De laatste uren verschijnen er berichten dat het dorp Til-Emarne (al-Amarne) in Jarablus wordt gebombardeerd door Turkse artillerie en jachtvliegtuigen en de YPG doelwit is van Turkse aanvallen in Ain Diwar (oostelijk Rojava) en Afrin (westerlijk Rojava). Koerdische bronnen melden tientallen burgerdoden en -gewonden. De inval van Turkije in Syrië bevestigde de vermoedens van velen: een daad van agressie tegen de Koerden.
Pro-Turkse propaganda alom met verklaringen dat Jarablus zonder bloedvergieten door het Turkse leger is "bevrijd", in tegenstelling tot de "YPG" - daarmee de suggestie wekkend dat de YPG een binnenvallend, bruut leger is dat zonder reden onschuldige burgers ombrengt, in tegenstelling tot het meer "legitieme" Turkse leger. Maar de realiteit is dat er geen “gevechten" waren om Jarablus te bevrijden omdat er duidelijk een overeenkomst tussen ISIS en Turkije was. Het relatieve gemak waarmee Turkije Jarablus innam roept belangrijke strategische en beleidsmatige vragen op. Waarom vocht ISIS zo hard om Kobane en Manbij, maar niet om Jarablus? Waarom groef het zich in, plantte het duizenden mijnen en boobytraps in en om Kobane en Manbij, verloor het duizenden strijders bij de guerrilla-strijd voor grondgebied waarbij huis tot huis en straat na straat werd gevochten, maar geen teken van deze kenmerkende strategie in Jarablus? Waarom gaf het Jarablus zo gemakkelijk op en zonder bloedvergieten?
Misschien omdat waargenomen is dat ISIS-strijders simpelweg hun kleding inruilden voor de 'uniformen' van het door Turkije ondersteunde al-Nusra? Wat de waarheid in deze ook is, de crux van de ISIS-Turkije-overeenkomst is dat na het spectaculaire verlies in Manbij het strategisch beter was om Turkije de controle over Jarablus te geven, daarmee feitelijk de mogelijkheid van een eenheid tussen de kantons Kobane, Cizre Afrin effectief af te snijden en in feite een "bufferzone" werd ingesteld waarnaar Turkije lang op zoek was. Dit proces staat ISIS toe zijn aanvallen op Afrin in het oosten voort te zetten en ten zuiden van Kobane en Cizre in het zuidwesten van Rojava, in het noorden van Syrië. Deze strategie behelst ook een groeiend aantal zelfmoordaanslagen en autobommen in Cizre, terwijl de aanhoudende afwezigheid van een humanitaire corridor opgelegd door Turkije en ondersteund door de Barzani-regering in de KRG (Noord-Irak) zorgt voor een snelkookpan-effect in de omsingelde autonome zones.
Nu zijn er suggesties dat Turkije en zijn mede-samenzweerders zich hardmaken voor de "bevrijding” van Manbij met de aanwezigheid van de YPG als voorwendsel om een oorlog te beginnen - terwijl algemeen bekend is dat de YPG de stad heeft verlaten, en alleen de democratische gemeenteraden die zij hebben gesteund en de Militaire Raad Manbij, bestaande uit lokale strijdkrachten zijn achtergebleven. Dit proces haalt het argument onderuit dat de Koerden 'landroof' plegen, om niet te zwijgen over het feit dat de Syrische Democratische Krachten (SDF), bestaande uit vele Arabieren en andere aangesloten etnisch-religieuze groepen die betrokken waren bij de bevrijding van door ISIS bezette dorpen en steden, verantwoordelijk waren voor de bevrijding van Manbij.
