IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Hoe een groen bewustzijn nooit kan leiden tot een revolutionaire politiek.
Dat de milieubeweging (of groene beweging) haar militanten episodes kent (van de anti-Castor [= anti-atoom] protesten in de jaren '80 tot de hedendaagse boombezettingen), vele staatsrepressies1 en infiltraties2, en ja, zelfs dodelijke slachtoffers3 ontkent niemand. En voor deze ervaringen en gebeurtenissen zal altijd respect blijven bestaan! Maar dat degelijke groene idealen uiteindelijk een doodlopende politieke steeg is, en dus antirevolutionair, staat ook buiten discussie!

Het wezenlijke verschil tussen de groene ideologie en socialistische revolutionairen, is dat wij juist streven naar méér welvaart – dus geavanceerde kwalitatieve productie - voor iedereen. De sleutel hiervoor ligt in de onteigening van de productiemiddelen om zelf de economie te kunnen reguleren naar de juiste behoeftes. Dit i.t.t. tot de opvatting, die goederenproductie en -consumptie voor iedereen ten koste wilt laten gaan ter behoeve van de natuur. Maar wij zien technologische en industriële vooruitgang niet als iets slecht, hoe beperkt dit zich ook echter kan ontplooien binnenin het kapitalisme. Zij kan meer welvaart brengen voor de massa's, mits ze goed beheerst wordt: d.i. (nogmaals) de technologische en industriële onteigening door de arbeidersklasse om zo door doeltreffende economische planning mens en natuur beide het beste te kunnen bieden. Dat is ons programma, de mensheid van beter omstandigheden (blijven) voorzien.

De groene ideologie is daarentegen gebaseerd om minimalisme en strevend naar een pre-industrieel tijdperk van duurzame lokale boerderijen en ondernemingen. Pure reactionaire opvattingen dus, die uiteindelijk alleen maar leiden tot klassensamenwerking – aangezien de natuur boven elk ander belang (= klassenbelangen = klassenstrijd) staat. Het idee dat er een tekort aan voedselconsumptie is, werd al door het aartsreactionaire malthusialisme4 ver voor de groene beweging verspreid.

Maar we zijn natuurlijk niet anti-milieu, maar we hoeven er ook geen stelling in te nemen. Zo denken wij ook over andere bewegingen, zoals die tegen vrijhandelsverdragen NAFTA en TTIP: dat de Mexicaanse massa’s erger uitgebuit worden dan hun Amerikaanse collega’s door het NAFTA verdrag is iets waar wij op tegen zijn. Maar wij zijn an sich niet tegen de economische integriteit van Mexico en Amerika wanneer dit de gevorderde industrie en achtergebleven gebieden met elkaar verbind. Hetzelfde geldt voor bijv. de strijd van de inheemse bevolking van North Dakota tegen de aanleg van een oliepijpleiding door hun grondgebied. Economische gezien zijn degelijke projecten juist toe te juichen, voor de functionele transport van olie. Maar tegelijkertijd dienen de vele mankementen bij zulke kapitalistische “services" (zoals lekke pijpleidingen, door minimale productiekosten, die grond kunnen vervuilen), evenals de strijd van de inheemse activisten tegen staatsrepressie, verworpen en/of bestreden te worden.

De oorsprong van de groene beweging ligt in de grootbourgeoisie. De eerste zorgen omtrent de begrenzing van de economische groei door toedoen van beperkte natuurlijke bronnen, kwam voor in een rapport uit 1973 van de Club van Rome. Deze club werd gefinancierd door de bourgeoisie. De groene beweging vecht keer op keer haar strijd binnen het kader van de huidige kapitalistische maatschappij. Ze vormen constante reformistische druk uit op burgerlijke klimaattoppen, en verwachten van wereldleiders dat deze hun politieke beleid milieubewuster uit voeren – meer zorg voor schonere co2 uitstoot; meer duurzamere energie; sluitingen van vuile bedrijven etc. De groene beweging is hierdoor anti-arbeidersklasse, ja antirevolutionair. Hoe gênant was de deelname van de pseudo-trotskisten van de ISO (zij aan zij naast Greenpeace) toen deze deelnam aan de door kapitalisten georganiseerde klimaattop in Kopenhagen 2009 om druk uit te kunnen oefenen op diezelfde kapitalisten. Daar stond “links" dan, oproepend aan de kapitalisten die ,,climate change” alleen maar zien als een ,,threat to US security" (NYT 09-08-2009). In de kapitalistische logica leidt klimaatverandering tot natuurrampen, natuurrampen tot winstverlies en destabilisatie, en destabilisatie tot massa-immigratie en sociale onrusten.

Maar in wel meer reformistische organisaties heeft het idee van een “algemeen natuurbeheer boven de klassenstrijd” de overhand gekregen. Zo heeft de Duitse MLPD haar proletarisch internationalisme jaren geleden al ingeruild voor een “internationaal milieubewustzijn”. Op bizarre wijze poogt de MLPD haar strijd in de bedrijven (voor beter, veiliger en vast werk) te combineren met een milieubeleid die alleen maar banen kost (zo wordt er fel gehetzt tegen dieselvoertuigen en uitlaatgassen; maar het alternatief - elektrische auto’s - gaat vele banen kosten). Als je als zelfverklaarde revolutionaire organisatie de uitbreiding van havens al wilt aan verhinderen (= meer werkgelegenheid en goederenoverslag) omdat daarbij mogelijk zeldzame diersoorten in gevaar komen, dan zal de revolutie er nooit komen. Met zulke ideeën heeft Henry Morgenthau alsnog via een flinke omweg gewonnen5.

