IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Eviction statement by Het Spinhuis (Amsterdam).
SPINHUIS WORDT ONTRUIMD: WIJ ZIJN VASTBERADEN EN STRIJDBAAR

Wie denkt dat wij dit zomaar laten gebeuren, heeft het mis. Lang hebben wij met alle middelen die we tot onze beschikking hadden gevochten voor het behoud van een sociaal en zelfstandig Spinhuis. Breekijzers op deuren; onderhandelingen met de gemeente; de holle retoriek en het politieke gekonkel dat onvermijdelijk komt kijken bij het omgaan met bureaucraten. Het lot van ons kraakpand stond echter al vast. Toch blijven we strijdvaardig. Van onder de brug zullen wij ons naar de straat begeven en in verzet komen tegen de ontruiming van het Spinhuis, vrijplaats ADM, en de algehele commercialisering en gentrificatie van onze stad. Hieronder volgt een eerste reflectie op de afgelopen twee jaar en de strijd die nog gaat komen.

Gedurende onze tijd in het Spinhuis hebben we veel geleerd en bewerkstelligd, maar we hebben ook fouten gemaakt. Te lang hebben we beleefd onderhandeld: met een gemeente die onze stad in de uitverkoop zet; met omwonenden die botweg verklaarden dat dak- en thuislozen niet welkom zouden moeten zijn in onze ruimte en in het centrum; met gladde huizenspeculanten die de politie belden toen wij het Spinhuis openstelden voor de opvang van vluchtelingen van de We Are Here groep. Te vaak hebben we consessies gedaan in het gevecht om het behoud van onze ruimte, terwijl onze focus had moeten liggen op het creëren van een plek die het waard is om voor te vechten – zelfs als dat had betekend dat repressie ons veel eerder van de kaart zou hebben geveegd. We hebben hier spijt van, en willen het beter doen in de toekomst. Laat dit daarom niet enkel het einde zijn van het Spinhuis onder de brug, maar ook het begin van een hernieuwing van onze strijd tegen het kapitalisme, tegen gentrificatie, uitsluiting, onderdrukking en repressie. Voor vrijheid, bestaanszekerheid, gelijkheid en ruimte voor iedereen. Voor Anarchie.

Het Spinhuis heeft ernaar gestreefd voor een egalitaire, empathische visie op de maatschappij te staan, door mensen die in precaire posities zitten met liefde te accepteren en als gelijken te behandelen. We wilden iedereens autonomie erkennen, in tegenstelling tot de “respectabele” maatschappij die op haar zelf-gecreeerde marges neerkijkt. We hebben onze idealen -- wederzijds vertrouwen en zorg -- geprobeerd vorm te geven door te werken aan een inclusieve ruimte. Door onze betrokkenheid bij dit project is ons de structurele afwezigheid van deze idealen in de maatschappij alleen maar meer op gaan vallen. Deze maatschappij belemmert mensen moedwillig in hun mogelijkheden om te leven, zichzelf te ontplooien en hun talenten te ontwikkelen op hun eigen voorwaarden. Deze maatschappij is gebaseerd op wantrouwen, uitbuiting en zelfzucht in naam van kapitalisme. Het is de grote uitdaging van onze politiek geweest om dezelfde onderdrukkende structuren niet toe te laten tot onze ruimte en ons collectief. Aan iedereen die zich ondanks onze inspanningen onveilig of onwelkom heeft gevoeld onder de brug, willen wij dan ook onze welgemeende excuses aanbieden.

Er heeft binnen het Spinhuis altijd een kwetsbaar evenwicht bestaan tussen enerzijds de focus op onze radicale politiek, en anderzijds de dagelijkse beslommeringen die onvermijdelijk meekomen met het runnen van een sociaal centrum. Mettertijd groeide de ruimte steeds meer uit tot een platform voor underground cultuur en feestjes. Veel mensen die bij ons binnen zijn geweest herinneren zich misschien niet zozeer onze politiek, maar vooral het drinken van goedkoop bier aan de bar en de grote verscheidenheid aan evenementen die veel mensen naar de ruimte trok. Onze evenementen waren altijd gratis toegankelijk en droegen middels donaties vaak een financiele bijdrage aan een sociaal initiatief. Zij die niets konden uitgeven waren hoe dan ook welkom. Beginnende kunstenaars, mensen die het stigma van dakloosheid dragen, studenten, activisten en omwonenden hebben samen filmavonden, spoken word avonden, workshops, feesten, volkskeukens, en kunstvoorstellingen georganiseerd.