Maar de geschiedenis herhaalt zich. Turkijes zogenaamde oorlog tegen ISIS in Syrië met “Operatie Eufraat-Schild”, is simpelweg opnieuw een nauwelijks verholen poging om de Koerden aan te vallen, zoals vorig jaar toen het in plaats van ISIS, de PKK in het Qandil-gebergte in zuidelijk Koerdistan aanviel. Destijds had de VS de Koerden ook ingeruild tegen de toegang van de militaire basis Incirlik in Adana. Maar nu zijn de geostrategische implicaties van de inval in Syrië veel groter dan alleen het Koerdische-Turkije conflict. Hierop zinspelend stelde de Turkse premier Binali Yildirim dat de invasie van Syrië is gebaseerd op "het verdedigen van de territoriale integriteit van Syrië" - maar het Assad-regime heeft de inval als een grove schending van zijn soevereiniteit veroordeeld omdat het de toenemende aspiraties van Turkije naar een regionaal leiderschap en hegemonie weergeeft.
De opkomst van het neo-Ottomanisme in Turkije wordt gevoed door de complete mislukking van Europa in de aanpak van de mensenstroom naar Europa, wat paradoxaal genoeg ertoe leidt dat Europa miljarden euro's gooit in de richting van Turkije voor het “tegenhouden van vluchtelingen”. Op zijn beurt reageert Turkije met het terugslepen van vluchtelingen naar Syrisch grondgebied, schieten, doden, en vluchtelingen de Syrische grens over slaan. Nog paradoxaler heeft de VS Turkije met luchtsteun bijgestaan bij de invasie en bij het schenden van de territoriale integriteit van Syrië en de toegang tot Jarablus, ondanks dat Turkije gelieerd is aan het aan Al-Qaida gelieerde Jabhat Fatah al-Sham (voorheen Jabhat al-Nusra) en ISIS, dat zowel in Syrië als in Turkije actief is. Het recente bezoek van Joe Biden en de verklaring eerder deze week ter ondersteuning van Turkije zinspeelde op een lange aanwezigheid van Turkije in Syrië. Het gevolg was een door de VS gesteunde invasie van Jarablus, terwijl een paar dagen ervoor de VS de SDF luchtsteun bood bij de bevrijding van Manbij. Hoewel dit kan worden gezien als een duidelijke boodschap van de VS aan de Koerden, moet deze verschuiving in de alliantie ook worden gezien als een duidelijke herinnering voor de Koerden om de ideologische en militaire integriteit vast te houden en zich niet te binden aan één kant.
De invasie van Jarablus geeft ook de politieke macht weer van het onlangs versterkte machtsspel van Erdogan en zijn controle over het land na de recente mislukte militaire staatsgreep. De VS beloonde Erdogan voor de massale militaire en ambtenarenzuiveringen en bevestigde de ijzeren vuist over het land door de invasie van Syrië te voorzien van luchtsteun. De VS sluit zich duidelijk aan bij de autocratie van Erdogan, misschien in een misplaatste poging om controle te hebben over Syrië terwijl ze “mankracht op de grond“ vermijden, een fout waarvoor ze bij de invasie van Irak in 2003 in vele opzichten een hoge prijs betaalde.
De VS maakt een grote fout als zij denkt een proxy-oorlog in Syrië te kunnen handhaven en de controle te kunnen houden over een steeds instabieler Erdogan-regime. De zichtbare betrokkenheid van Iran, Saoedi-Arabië en de kleinere bondgenoten bemoeilijken de geopolitieke situatie nog verder. Ook blijft de EU volledig verlamd in het opstellen van een coherente en bondige benadering van Turkije, niet alleen in het licht van de recente invasie, de behandeling en het misbruik van vluchtelingen in Turkije, maar ook de voortdurende mensenrechtenschendingen van minderheden als de Koerden, Alevieten en anderen binnen Turkije.
