IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Ontzettend veel boosheid bij de Groningse actie tegen dwangarbeid en sancties .
Het was helaas ontzettend winderig op het open plein. De paal met het straatnaambord “Uitbuiterplein” viel enkele keren om, en de spandoeken waren eigenlijk alleen te gebruiken als vlaggen. De stapel blikken met beleidsmakerstronies erop waaide steeds vanzelf om, zonder dat er een bal aan te pas kwam. Alsof de elementen zélf zich tegen Jetta, Lodewijk, Henk, Jeroen en Mark keren, en we maar hoeven toe te kijken hoe ze onderuit worden gehaald. Maar zo is het helaas niet. We moeten contacten leggen met andere baanlozen en met sympathisanten, en proberen ons met hen te organiseren om het repressieve beleid tegen baanlozen omver te krijgen.

Het belangrijkste onderdeel was vanochtend dan ook het flyeren, vooral als aanleiding tot gesprekjes met mensen. We hebben zo’n 40 uitkeringsgerechtigden kort en soms wat langer gesproken. Heel wat mensen kwamen meteen met verhalen over recent opgelopen kortingen op hun bijstandsuitkering. Maar vooral de klacht dat het bijna onmogelijk was om nog met succes een uitkering aan te vragen, lag op vele lippen bestorven. Een man was al twee maanden bezig. Hij moest steeds opnieuw terugkomen omdat er weer iets niet goed zou zijn aan zijn aanvraag. Anderen dachten erover om het maar helemaal op te geven… maar ja, waar ga je dan van leven? Weer een andere man werd net naar buiten ‘begeleid’ door de bewaking, omdat hij in hun ogen iets te boos was geworden over die eeuwige tegenwerking. Een van de actievoersters had zich uitgedost als een draaideur (of was het een graaideur?), om uit te beelden dat je er eigenlijk nooit meer uit komt: uitkering aanvragen, flexwerk, uitkering aanvragen, dwangarbeid, etc, etc.

Minachting en angst

Groningen is een arme stad waar weinig werk is. Er zijn veel baanlozen en daarvan zijn er velen erg boos. Dat bleek ook wel uit de opkomst bij de twee bijeenkomsten die we eerder organiseerden, met respectievelijk zeventig en honderd deelnemers. Maar er heerst ook angst om de uitkering te verliezen en schaamte voor de armoede, en daardoor waren er op de actie maar tien mensen afgekomen. Het vereist grote moed om te gaan staan protesteren voor de deur bij degene die je keihard in je bestaanszekerheid kan treffen.

Wat een minachting uitkeringsgerechtigden vaak ten deelt valt, en hoe normaal de werknemers van het Werkplein het vinden om naar believen repressief op te treden, bleek ook weer uit de opstelling van een van de bewakers. Die kwam bij aanvang van de actie meteen naar buiten gesneld en zei kortaf: “Die tafel moet weg”. Waarop wij antwoordden dat we de actie hadden aangemeld en dat we een ontvangstbevestiging hadden. “Daar weet ik niets van. En die muziek moet uit”, zei hij, “daar is geen vergunning voor”. Volgens ons moesten versterkte muziek en toespraken gewoon kunnen. Zeker op zo’n open plein, antwoordden we. Niemand heeft er last van. “Die paal moet weg”, zei hij daarop beslist, wijzend op het Uitbuiterplein-bord. “We kunnen kort of lang praten, maar zo zijn de regels!” Ach man, doe niet zo moeilijk, werd hem toegevoegd. Niemand maakte aanstalten om iets te verwijderen. Alles bleef zoals het was.

Daarop eiste hij dat er iemand meeging naar binnen om te praten. Onze woordvoerster ging maar even braaf mee. Een tweede actievoerder die haar wilde steunen, werd resoluut de toegang ontzegd. Binnen weigerde ze haar naam te geven en ondanks alle dreigementen ging ze niet overstag om de actie aan te passen. Ten einde raad besloot de maniak ons maar te “gedogen”, zoals hij het noemde.

Maar dat sloeg om toen beiden weer buiten kwamen. Tot zijn ontzetting waren we aan het stoepkrijten geslagen. Het leek er even op alsof er bij hem van binnen iets dreigde door te branden. “Je moet nu meekomen, een bezem en een emmer water pakken en die teksten gaan wegschrobben”, zei hij streng. Alsof hij ons even terloops aan de dwangarbeid kon zetten. Het lukte ons echter maar niet om hem serieus te nemen. En gelukkig voor hem kwam kort daarop zijn baas naar buiten. Die stelde hem gerust en nam hem mee naar binnen. We hebben onze repressieve held niet meer gezien. En tenzij hij zelf is gaan schrobben, zullen onze strijdbare leuzen tot aan het einde van de middag, als de door buienradar voorspelde plensregens arriveren, voor alle bezoekers te lezen zijn.

Zie verder: http://www.doorbraak.eu/ontzettend-veel-boosheid-bij-de-groningse-actie-...