Met gemengde emoties en verschillende meningen kijken we terug op de afgelopen twee jaar, op de lessen en de successen. Nu, met een ontruiming voor de deur, zijn we het over een ding eens: het belang van de strijd voor autonome ruimten. De staat is plekken zoals het Spinhuis al jaren systematisch aan het elimineren. Onze stad staat bekent om haar rijke geschiedenis van kraken en sociaal organiseren. De staat en de gemeente Amsterdam proberen onze strijd in het heden te ondermijnen en te reduceren tot teksten in gesensationaliseerde geschiedenisboeken en toespraken van tourguides in de Spuistraat. Omdat we ons schuldig hebben gemaakt aan het losbreken van de logica en uitsluitingspolitiek straft de staat ons door te proberen onze gemeenschappen uit elkaar te trekken.

Zo een staat is er een die interactie tussen haar eigen leden belemmert en sociale isolatie promoot – in dit geval door het vernietigen van ruimtes die losbreken van kapitalistische logica. We zien het als onze strijd om verzet te plegen tegen zo een staat. We voorzien dat ons verzet van de komende weken vanuit verschillende hoeken vragen zal opwekken. Vanuit de media, de politiek en de facebook commentatoren zullen de gebruikelijke vragen komen: "Waarom maken die vieze krakers alles kapot?" "Waar is dit geweld voor nodig?" "Ze wilden toch een buurthuis...?" Mensen uit de beweging zullen zich misschien afvragen: "Waarom nu ineens wel?" Maar als het einde van het Spinhuis ons iets heeft geleerd dan is het wel dat we de oorlog met 'redelijkheid', gematigd overleg en beleidsvoorstellen niet gaan winnen. De tactiek van overleg en onderhandelen heeft gefaald en zal ervoor zorgen dat de sleutels tot de Torensluis overgedragen worden aan een yuppenonderneming vermomd als buurtinitiatief. Maar de strijd gaat verder, en wij ook. Met hernieuwde kennis en vastberadenheid zullen wij het Spinhuis tot het eind verdedigen en als het Spinhuis wijlen is, blijven vechten. We zullen vechten voor ADM, en voor alle vrijplaatsen nog afgepakt moeten worden.

En ja, met vechten bedoelen we ook vechten, met alle tactieken die wij nodig achten. Met tanden. Met barricades. Met woorden en vuurwerk, verf en charme. Niets van waarde is ooit vergaard door het netjes te vragen; echte vrijheid kan alleen gepakt worden, door jou of van jou. We roepen iedereen op, iedereen die zich bij ons welkom heeft gevoeld, iedereen die op de revolutie heeft gedronken in onze teruggeclaimde kerker, om ons bij te staan in de strijd voor een sociale, vrije stad.

---

SPINHUIS TO BE EVICTED: WE ARE MILITANT AND DETERMINED TO RESIST

On the 28th of August, almost two years after the abandonded dungeon under the bridge was squatted, the Spinhuis will be evicted. The autonomous social centre will be swept away. What will come in its place will be a closed, ostensibly 'neigbourhood initiative' for canal homeowners, but which is widely known to be a vessel for the ambitions of Peter Hagendoorn (son of the well-known real estate speculant).

Whoever thought that we would just let this happen is wrong. Long have we fought for a social and independent Spinhuis to remain, using all the tools we had: from crowbars on doors, to negotiations with the municipality, and all the rhetorical skills and political wrangling that come with dealing with bureaucrats. However the fate of the squat had already been decided upon. Nevertheless, we remain ready to fight. From under the bridge we will take to the streets to resist the evictions of the Spinhuis and ADM, and the overwhelming commercialisation and gentrification of our city. Here follows a reflection on the past two years and the battle that is yet to come.