In plaats van het Turkije in te sluiten en blijvend steun te verlenen aan de Koerden en de Syrische Democratische Krachten (SDF), eenheden met Arabische, Koerdische, Armeense, Assyrische en andere etnisch-religieuze groepen die ISIS succesvol bevechten en terugdringen, blijven de VS en de EU zonder ruggengraat. Ze kiezen iets dat lijkt op realpolitik boven ethische en democratische politiek. Deze benadering is echter twijfelachtig, gezien de wijdverbreide mondiale publieke opinie en steun voor de Koerden en het onweerlegbare feit dat tot op heden ze de meest succesvolle strijdkrachten zijn bij het elimineren van ISIS, maar ook in het organiseren van democratische, inclusieve en vreedzame regio's.
Wat duidelijk is, is dat de Koerden de komende tijd in een staat van voortdurende oorlog zullen verkeren, of in conflict met Turkije, ISIS of aftakkingen ervan, of met Assad, of met allemaal tegelijk. Het lijkt erop dat een vreedzame staat voor de Koerden een voortdurende staat van verzet en zelfverdediging is gaan betekenen. Maar als er het afgelopen jaar één ding is aangetoond, is dat de Koerden de kunst van oorlog en zelfverdediging erg goed verstaan. Daarbij kunnen de door de staat gesponsorde terreur en misstanden tegen de Koerden van de afgelopen jaren niet langer verborgen blijven, wat leidt tot de groeiende veroordeling van de Turkse staatsterreur en de steun van de VS en de EU aan het regime. In combinatie met de zichtbare wereldwijde steun voor de Koerdische strijdkrachten en de SDF in hun heldhaftige verzet tegen ISIS zorgt dit voor eem voortdurende internationale belangstelling en zichtbaarheid van de kwestie.
Wat duidelijk is, is de volgende stap van Turkije: het aantasten en destabiliseren van Rojava met aanvallen op de drie kantons en het ’heroveren’ van grondgebied voor zijn islamistische bondgenoten. Het moeilijkste strategische en militaire spel voor de Koerden moet nog beginnen.
Turkse inval Syrië
betekent een eeuwige oorlog tegen Koerden
Hawzhin Azeez
De laatste uren verschijnen er berichten dat het dorp Til-Emarne (al-Amarne) in Jarablus wordt gebombardeerd door Turkse artillerie en jachtvliegtuigen en de YPG doelwit is van Turkse aanvallen in Ain Diwar (oostelijk Rojava) en Afrin (westerlijk Rojava). Koerdische bronnen melden tientallen burgerdoden en -gewonden. De inval van Turkije in Syrië bevestigde de vermoedens van velen: een daad van agressie tegen de Koerden.
Pro-Turkse propaganda alom met verklaringen dat Jarablus zonder bloedvergieten door het Turkse leger is "bevrijd", in tegenstelling tot de "YPG" - daarmee de suggestie wekkend dat de YPG een binnenvallend, bruut leger is dat zonder reden onschuldige burgers ombrengt, in tegenstelling tot het meer "legitieme" Turkse leger. Maar de realiteit is dat er geen “gevechten" waren om Jarablus te bevrijden omdat er duidelijk een overeenkomst tussen ISIS en Turkije was. Het relatieve gemak waarmee Turkije Jarablus innam roept belangrijke strategische en beleidsmatige vragen op. Waarom vocht ISIS zo hard om Kobane en Manbij, maar niet om Jarablus? Waarom groef het zich in, plantte het duizenden mijnen en boobytraps in en om Kobane en Manbij, verloor het duizenden strijders bij de guerrilla-strijd voor grondgebied waarbij huis tot huis en straat na straat werd gevochten, maar geen teken van deze kenmerkende strategie in Jarablus? Waarom gaf het Jarablus zo gemakkelijk op en zonder bloedvergieten?
