IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Fort Europa.
Langzaam en dreigend doemt het fort op in de verte. Vanuit de boot zijn alleen de contouren te zien, want de zee is ruw en het regent pijpestelen. De wind beukt opnophoudelijk op het gammele vaartuigje. Het is onduidelijk waar de asgrauwe zee eindigt en de donkergrijze lucht begint: het lijkt alsof het één zo in het ander verloopt. In de ogen van de opvarenden gloort hoop, zelfs bij degenen die het al bijna hadden opgegeven. Ze zitten met veel te veel personen op deze boot en de kinderen zijn bang. Ook was er niet voor iedereen een zwemvest beschikbaar, maar het is nu nog maar even doorzetten, de tanden op elkaar en de schouders eronder. Het einddoel is immers in zicht.

Steeds dichter nadert het bootje de kust. De kou, de honger, het verdriet over omgekomen dierbaren, de knagende onzekerheid over hen die achterbleven en de gedachte aan het verloren bestaan zijn voor even vergeten. Na alle ontberingen van deze helse reis, na alle gruwelijkheden van armoede en oorlog is dan hier het beloofde land. Onbegrensde mogelijkheden liggen er te wachten: de kans op een inkomen, de kans op een opleiding voor de kinderen, de kans op een nieuw leven dat kan worden opgebouwd en de zekerheid van veiligheid.

Over Europa hebben ze al zoveel gehoord en gesproken: voorafgaand aan de vlucht, onderweg, in de kampen en aan boord ging het over niets anders. Dit is de plek waar je heen moet en waar je wilt zijn. Een continent van melk en honing waar democratie de staatsvorm is en men geen dicators kent. Een continent waar elke mening gehoord mag worden en waar men het recht heeft om te demonstreren. Een continent dat een vrijplaats is voor het woord en het geschrift en waar men zelfs een allesoverstijgend gerechtshof voor de rechten van de mens.

Het kan toch moeilijk erger worden? Van kinds af aan hebben de opvarenden de mens in al zijn slechtheid zien opereren. Altijd was er de angst voor de dicatator en zijn paladijnen, die een ieder op elk moment van de dag konden oppakken, afvoeren en onder de meest mensonwaardige omstandigheden kastijden. Met het uitbreken van de burgeroorlog werd deze latent aanwezige angst tot de hel op aarde: bombardementen op burgers, de inzet van gifgas, het plegen van genocide. In de overvolle kampen die volgenden na de vlucht heerste complete chaos. Criminelen konden ongestoord hun gang gaan en handelden in hulpgoederen en mensenlevens en de oneindige bureaucratie was tot gruwelijke kunstvorm verheven. Weer later legde elke persoon op deze boot zijn of haar leven in handen van nietsontziende mensensmokkelaars, die schrikbarende bedragen durfen te rekenen voor een levensgevaarlijke overtocht met ontoereikende middelen.

Nu lijkt het einde van deze ongekende beproeving echter nabij. Europa is binnen handbereik. Deze unie van landen – ‘united in diversity’ – met zijn verheven idealen en zuivere morele opvattingen zal deze mensen die reeds zoveel ellende hebben doorstaan toch met open armen ontvangen?

Plots verschijnt uit het niets een groot schip ten tonele. De enorme contouren worden ineens zichtbaar als het in volle vaart afstormt op de kleine rubberboot. Als een torenhoge en onoplettende reus die per ongeluk een nietsvermoedende voorbijganger verplettert. Dit is echter een doelgerichte actie en allesbehalve toeval: zie hier het Europese welkomstcomité dat tot doel heeft om angst in te boezemen bij hen die al zoveel geleden hebben.

Op het allerlaatste moment verlegt het grote schip zijn koers, maar de hoge boeggolf doet de kleine rubberboot haast omslaan. De verstarde en doodsbange opvarenden weten niet wat hen overkomt, maar dan commandeert een stem uit een megafoon hen om zich niet te veroeren. Paspoorten worden op barse toon ingevorderd en niet meer teruggegeven, terwijl zwaar bewapende militairen met hun onvriendelijke en intimiderende gedrage de aanwezige kinderen doelbewust angst aanjagen. Bevelen klinken onophoudelijk. Vervolgens worden de opvarenden weer hardhandig in hun boot teruggezet. Niemand geeft antwoord op de vraag of er asiel kan worden aangevraagd. Niemand bekommert zich om hun lot. Niemand lijkt van plan om de ophaalbruggen van het machtige fort Europa neer te laten voor deze groep vluchtelingen.

De opvarenden zitten weer aan boord van hun rubberboot. Ze weten de mitrailleurs van het grote schip op zich gericht, waarmee nog maar eens duidelijk wordt gemaakt dat de route richting open zee de enige koers is die wordt geaccpeteerd. Zo worden ze onder dreiging van geweld gedwongen om nogmaals deze levensgevaarlijk reis af te leggen, maar dan in tegengestelde richting. Terug nnar de kampen en een onzeker bestaan en een nieuwe deceptie rijker: aan de bestseller ‘De slechtheid van de mens’ is zojuist immers weer een onbeschrijfelijk hoofdstuk toegevoegd.

Ondertussen doet Europa alsof de neus bloed en wast het haar handen in onschuld. Niemand spreekt erover, niemand vraagt ernaar, want Corona heeft alle kritiek doen verstommen. In het geniep worden de muren van het fort echter steeds verder versterkt en hoger opgetrokken. Welkom ben je hier alleen als je in het bezit bent van de juiste huidskleur, het juiste geloof en de juiiste ideologie. Want alleen met geld is de vrijheid niet duur.

ROODBORST