Als je 'links' wil definieren als parlementair (en daarmee authoritair), dan valt het anarcho-syndicalisme daar inderdaad buiten. Zo'n nauwe definitie heeft echter nogal wat haken en ogen en strookt niet geheel met de werkelijkheid. De hele term links is een overblijfsel uit de Franse Revolutie, waar de linkerzijde van de estates general over het algemeen voorstander was van radicale veranderingen door de revolutie.
Vanuit die achtergrond kan links nog altijd worden gezien als de politieke factie ten faveure van (radicale) sociale verandering en een egalitaire samenleving. Zo bekeken past het anarcho-syndicalisme daar wel weer prima bij.
Maar eigenlijk is dit een beetje een non-issue, waar het om gaat is het unieke karakter van anarcho-syndicalisme (of anarchisme in het algemeen). Dat ligt inderdaad bij het anti-authoritaire, emancipatoire karakter er van. Maar om daarmee nou te stellen dat anarcho-syndicalisme even weinig op heeft met marxisten als met fascisten is wel heel erg kort door de bocht en getuigt van bar weinig historische kennis. Het anarchisme komt namelijk wel degelijk voort uit dezelfde socialistische stroming als het marxisme. Die breuk kwam pas na de eerste internationale en had weinig te maken met historisch materialisme (dialectiek is ook voor de anarchist bijzonder nuttige theorie), maar met verschil van inzicht omtrend organisatiemodellen en het revolutionaire karakter van de boeren en het lumpenproletariaat.
Sinds de negentiende eeuw is er natuurlijk veel gebeurd en hebben de bewegingen en theorieen zich in allerlei verschillende richtingen sterk ontwikkeld. Sommige anarchistische stromingen hanteren een volledig marxistische analyse van kapitaal en klassenstrijd, sommige marxistische stromingen wijzen authoritaire organisatievormen resoluut af. Dat betekent niet dat de anarcho-syndicalisten zich niet sterk moeten profileren op hun unieke karakter, maar marxisme over een kam scheren met fascisme en kapitalisme getuigt van een verbitterd dogmatisch vastklampen aan de herinnering van Kronstadt.
In conclusie, 'links' is niet per se 'fout', het getuigt enkel van sociale betrokkenheid. Het is aan de anarcho-syndicalisten om zichzelf binnen links te onderscheiden, maar het is onzinnig om jezelf er buiten te plaatsen en daarmee alle mogelijke allianties overboord te gooien.
misschien niet links, wel sociaal
Als je 'links' wil definieren als parlementair (en daarmee authoritair), dan valt het anarcho-syndicalisme daar inderdaad buiten. Zo'n nauwe definitie heeft echter nogal wat haken en ogen en strookt niet geheel met de werkelijkheid. De hele term links is een overblijfsel uit de Franse Revolutie, waar de linkerzijde van de estates general over het algemeen voorstander was van radicale veranderingen door de revolutie.
Vanuit die achtergrond kan links nog altijd worden gezien als de politieke factie ten faveure van (radicale) sociale verandering en een egalitaire samenleving. Zo bekeken past het anarcho-syndicalisme daar wel weer prima bij.
Maar eigenlijk is dit een beetje een non-issue, waar het om gaat is het unieke karakter van anarcho-syndicalisme (of anarchisme in het algemeen). Dat ligt inderdaad bij het anti-authoritaire, emancipatoire karakter er van. Maar om daarmee nou te stellen dat anarcho-syndicalisme even weinig op heeft met marxisten als met fascisten is wel heel erg kort door de bocht en getuigt van bar weinig historische kennis. Het anarchisme komt namelijk wel degelijk voort uit dezelfde socialistische stroming als het marxisme. Die breuk kwam pas na de eerste internationale en had weinig te maken met historisch materialisme (dialectiek is ook voor de anarchist bijzonder nuttige theorie), maar met verschil van inzicht omtrend organisatiemodellen en het revolutionaire karakter van de boeren en het lumpenproletariaat.
Sinds de negentiende eeuw is er natuurlijk veel gebeurd en hebben de bewegingen en theorieen zich in allerlei verschillende richtingen sterk ontwikkeld. Sommige anarchistische stromingen hanteren een volledig marxistische analyse van kapitaal en klassenstrijd, sommige marxistische stromingen wijzen authoritaire organisatievormen resoluut af. Dat betekent niet dat de anarcho-syndicalisten zich niet sterk moeten profileren op hun unieke karakter, maar marxisme over een kam scheren met fascisme en kapitalisme getuigt van een verbitterd dogmatisch vastklampen aan de herinnering van Kronstadt.
In conclusie, 'links' is niet per se 'fout', het getuigt enkel van sociale betrokkenheid. Het is aan de anarcho-syndicalisten om zichzelf binnen links te onderscheiden, maar het is onzinnig om jezelf er buiten te plaatsen en daarmee alle mogelijke allianties overboord te gooien.