Misschien omdat waargenomen is dat ISIS-strijders simpelweg hun kleding inruilden voor de 'uniformen' van het door Turkije ondersteunde al-Nusra? Wat de waarheid in deze ook is, de crux van de ISIS-Turkije-overeenkomst is dat na het spectaculaire verlies in Manbij het strategisch beter was om Turkije de controle over Jarablus te geven, daarmee feitelijk de mogelijkheid van een eenheid tussen de kantons Kobane, Cizre Afrin effectief af te snijden en in feite een "bufferzone" werd ingesteld waarnaar Turkije lang op zoek was. Dit proces staat ISIS toe zijn aanvallen op Afrin in het oosten voort te zetten en ten zuiden van Kobane en Cizre in het zuidwesten van Rojava, in het noorden van Syrië. Deze strategie behelst ook een groeiend aantal zelfmoordaanslagen en autobommen in Cizre, terwijl de aanhoudende afwezigheid van een humanitaire corridor opgelegd door Turkije en ondersteund door de Barzani-regering in de KRG (Noord-Irak) zorgt voor een snelkookpan-effect in de omsingelde autonome zones.
Nu zijn er suggesties dat Turkije en zijn mede-samenzweerders zich hardmaken voor de "bevrijding” van Manbij met de aanwezigheid van de YPG als voorwendsel om een oorlog te beginnen - terwijl algemeen bekend is dat de YPG de stad heeft verlaten, en alleen de democratische gemeenteraden die zij hebben gesteund en de Militaire Raad Manbij, bestaande uit lokale strijdkrachten zijn achtergebleven. Dit proces haalt het argument onderuit dat de Koerden 'landroof' plegen, om niet te zwijgen over het feit dat de Syrische Democratische Krachten (SDF), bestaande uit vele Arabieren en andere aangesloten etnisch-religieuze groepen die betrokken waren bij de bevrijding van door ISIS bezette dorpen en steden, verantwoordelijk waren voor de bevrijding van Manbij.
Maar de geschiedenis herhaalt zich. Turkijes zogenaamde oorlog tegen ISIS in Syrië met “Operatie Eufraat-Schild”, is simpelweg opnieuw een nauwelijks verholen poging om de Koerden aan te vallen, zoals vorig jaar toen het in plaats van ISIS, de PKK in het Qandil-gebergte in zuidelijk Koerdistan aanviel. Destijds had de VS de Koerden ook ingeruild tegen de toegang van de militaire basis Incirlik in Adana. Maar nu zijn de geostrategische implicaties van de inval in Syrië veel groter dan alleen het Koerdische-Turkije conflict. Hierop zinspelend stelde de Turkse premier Binali Yildirim dat de invasie van Syrië is gebaseerd op "het verdedigen van de territoriale integriteit van Syrië" - maar het Assad-regime heeft de inval als een grove schending van zijn soevereiniteit veroordeeld omdat het de toenemende aspiraties van Turkije naar een regionaal leiderschap en hegemonie weergeeft.
De opkomst van het neo-Ottomanisme in Turkije wordt gevoed door de complete mislukking van Europa in de aanpak van de mensenstroom naar Europa, wat paradoxaal genoeg ertoe leidt dat Europa miljarden euro's gooit in de richting van Turkije voor het “tegenhouden van vluchtelingen”. Op zijn beurt reageert Turkije met het terugslepen van vluchtelingen naar Syrisch grondgebied, schieten, doden, en vluchtelingen de Syrische grens over slaan. Nog paradoxaler heeft de VS Turkije met luchtsteun bijgestaan bij de invasie en bij het schenden van de territoriale integriteit van Syrië en de toegang tot Jarablus, ondanks dat Turkije gelieerd is aan het aan Al-Qaida gelieerde Jabhat Fatah al-Sham (voorheen Jabhat al-Nusra) en ISIS, dat zowel in Syrië als in Turkije actief is. Het recente bezoek van Joe Biden en de verklaring eerder deze week ter ondersteuning van Turkije zinspeelde op een lange aanwezigheid van Turkije in Syrië. Het gevolg was een door de VS gesteunde invasie van Jarablus, terwijl een paar dagen ervoor de VS de SDF luchtsteun bood bij de bevrijding van Manbij. Hoewel dit kan worden gezien als een duidelijke boodschap van de VS aan de Koerden, moet deze verschuiving in de alliantie ook worden gezien als een duidelijke herinnering voor de Koerden om de ideologische en militaire integriteit vast te houden en zich niet te binden aan één kant.
