, vooral na het Verdrag van Schengen van 1985 met zijn repressieve wetgeving waardoor het nog veel moeilijker werd om Europa binnen te komen en waardoor deze reis aanzienlijk gevaarlijker werd door de risico’s die de arbeidsmigranten moesten nemen om het Fort Europa toch binnen te dringen. Duizenden lieten daarbij het leven (ongeveer 7000 in de afgelopen 10 jaar) bij pogingen Europa per boot te bereiken of bij het passeren van mijnenvelden.... Veel grotere aantallen worden opgepakt en gedeporteerd, na maanden in onmenselijke detentiecentra te hebben doorgebracht waartegen we hier demonstreren en waar een einde aan dient te komen.
Klaas de Jonge, A’dam 20/01/2012