During our time in the Spinhuis, so much was learned and accomplished, but we also made our mistakes. Too long have we negotiated politely: with a municipality that is selling off our city; with rich neighbours, who bluntly declare that homeless people should be excluded from our space and city centre; with slimy real estate speculants, who called the police when we opened the Spinhuis to shelter refugees from the We Are Here group. Too often we made consessions in the fight to keep the space, while our focus should have been on creating a space worth fighting for - even if that might have meant being swept away by repression far sooner. We regret this, and we want to do better in the future. So let this not just be an end of the Spinhuis under the bridge, but also the renewal of our fight against capitalism, against gentrification, against exclusion and repression. For freedom, security of existence, equality and space for all. For Anarchy.

Spinhuis strived to stand for an egalitarian, empathetic vision of society, by happily accepting folks who are in precarious positions and treating them as equals. We wanted to acknowledge everyone's autonomy, opposing a 'respectable' society that looks down upon its own self-constructed margins. We tried to actualise our politics (self-emancipation and mutual aid) by working on an inclusive space. And through these efforts, the absence of these values in society became even more apparent. This society deliberately stifles people's ability to live, express their potential, and develop their talents on their own terms. This society is based on distrust, exploitation and selfishness in the name of capitalism. It has been the great test of our politics to attempt to stop these structural dynamics from re-emerging within our collective and the space. To all who have felt unsafe or unwelcome under the bridge because of this happening despite our efforts, we offer our sincerest apologies.

The Spinhuis has always treaded a precarious balance between our radical politics and the everyday concerns involved in the running of a social centre. Over time the space became primarily a host for underground culture and parties. Many who visited us perhaps do not remember our politics so much as the times drinking cheap beer at the bar and the wide range of events that attracted them. Our events were always free of charge and often doubled as a benefit for grassroots social initiatives. Those who could not afford this were welcome nonetheless. Budding artists, people who carry the stigma of homelessness, students, activists and neighbours all came together to organise film screenings, poetry slams, workshops, parties, people's kitchens, art exhibitions.

With mixed feelings and different perspectives we now reflect on the past two years, on the lessons and the successes. As the eviction of the space approaches, we all agree on one thing: the importance of the struggle for autonomous spaces. The state has been systematically eliminating free spaces like the Spinhuis for years. The Dutch state and Amsterdam municipality are trying to erase the rich history of squatting and community organising in this city, to relegate it to sensationalised history books and the speech of tourguides on the Spuistraat. For the crime of breaking free from the logic of markets and the politics of exclusion, the state tries to pull apart our communities.

Such a state is a state which obstructs the interaction between its own members and enforces social isolation - in this case through destroying spaces that break loose from its capitalist logic. We see it as our fight to take resistance against such a state. We foresee that our resistance in the coming weeks will produce questions from many different sides. The media, politicians and facebook commentators will ask the usual questions: "Why are these dirty squatters destroying everything? What is the use of this 'violence'?" "They wanted a neigbourhood centre, right?" People from the movement will perhaps wonder: "Why now, and not before?" But if the end of the Spinhuis has taught us anything, it is that we cannot win the war with 'reason', moderate talks and policy proposals. The tactic of negotiation has failed and will result in the Torensluis keys being handed over to a business venture disguised as a neighbourhood initiative. But the struggle continues, and so will we. With renewed knowledge and determination, we will defend the Spinhuis till the very end, and when the Spinhuis is gone, keep on fighting. We will fight for ADM, and for all free spaces that are yet to be taken back.

And yes, with fighting we mean fighting, with any means we deem neccesary. With teeth. With barricades. With words and fireworks, spray paint and charm. Nothing of worth has ever been gained by asking politely: freedom can only be taken, either by you, or from you. We ask everybody, everyone who has ever felt welcome with us, everybody who drank to the revolution in our reclaimed dungeon, to stand with us in our battle for a free, social city for all.