De invasie van Jarablus geeft ook de politieke macht weer van het onlangs versterkte machtsspel van Erdogan en zijn controle over het land na de recente mislukte militaire staatsgreep. De VS beloonde Erdogan voor de massale militaire en ambtenarenzuiveringen en bevestigde de ijzeren vuist over het land door de invasie van Syrië te voorzien van luchtsteun. De VS sluit zich duidelijk aan bij de autocratie van Erdogan, misschien in een misplaatste poging om controle te hebben over Syrië terwijl ze “mankracht op de grond“ vermijden, een fout waarvoor ze bij de invasie van Irak in 2003 in vele opzichten een hoge prijs betaalde.
De VS maakt een grote fout als zij denkt een proxy-oorlog in Syrië te kunnen handhaven en de controle te kunnen houden over een steeds instabieler Erdogan-regime. De zichtbare betrokkenheid van Iran, Saoedi-Arabië en de kleinere bondgenoten bemoeilijken de geopolitieke situatie nog verder. Ook blijft de EU volledig verlamd in het opstellen van een coherente en bondige benadering van Turkije, niet alleen in het licht van de recente invasie, de behandeling en het misbruik van vluchtelingen in Turkije, maar ook de voortdurende mensenrechtenschendingen van minderheden als de Koerden, Alevieten en anderen binnen Turkije.
In plaats van het Turkije in te sluiten en blijvend steun te verlenen aan de Koerden en de Syrische Democratische Krachten (SDF), eenheden met Arabische, Koerdische, Armeense, Assyrische en andere etnisch-religieuze groepen die ISIS succesvol bevechten en terugdringen, blijven de VS en de EU zonder ruggengraat. Ze kiezen iets dat lijkt op realpolitik boven ethische en democratische politiek. Deze benadering is echter twijfelachtig, gezien de wijdverbreide mondiale publieke opinie en steun voor de Koerden en het onweerlegbare feit dat tot op heden ze de meest succesvolle strijdkrachten zijn bij het elimineren van ISIS, maar ook in het organiseren van democratische, inclusieve en vreedzame regio's.
Wat duidelijk is, is dat de Koerden de komende tijd in een staat van voortdurende oorlog zullen verkeren, of in conflict met Turkije, ISIS of aftakkingen ervan, of met Assad, of met allemaal tegelijk. Het lijkt erop dat een vreedzame staat voor de Koerden een voortdurende staat van verzet en zelfverdediging is gaan betekenen. Maar als er het afgelopen jaar één ding is aangetoond, is dat de Koerden de kunst van oorlog en zelfverdediging erg goed verstaan. Daarbij kunnen de door de staat gesponsorde terreur en misstanden tegen de Koerden van de afgelopen jaren niet langer verborgen blijven, wat leidt tot de groeiende veroordeling van de Turkse staatsterreur en de steun van de VS en de EU aan het regime. In combinatie met de zichtbare wereldwijde steun voor de Koerdische strijdkrachten en de SDF in hun heldhaftige verzet tegen ISIS zorgt dit voor eem voortdurende internationale belangstelling en zichtbaarheid van de kwestie.
Wat duidelijk is, is de volgende stap van Turkije: het aantasten en destabiliseren van Rojava met aanvallen op de drie kantons en het ’heroveren’ van grondgebied voor zijn islamistische bondgenoten. Het moeilijkste strategische en militaire spel voor de Koerden moet nog beginnen.
27-08-2016
Bron: http://kurdishquestion.com/article/3393-turkey-039-s-syria-incursion-mea...