Hamza (Nazir Gilad) had een status die hem vorig jaar is afgenomen, waardoor hij op straat kwam te staan. Na enige omzwervingen, belandde hij bij de groep Wij Zijn Hier en zodoende kwam hij uiteindelijk in de Vluchtgarage terecht.
Diverse Somali's (en anderen in onze groep asielzoekers) hebben de diagnose PTSS (posttraumatische stress-stoornis). Mijn inschatting is dat er daarnaast enkele mensen met heftige PTSS uberhaupt niet in beeld zijn / waren, omdat ze zich nooit veilig genoeg gevoeld hebben om hulp te vragen of accepteren.
De eindeloze onzekerheid over asielaanvragen verergert de psychiatrische problemen enorm, zo concludeerde psychiater Kees Laban (zie onder streep).
De staatssecretaris citeert dit onderzoek graag als hij probeert de asielprocedure te verkorten. Maar niet als er nagedacht moet worden over die groep die echt niet terug kan zonder reeel risico op een onmenselijke situatie, maar die volgens de NL-regels geen recht (meer) heeft op asiel.
Overigens hebben inmiddels vele in NL afgewezen Somalische asielzoekers in Duitsland de facto bescherming gekregen tegen het NEDERLANDSE asielbeleid. Duitsland stuurt nauwelijks nog Somali's terug naar NL, omdat ze het NL asielbeleid (mensen terugsturen naar Somalie, of mensen klinkeren zonder enige mogelijkheid om aan eten en een dak te komen) niet menselijk vinden. Dit is nu twee keer door een rechter bevestigd en sinds dien krijgen tientallen stilletjes een status in Duitsland.
Wij hebben helaas inmiddels ruime ervaring met PTSS. De angst voor terugkeer naar het land waar het soms direct levensbedreigende geweld ervaren werd, en mogelijk weer ervaren zal worden, in combinatie met een leefsituatie waarin je helemaal niets kan doen om je eigen leven in te richten, dwingen je in de psychologische state of mind van de 'sitting duck', waarin sommigen hun uiterste best doen om de angst te blijven ontkennen, waardoor het via het onbewuste en 's nachts dubbel en dwars terugkomt. En dat is - vooral als het wat langer duurt - psychisch enorm schadelijk.
Veel PTSS-sers kampen dan ook met slaapgebrek, draaien hun dag-nacht ritme om en doen van alles om toch in slaap te komen. Overigens is PTSS heel goed te behandelen, als er maar een enigszins veilige omgeving is.
Daarnaast is het geld op, en zijn er telkens reeele zorgen over het eten van morgen. Hamza was nu vele kilo's lichter dan toen hij zich zomer 2013 bij de groep aansloot.
Dat is de context waarin de met terugkeer bedreigde personen met elkaar samenleven.
Het zijn de ervaringen die (Psychiater) Kees Laban in deze periode had met zijn behandeling van asielzoekers die de basis vormen voor het proefschrift waarop hij onlangs promoveerde. Gaandeweg had hij grote verschillen opgemerkt in de ernst van de psychische stoornissen van enerzijds asielzoekers die bij hem in behandeling kwamen na een relatief korte tijd in de asielprocedure, en anderzijds van cliënten die veel langere tijd in deze procedure verkeerden. Hij besloot hier een wetenschappelijke verklaring voor te zoeken.
Onder begeleiding van prof De Jong van de VU Amsterdam werd een landelijk onderzoek opgezet waarin uitgebreid metingen werden verricht onder twee groepen Irakese asielzoekers aan de hand van in het Arabisch gestelde vragenlijsten. Het onderzoek leverde een belangwekkende maar schrijnende uitkomst op: de groep die langer dan twee jaar in de asielprocedure had moeten wachten, en daarmee veel langer was blootgesteld aan spanningen en onzekerheden, en al die tijd niet had mogen werken op grond van de Nederlandse wetgeving, bleek aan veel ernstiger psychische stoornissen te lijden dan de groep Irakezen die 'slechts' zes maanden in de procedure had doorgebracht.
