IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Met hoeveel zjin we eigenlijk ? In de jaren tachtig in de Bijstand gekomen..
Met hoeveel zijn we eigenlijk ? In de jaren tachtig in de Bijstand gekomen.

Met hoeveel zijn we eigenlijk na school in de Bijstand gekomen in de jaren tachtig. Zie de overheid statistiek. Het zal wel in een statistiek staan met hoeveel we zijn maar kille cijfers wat zeggen die helemaal.
School dus middelbare school of enkele jaren studie aan een uni of hbo. Nooit mee zonder Bijstand geweest hoog uit enkele korte onderbrekingen zo als militaire dienst dan wel vervangende dienst.
Het granieten bestand ? Of hoe worden we genoemd door ambtenaren officieel.
Inmiddels tegen de 60 jaar of ouder. Hoe waren onze levens ? Ja onze levens ik behoor zelf tot de mensen die in de tachtiger jaren in de Bijstand kwamen na school of enkele jaren studie.
Armoede. Veel vrijheid in vergelijking met werkenden. Wat hebben we met die vrijheid gedaan.
Ik denk weinig de sleur boodschappen doen huishouden. Waarom denk ik dat. Omdat we niet hebben geleerd van die vrijheid te profiteren. Hebben we beroemde kunstwerken gemaakt dikke boeken geschreven ? Nee. Of zich niet erg vind ik maar toch het knaagt. Had ik meer van die vrijheid kunnen profiteren.
Stel je voor een sporthal vol met mensen die na school tientallen jaren Bijstand “ genoten “ .
zal nooit gebeuren . Veel angst te worden gefilmd en dan op websites als parasiet.
Allemaal trieste mensen inmiddels lichamelijk beperkt door de armoede ? Niet per se triest zeker niet als ik me zelf beschouw. Als de ambtenarij ons niet aanvalt dan is het wel het volk. Het volk ?
Nou ja als je als kwetsbaar bekend bent door afhankelijkheid o.a. van uitkering dan trekt dat kwaadaardig volk. Dat volk dus. Met hoeveel zijn we eigenlijk vind ik niet zo interessant meer wie zijn we eigenlijk. De bewust “ werkloze “ activistische types die er in de tachtiger jaren wel waren.
Enkelen uit die groep mogelijk. Hoe wel ik denk dat de meeste bewust werklozen uit de tijd uiteindelijk aan het betaalde werk zijn gegaan. Ik wil niet te veel over me zelf schrijven niet te herkenbaar. Ik was daar ambivalent dus bewust nadenken en lezen over arbeidsethos en dergelijke en dan toch weer een opleidingkje proberen met het idee dan heb ik een beroep en heb ik meer kans op betaald werk. Maar ja onschoolbaar. Als in de twintig en dan nog die school onzin nee niet voor mij. In de tachtiger jaren in Amsterdam werd je als Bijstander niet zo achter de broek aan gezeten weet ik uit ervaring. Later bij verhuizing naar andere gemeenten werd het me wel zo nu en dan moeilijk gemaakt door sociale diensten maar toen was ik al te oud en te lang in de Bijstand om nog ergens in te passen. Dat is toch wel een kenmerk we leven aan de rand we zijn misfits. De meesten van ons in een sociale huur woning vaak in een rottige buurt denk ik. Zijn we overlevers ? Daar twijfel ik. We waren niet in staat een baantje te vinden en te houden. Degenen die daar wel in slaagden zijn dat dan de overlevers de survivers ? Wij leven bij gratie van de bedeling. Wij waren er altijd al ook wel het lompen proletariaat genoemd noem het maar op. Daar is dan toch wel wat veranderd . Ik heb het immers over de mensen die na de middelbare school of na enkele jaren studie in de Bijstand kwamen en daar bleven. Dus niet over migranten of bijv. moeders met kinderen zonder partner of mensen met een lichamelijke dan wel geestelijke beperking. We zijn min of meer ontwikkeld niet zelden met een middelbare school diploma. Heel wat zijn doorgegaan met lezen vermoed ik tijd genoeg immers. Of zie ik het nu te mooi en is een niet gering aantal uit onze groep verslaafd en leest nooit een boek. Met die verslaving valt het wel mee denk ik veel te duur. We zijn zuinig dat gebeurd als je ongeveer 40 jaar in de Bijstand bent.
Ik kom nooit iemand tegen die tientallen jaren Bijstand heeft . Zeker niet in combi enkele jaren studie. Wat is ons verhaal wie zijn we. We zouden dat zelf eens moeten vertellen vind ik.
Kan leerzaam zijn voor al die werkenden die niet zelden op ons neer kijken.