De MLPD kan zich met zulke politiek gemakkelijk aansluiten bij andere kleinburgerlijke groene organisaties en activisten. Neem de Canadese schrijfster en activiste Naomi Klein: ze pleit voor strijd van onderop door coöperatieve overnames van gesloten fabrieken; zware belastingen voor monopolie bedrijven; decentralisatie/lokalisatie (wat goedkopere transport en energie moet opleveren [eco-federalisme]). Andere bekende groene economische oplossingen – niet door Klein! – zijn o.a. de 'gap and trade’: minimale energieverbruik door ieder huishouden een evenveel limiet aan energie te geven. Wil je dan toch meer verbruiken, dan moet je de extra benodigde energie tegen hogere prijzen afnemen van iemand die energie over heeft. Geheel markt conform!

Daarentegen heeft het echte links zich in hun beginselen nooit zo bekommerd om de natuur of het milieu. Neem de felle anti-kerncentrale protesten van de jaren '70 & '80: daar mengde verschillende communistische organisaties zich alleen maar onder om zo onder de brede politieke massa's te kunnen agiteren (en om gevechtservaringen op te kunnen tegen de politie). Qua politiek waren ze alleen maar tegen kerncentrales als deze door het westen benut werden. Dat Moskou of Peking dergelijke centrales benutte was voor deze organisaties dan weer géén probleem.

Afsluitend is het nog zo dat groene ideologieën soms tegen völkische bloed en bodem ideeën aan kunnen schuren. Zo wordt hier ook de homogene gemeenschap geïdealiseerd die kleinschalige productie en sociale controle nastreeft, en een afkeur toont voor alles wat industrieel als wel stad is. De stad staat voor hun voor individualisering en sociale onrust (zowel in de bedrijven als op straat, en evens maatschappelijk zoals alcoholisme, kansspel en prostitutie). Ook Argentijnse anarchisten hadden vorig jaar kennisgemaakt met de problemen die plattelandsgemeenschappen met zich meenemen in de sociale strijd: in hun strijd tegen de landovername van de inheemse (Mapuche) bevolking door het Engelse bedrijf Benetton, demonstreren de inheemse bevolking zij aan zij met andere Argentijnse linkse organisaties. Dit heeft zelfs tot de moord op Santiago Maldonado door de Argentijnse smeris geleid op 01-08-2017. Maar waar daar de breed gedragen protesten tegen de agressieve (buitenlandse) multinationals betreft, eist de inheemse bevolking een exclusieve autonome Mapuche regio voor zichzelf. Dit strookt uiteraard met de ideeën van inclusieve gemeenschappen van het anarchisme. Revolutionairen stellen tegenover alle bovenstaande groene ideologieën echter:

HER-INDUSTRIALISEER EUROPA! ONTEIGEN DE BANKEN, NUTSBEDRIJVEN, TRANSPORT, ZWAAR INDUSTRIE EN TRANSPORT, HAVEN EN REDERIJ INDUSTRIE! VOOR EEN SOCIALISTISCHE VERENIGDE STATEN VAN EUROPA!

Noten:

1) Zoals toen de Franse staat na de Charlie Hebdo aanslag in 2015 de noodtoestand uitriep waardoor vele militanten milieuactivisten die wilde protesteren tegen de Klimaattop in Parijs zonder tussenkomst van rechters onder zware huisarrest werden geplaatst. In dat zelfde jaar voegde de Canadese staat militanten milieuacties tegen bijv. pijpleidingen toe onder de noemer van antiterreurwetgeving.

2) Zo bekende in 2015 de voormalige Franse geheimagent Jean-Luc Kister dat hij op 10 juni 1985 opdracht kreeg om met explosieve het Greenpeace schip Rainbow Warrior tot zinken te brengen. Wat ook gebeurde – met een dode fotograaf als gevolg. Het schip wilde uitvaren naar de Franse Polynesië om te protesteren tegen Franse kernproeven. Kister was verteld dat Greenpeace diep was geïnfiltreerd door de Russische geheimdienst KGB.

3) 2015 was een droevig jaar voor groene militanten: Rémi Fraisse werd vermoord door de Franse staat; door leden van de republikeinse veiligheidstroepen CRS (>>CRS – SS!<<) tijdens een protest tegen een stuwdam. Wereldwijd werden dat jaar sowieso 185 milieuactivisten vermoord: dat is drie personen per week. 50 werden er vermoord in Brazilië, 33 in de Filippijnen en 26 in Colombia; 42 moorden bij mijnen en andere grondstofbedrijven; 16 moorden werden gelinkt aan paramilitaire groepen, 13 aan leger, 11 aan politie en 11 aan particulieren beveiligingen.

4) Thomas Malthus: econoom in dienst van de Engelse kerk en monarchie in de jaren 1800. Had de theorie dat er meer bevolking was dan voedselvoorziening. Malthus was fel gekant tegen de Franse revolutie, dus tegen haar opkomende proletariaat en historische vooruitgang, en streefde in haar feodale opvattingen een uitdunning van de bevolking na ten goede van de heersende monarchistische klasse.

5) Het Morgenthau-plan uit 1944 streefde de volledige de-industrialisering na van een naoorlogs Duitsland. Het post-nazisme moest een volledige agrarisch natie bevatten welk zwaar gedecentraliseerd is; waar de economie onder buitenlandse controle staat en waar een minimum bestaansniveau onder de Duitse bevolking heerst. Een zogenaamde ,,harde vrede", een complete demontage van een ontwikkeld land.

Zo werd echter de naoorlogse demontage van de Duitse industrie in Salzgitter door de Britsr militairregering succesvol verhinderd door de arbeidersklasse van Salzgitter zelf! De industrialisering van Salzgitter kwam tot stand door de nazi economie van de Hermann-Göring-Werke.