Nope, allesbehalve tone policen. Het is absoluut niet aan mij om te willen bepalen hoe groepen hun terechte systeemkritiek uiten. Zeker als het om onderdrukte groepen gaat. De enigen die daar iets over te zeggen hebben, zijn die groepen zelf. (Bovendien gaat de vriendelijkheid die ik bedoel niet over omgangsvormen of communicatietechnieken, maar over een diepere vorm.)
Vriendelijker zijn voor jezelf hoort er integraal bij. En dat kan betekenen dat je je woede over onderdrukking ongeremd naar buiten laat gaan. Doe je dat niet, dan geef je ruimte aan die onderdrukking en breng je daarmee jezelf en de anderen van een specifieke groep nog meer schade toe. Dus nee, geen tone policing.
Ik denk dat het goed is om dit deel (2) niet los te zien van het eerste deel, dat over gebrek aan solidariteit binnen de beweging gaat. Vanuit dat perspectief kijk ik naar vriendelijker zijn als één van de wegen. Dus niet als 'enige weg', en ook niet als antwoord op de vraag 'hoe uit ik systeemkritiek', die vraag was niet aan de orde in deze longread.
Wat betreft 'hoe uit je systeemkritiek' of tone/action policing, ik zeg op een gegeven moment heel duidelijk in het artikel dat de suggestie om vriendelijker te zijn géén pleidooi is voor het je beperken tot schattige geweldloze acties. Wat ik al zei: soms zijn bepaalde vormen van geweld de enige manier om te voorkomen dat maatschappelijk geweld nog meer schade aanricht.
Wat betreft je tweede vraag: ja, ik ben bouddhiste, al jaren. En ik probeer om een link te leggen tussen bouddhisme en activisme, waarmee ik deel uitmaak van een groeiende groep mensen die in die richting zoekt. (meer weten? zoek op 'engaged buddhism' en kijk ook eens bij ecodharma.com) Het risico van het westerse aftreksel van bouddhisme is dat het een soort apathie genereert, eentje waarbij je je afsluit voor alles en je dagen in vredige meditatie op je matje doorbrengt, terwijl om je heen de wereld naar de kloten gaat. Waar je niks aan doet 'want je bent zo goed in loslaten'. Daar is het niet voor bedoeld. Binnen engaged buddhism is het idee dat juist bewustwording van het lijden en de beoefening van compassie - handelen waardoor anderwezens lijden wordt verminderd - een gedegen bodem legt voor activisme en social change. Andersom kunnen veel van de principes van het bouddhisme activisten helpen om duurzamer activist te zijn (i.e. zonder kapot te gaan aan burnouts, nihilisme e.d.).
Combineert zich trouwens ook prima met anarchisme :)
Nope, allesbehalve tone
Nope, allesbehalve tone policen. Het is absoluut niet aan mij om te willen bepalen hoe groepen hun terechte systeemkritiek uiten. Zeker als het om onderdrukte groepen gaat. De enigen die daar iets over te zeggen hebben, zijn die groepen zelf. (Bovendien gaat de vriendelijkheid die ik bedoel niet over omgangsvormen of communicatietechnieken, maar over een diepere vorm.)
Vriendelijker zijn voor jezelf hoort er integraal bij. En dat kan betekenen dat je je woede over onderdrukking ongeremd naar buiten laat gaan. Doe je dat niet, dan geef je ruimte aan die onderdrukking en breng je daarmee jezelf en de anderen van een specifieke groep nog meer schade toe. Dus nee, geen tone policing.
Ik denk dat het goed is om dit deel (2) niet los te zien van het eerste deel, dat over gebrek aan solidariteit binnen de beweging gaat. Vanuit dat perspectief kijk ik naar vriendelijker zijn als één van de wegen. Dus niet als 'enige weg', en ook niet als antwoord op de vraag 'hoe uit ik systeemkritiek', die vraag was niet aan de orde in deze longread.
Wat betreft 'hoe uit je systeemkritiek' of tone/action policing, ik zeg op een gegeven moment heel duidelijk in het artikel dat de suggestie om vriendelijker te zijn géén pleidooi is voor het je beperken tot schattige geweldloze acties. Wat ik al zei: soms zijn bepaalde vormen van geweld de enige manier om te voorkomen dat maatschappelijk geweld nog meer schade aanricht.
Wat betreft je tweede vraag: ja, ik ben bouddhiste, al jaren. En ik probeer om een link te leggen tussen bouddhisme en activisme, waarmee ik deel uitmaak van een groeiende groep mensen die in die richting zoekt. (meer weten? zoek op 'engaged buddhism' en kijk ook eens bij ecodharma.com) Het risico van het westerse aftreksel van bouddhisme is dat het een soort apathie genereert, eentje waarbij je je afsluit voor alles en je dagen in vredige meditatie op je matje doorbrengt, terwijl om je heen de wereld naar de kloten gaat. Waar je niks aan doet 'want je bent zo goed in loslaten'. Daar is het niet voor bedoeld. Binnen engaged buddhism is het idee dat juist bewustwording van het lijden en de beoefening van compassie - handelen waardoor anderwezens lijden wordt verminderd - een gedegen bodem legt voor activisme en social change. Andersom kunnen veel van de principes van het bouddhisme activisten helpen om duurzamer activist te zijn (i.e. zonder kapot te gaan aan burnouts, nihilisme e.d.).
Combineert zich trouwens ook prima met anarchisme :)