Ik begrijp dat je dat adviseert vanuit bezorgdheid, dankjewel.
Ik stel er wel prijs op dat m'n kameraden erbij zijn en het maakt mij niet uit of ze een stropdas om hebben of niet. Ook vanuit tactisch oogpunt is het fijner als de tribune wel vol zit: rechters reageren anders als ze merken dat het maatschappelijke reuring veroorzaakt en als ze merken dat mensen zich betrokken voelen bij de zaak. Wat betreft intimidatie: ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een rechter kijken en weten hoe zo'n rechter iets interpreteert, maar als je de laatste alinea goed leest, dan zie je dat ik oproep tot een saamhorig en waardig protest. Sterker nog, dat ik mensen zelfs vraag om hun woede of frustratie hierover even thuis te laten. En daarna vertrouw ik op m'n kameraden en mede-activisten.
Ik ben nooit te beroerd om excuses aan te bieden voor dingen die ik verkeerd doe. Maar wel alleen maar dan: ik zal nooit mijn excuses aanbieden of spijt betuigen van iets waarvan ik weet dat het niet verkeerd was. Bovendien breng ik dan andere kameraden die ook schrijven (of op een andere manier politiegeweld aan de kaak stellen) in de problemen, door feitelijk de politie en het OM een vrijkaart te geven voor dit soort repressie. Dus dat zal ik nooit doen.
En maak je over mijn - inmiddels volwassen - kind maar geen zorgen. Die redt zich prima en is het grondig met me eens hierin :)
Ik begrijp dat je dat
Ik begrijp dat je dat adviseert vanuit bezorgdheid, dankjewel.
Ik stel er wel prijs op dat m'n kameraden erbij zijn en het maakt mij niet uit of ze een stropdas om hebben of niet. Ook vanuit tactisch oogpunt is het fijner als de tribune wel vol zit: rechters reageren anders als ze merken dat het maatschappelijke reuring veroorzaakt en als ze merken dat mensen zich betrokken voelen bij de zaak. Wat betreft intimidatie: ik kan natuurlijk niet in het hoofd van een rechter kijken en weten hoe zo'n rechter iets interpreteert, maar als je de laatste alinea goed leest, dan zie je dat ik oproep tot een saamhorig en waardig protest. Sterker nog, dat ik mensen zelfs vraag om hun woede of frustratie hierover even thuis te laten. En daarna vertrouw ik op m'n kameraden en mede-activisten.
Ik ben nooit te beroerd om excuses aan te bieden voor dingen die ik verkeerd doe. Maar wel alleen maar dan: ik zal nooit mijn excuses aanbieden of spijt betuigen van iets waarvan ik weet dat het niet verkeerd was. Bovendien breng ik dan andere kameraden die ook schrijven (of op een andere manier politiegeweld aan de kaak stellen) in de problemen, door feitelijk de politie en het OM een vrijkaart te geven voor dit soort repressie. Dus dat zal ik nooit doen.
En maak je over mijn - inmiddels volwassen - kind maar geen zorgen. Die redt zich prima en is het grondig met me eens hierin :)