Grotendeels goed stuk, dank daarvoor. Maar ben het eens met de kritiek die hierboven al wordt genoemd.
Dit stuk is ronduit tergend: "Vergeet niet dat praten met de pers, of zelf voor media spelen, jezelf en anderen in gevaar kan brengen. De revolutie zal niet op tv uitgezonden worden, en het echte leven speelt zich af op straat, niet op facebook of twitter. Solidariteit uit zich niet via een microfoon of camera, maar door directe participatie."
Niet praten met de pers? Geen eigen filmpjes maken ter counter-informatie? Media op geen enkele wijze gebruiken om onze boodschap te verspreiden? Om anderen te inspireren? Met name de scheiding tussen "het echte leven" en mogelijke uitingen via media (camera, FB, twitter, interviews, wat dan ook) is apart. Tuurlijk willen we iedereen op straat hebben, maar is dat het enige wat telt? Is een boodschap via camera geen solidariteit? Waarom dan allerlei internationale solidariteitsboodschappen versturen tussen bewegingen onderling; is dat wel de echte wereld?
Ik neem aan dat jullie gewoon op de gevaren wilden wijzen van de verraderlijke media, hedendaags 'facebook-activisme' en het in eigen vingers snijden door beeldmateriaal. Terecht. Maar deze tekst lijkt eerder naar een ander uiterste te wijzen, waar ik ook niet vrolijk van word. Namelijk, een middelvinger geven naar al die zaken en doen alsof ze geheel onbelangrijk zijn en we er niet aan mee mogen doen. Als we de marginalisering van onze beweging tegen willen gaan zullen we eerder de andere kant op moeten gaan.
Directe participatie is OOK filmen voor de beweging, is OOK een interview geven tijdens een demo, is OOK het schrijven van een artikel, is OOK het dagelijks verspreiden van informatie en voeren van discussies in vriendenkring en andere netwerken, zowel online als in het 'echte leven'. En als de revolutie, die jullie noemen, ooit werkelijkheid zal worden, zal dat pas zijn na heel veel jaren van educatie en agitatie, waar we media (en dan met name eigen media) heel erg voor nodig gaan hebben.
Eens
Grotendeels goed stuk, dank daarvoor. Maar ben het eens met de kritiek die hierboven al wordt genoemd.
Dit stuk is ronduit tergend: "Vergeet niet dat praten met de pers, of zelf voor media spelen, jezelf en anderen in gevaar kan brengen. De revolutie zal niet op tv uitgezonden worden, en het echte leven speelt zich af op straat, niet op facebook of twitter. Solidariteit uit zich niet via een microfoon of camera, maar door directe participatie."
Niet praten met de pers? Geen eigen filmpjes maken ter counter-informatie? Media op geen enkele wijze gebruiken om onze boodschap te verspreiden? Om anderen te inspireren? Met name de scheiding tussen "het echte leven" en mogelijke uitingen via media (camera, FB, twitter, interviews, wat dan ook) is apart. Tuurlijk willen we iedereen op straat hebben, maar is dat het enige wat telt? Is een boodschap via camera geen solidariteit? Waarom dan allerlei internationale solidariteitsboodschappen versturen tussen bewegingen onderling; is dat wel de echte wereld?
Ik neem aan dat jullie gewoon op de gevaren wilden wijzen van de verraderlijke media, hedendaags 'facebook-activisme' en het in eigen vingers snijden door beeldmateriaal. Terecht. Maar deze tekst lijkt eerder naar een ander uiterste te wijzen, waar ik ook niet vrolijk van word. Namelijk, een middelvinger geven naar al die zaken en doen alsof ze geheel onbelangrijk zijn en we er niet aan mee mogen doen. Als we de marginalisering van onze beweging tegen willen gaan zullen we eerder de andere kant op moeten gaan.
Directe participatie is OOK filmen voor de beweging, is OOK een interview geven tijdens een demo, is OOK het schrijven van een artikel, is OOK het dagelijks verspreiden van informatie en voeren van discussies in vriendenkring en andere netwerken, zowel online als in het 'echte leven'. En als de revolutie, die jullie noemen, ooit werkelijkheid zal worden, zal dat pas zijn na heel veel jaren van educatie en agitatie, waar we media (en dan met name eigen media) heel erg voor nodig gaan hebben.