Anti koloniaal omhelst het anti kapitalisme enz maar idd wel jammer dat met een oproep zoals deze verwarring ontstaat. Het ontbreekt aan een politieke theorie en analyse waarin anti kapitalisme, tegen het patriarchaat, het imperialisme racisme de aandacht blijven krijgen. Het intersectioneel denken shuffelt zo langzamerhand de aandacht steeds meer naar het individu welke ook onderdrukt wordt en minder naar de internationale solidariteit van overleven en afhankelijk zijn van de kapitalistische empire om in je dagelijks bestaan te voorzien. Hoe kan je tegen de oorlog zijn en voor klimaatstrijd als je niets uitlegt over het ontstaan van de oorlog? Hoe kan je oproepen voor een dekoloniaal blok in een demonstratie als protest op de klimaatcatastrofe? Dat maakt het bedenkelijk en misschien ook wel interressant om in debat te gaan. Het persoonlijke is politiek geworden zodat het zelfs gaat ontbreken om solidariteitsacties met vluchtelingen en ongedocumenterden. Moeten ze voortaan zelf hun rechten opeisen omdat we ons steeds minder bemoeien met strijd wat we persoonlijk niet kunnen delen? Honderd jaar geleden was er geen consumptie [no logo] maatschappij maar een overlevingseconomie en met de eerste en tweede wereldoorlog, moest het meerendeel van de arbeider(st)ers* overleven zoals je nu hoort uit verhalen van vluchtelingen. Misschien dat de huidige oorlog in Oekraine, de woonstrijd en het enthousiasme omtrent vakbondvorming in de platform economie ons opschrikt om voortaan ook de solidariteit op te zoeken met vluchtelingen/arbeidsmirganten en vanzelfsprekend ook allen die dreigen geen kans te krijgen op zekerheid van inkomsten en huisvesting enz door de flex economie. Radicaal en sociaal!
We gaan ons helaas steeds minder bemoeien met sociale strijd
Anti koloniaal omhelst het anti kapitalisme enz maar idd wel jammer dat met een oproep zoals deze verwarring ontstaat. Het ontbreekt aan een politieke theorie en analyse waarin anti kapitalisme, tegen het patriarchaat, het imperialisme racisme de aandacht blijven krijgen. Het intersectioneel denken shuffelt zo langzamerhand de aandacht steeds meer naar het individu welke ook onderdrukt wordt en minder naar de internationale solidariteit van overleven en afhankelijk zijn van de kapitalistische empire om in je dagelijks bestaan te voorzien. Hoe kan je tegen de oorlog zijn en voor klimaatstrijd als je niets uitlegt over het ontstaan van de oorlog? Hoe kan je oproepen voor een dekoloniaal blok in een demonstratie als protest op de klimaatcatastrofe? Dat maakt het bedenkelijk en misschien ook wel interressant om in debat te gaan. Het persoonlijke is politiek geworden zodat het zelfs gaat ontbreken om solidariteitsacties met vluchtelingen en ongedocumenterden. Moeten ze voortaan zelf hun rechten opeisen omdat we ons steeds minder bemoeien met strijd wat we persoonlijk niet kunnen delen? Honderd jaar geleden was er geen consumptie [no logo] maatschappij maar een overlevingseconomie en met de eerste en tweede wereldoorlog, moest het meerendeel van de arbeider(st)ers* overleven zoals je nu hoort uit verhalen van vluchtelingen. Misschien dat de huidige oorlog in Oekraine, de woonstrijd en het enthousiasme omtrent vakbondvorming in de platform economie ons opschrikt om voortaan ook de solidariteit op te zoeken met vluchtelingen/arbeidsmirganten en vanzelfsprekend ook allen die dreigen geen kans te krijgen op zekerheid van inkomsten en huisvesting enz door de flex economie. Radicaal en sociaal!