Mijn brein is al best een heel stuk uitgepuberd hoor, of moet ik dit als compliment opvatten? Vleier...
Maar ik begrijp wel ongeveer wat je bedoelt en ik heb ook aardig wat hiervan waargenomen. Er bestaat in de bonden overal behoorlijk wat lager en middenkader dat de allerbeste bedoelingen heeft. Maar ja, het is bekend waarheen de weg leidt die met die bedoelingen is geplaveid. Het gaat niet zozeer om de subjectieve waarneming van die kaders of individuele leden, het gaat om de objectieve vaststelling van de functie van de bonden en die is per definitie niet radicaal, dwz: die verandert niets aan de wortel van het probleem. In tegendeel! Zelfs wanneer al die kaderleden met al hun goede bedoelingen een revolutie zouden willen, dan bewerkstelligden ze uiteindelijk het tegendeel. Zelfs de meest uitgesproken radicale en revolutionaire vakbond produceerde op het moment dat het er op aan kwam slechts een bureaucratie die meehielp om de revolutie om zeep te helpen (te weten: de CNT in Spanje in 1937). In Frankrijk in 1968 was het niet anders en overal waar het proletariaat dit probleem begreep heeft het zich tegen de vakbonden gekeerd. Dat is de historische context die de objectieve voorwaarden van de sociale strijd bepaalt.
Mijn brein is al best een
Mijn brein is al best een heel stuk uitgepuberd hoor, of moet ik dit als compliment opvatten? Vleier...
Maar ik begrijp wel ongeveer wat je bedoelt en ik heb ook aardig wat hiervan waargenomen. Er bestaat in de bonden overal behoorlijk wat lager en middenkader dat de allerbeste bedoelingen heeft. Maar ja, het is bekend waarheen de weg leidt die met die bedoelingen is geplaveid. Het gaat niet zozeer om de subjectieve waarneming van die kaders of individuele leden, het gaat om de objectieve vaststelling van de functie van de bonden en die is per definitie niet radicaal, dwz: die verandert niets aan de wortel van het probleem. In tegendeel! Zelfs wanneer al die kaderleden met al hun goede bedoelingen een revolutie zouden willen, dan bewerkstelligden ze uiteindelijk het tegendeel. Zelfs de meest uitgesproken radicale en revolutionaire vakbond produceerde op het moment dat het er op aan kwam slechts een bureaucratie die meehielp om de revolutie om zeep te helpen (te weten: de CNT in Spanje in 1937). In Frankrijk in 1968 was het niet anders en overal waar het proletariaat dit probleem begreep heeft het zich tegen de vakbonden gekeerd. Dat is de historische context die de objectieve voorwaarden van de sociale strijd bepaalt.