Bij acties als deze zijn wel een paar vragen te stellen. Door te schilderen bij een onjuist adres richt de aandacht van de media zich precies daarop, en gaat de mogelijke interesse voor de achterliggende boodschap van de actie verloren. Maar afgezien daarvan, ook als wel de bedoelde adressen waren bezocht, wil ik vragen naar de verhouding tussen doel en middelen. Ik begrijp het verlangen van de schilders om bij machtige bureaucratische instanties de verantwoordelijke personen aan te wijzen, ze bij naam en adres te noemen: want zij nemen ingrijpende beslissingen over de levensloop van duizenden, die daar zelf te weinig invloed op hebben. Wat willen de schilders bereiken en wat bereiken ze feitelijk? Als 'naming and shaming' het doel is, komt de actie niet verder dan 'naming'. Want het persbericht is zo fel en algemeen geformuleerd dat de mainstream media er nauwelijks uit zullen citeren, terwijl het voor wie echt meer erover wil weten alleen begrijpelijk is wanneer er een behoorlijke argumentatie en achtergrond bij geleverd wordt met casus-beschrijvingen. Als zo'n actie enig effect wil hebben, zal het nuttig zijn om de buurtbewoners niet alleen te attenderen op een buur die bij de IND werkt, maar ook huis-aan-huis enige informatie te verspreiden, met achtergronden en verduidelijking waarom de IND en dus deze ambtenaren slecht bezig zijn. Dat kan buurtbewoners ertoe aanzetten om met hen in discussie te gaan, en zo enige sociale druk uit te oefenen. Dan moeten ze zelf dus wel eerst geïnformeerd en trouwens ook nog overtuigd worden... [een groot deel van de bevolking vindt het immers prima wat deze ambtenaren doen] Dat vraagt veel meer dan schilderwerk, nl. woede omzetten in materiaal om te overtuigen. Toch moeten we het daarvan hebben: medestanders werven en zo tegendruk uitoefenen.
meer nodig dan schilderwerk
Bij acties als deze zijn wel een paar vragen te stellen. Door te schilderen bij een onjuist adres richt de aandacht van de media zich precies daarop, en gaat de mogelijke interesse voor de achterliggende boodschap van de actie verloren. Maar afgezien daarvan, ook als wel de bedoelde adressen waren bezocht, wil ik vragen naar de verhouding tussen doel en middelen. Ik begrijp het verlangen van de schilders om bij machtige bureaucratische instanties de verantwoordelijke personen aan te wijzen, ze bij naam en adres te noemen: want zij nemen ingrijpende beslissingen over de levensloop van duizenden, die daar zelf te weinig invloed op hebben. Wat willen de schilders bereiken en wat bereiken ze feitelijk? Als 'naming and shaming' het doel is, komt de actie niet verder dan 'naming'. Want het persbericht is zo fel en algemeen geformuleerd dat de mainstream media er nauwelijks uit zullen citeren, terwijl het voor wie echt meer erover wil weten alleen begrijpelijk is wanneer er een behoorlijke argumentatie en achtergrond bij geleverd wordt met casus-beschrijvingen. Als zo'n actie enig effect wil hebben, zal het nuttig zijn om de buurtbewoners niet alleen te attenderen op een buur die bij de IND werkt, maar ook huis-aan-huis enige informatie te verspreiden, met achtergronden en verduidelijking waarom de IND en dus deze ambtenaren slecht bezig zijn. Dat kan buurtbewoners ertoe aanzetten om met hen in discussie te gaan, en zo enige sociale druk uit te oefenen. Dan moeten ze zelf dus wel eerst geïnformeerd en trouwens ook nog overtuigd worden... [een groot deel van de bevolking vindt het immers prima wat deze ambtenaren doen] Dat vraagt veel meer dan schilderwerk, nl. woede omzetten in materiaal om te overtuigen. Toch moeten we het daarvan hebben: medestanders werven en zo tegendruk uitoefenen.