Niet alleen krijgt de individuele asielzoeker door een langer durende procedure met meer en grotere psychische problemen te kampen, ook de integratie van groepen asielzoekers die op dergelijke belastende manier worden behandeld, zal, zo voorziet Laban, veel moeizamer verlopen. En daarmee wordt, in breder perspectief, ook een probleem gecreëerd voor de Nederlandse maatschappij.
PTSS en geen of onveilig onderdak
Door: Pieter Smit, 0687637944
Hamza (Nazir Gilad) had een status die hem vorig jaar is afgenomen, waardoor hij op straat kwam te staan. Na enige omzwervingen, belandde hij bij de groep Wij Zijn Hier en zodoende kwam hij uiteindelijk in de Vluchtgarage terecht.
Diverse Somali's (en anderen in onze groep asielzoekers) hebben de diagnose PTSS (posttraumatische stress-stoornis). Mijn inschatting is dat er daarnaast enkele mensen met heftige PTSS uberhaupt niet in beeld zijn / waren, omdat ze zich nooit veilig genoeg gevoeld hebben om hulp te vragen of accepteren.
De eindeloze onzekerheid over asielaanvragen verergert de psychiatrische problemen enorm, zo concludeerde psychiater Kees Laban (zie onder streep).
De staatssecretaris citeert dit onderzoek graag als hij probeert de asielprocedure te verkorten. Maar niet als er nagedacht moet worden over die groep die echt niet terug kan zonder reeel risico op een onmenselijke situatie, maar die volgens de NL-regels geen recht (meer) heeft op asiel.
Overigens hebben inmiddels vele in NL afgewezen Somalische asielzoekers in Duitsland de facto bescherming gekregen tegen het NEDERLANDSE asielbeleid. Duitsland stuurt nauwelijks nog Somali's terug naar NL, omdat ze het NL asielbeleid (mensen terugsturen naar Somalie, of mensen klinkeren zonder enige mogelijkheid om aan eten en een dak te komen) niet menselijk vinden. Dit is nu twee keer door een rechter bevestigd en sinds dien krijgen tientallen stilletjes een status in Duitsland.
Wij hebben helaas inmiddels ruime ervaring met PTSS. De angst voor terugkeer naar het land waar het soms direct levensbedreigende geweld ervaren werd, en mogelijk weer ervaren zal worden, in combinatie met een leefsituatie waarin je helemaal niets kan doen om je eigen leven in te richten, dwingen je in de psychologische state of mind van de 'sitting duck', waarin sommigen hun uiterste best doen om de angst te blijven ontkennen, waardoor het via het onbewuste en 's nachts dubbel en dwars terugkomt. En dat is - vooral als het wat langer duurt - psychisch enorm schadelijk.
Veel PTSS-sers kampen dan ook met slaapgebrek, draaien hun dag-nacht ritme om en doen van alles om toch in slaap te komen. Overigens is PTSS heel goed te behandelen, als er maar een enigszins veilige omgeving is.
Daarnaast is het geld op, en zijn er telkens reeele zorgen over het eten van morgen. Hamza was nu vele kilo's lichter dan toen hij zich zomer 2013 bij de groep aansloot.
Dat is de context waarin de met terugkeer bedreigde personen met elkaar samenleven.
En waarin dit drama plaatsvond.
Pieter.
---------------------
Kees Laban, psychiater, Cogis-publicatie.
http://www.cogis.nl/uploads/documents/356.pdf
Onderzoek
Het zijn de ervaringen die (Psychiater) Kees Laban in deze periode had met zijn behandeling van asielzoekers die de basis vormen voor het proefschrift waarop hij onlangs promoveerde. Gaandeweg had hij grote verschillen opgemerkt in de ernst van de psychische stoornissen van enerzijds asielzoekers die bij hem in behandeling kwamen na een relatief korte tijd in de asielprocedure, en anderzijds van cliënten die veel langere tijd in deze procedure verkeerden. Hij besloot hier een wetenschappelijke verklaring voor te zoeken.
Onder begeleiding van prof De Jong van de VU Amsterdam werd een landelijk onderzoek opgezet waarin uitgebreid metingen werden verricht onder twee groepen Irakese asielzoekers aan de hand van in het Arabisch gestelde vragenlijsten. Het onderzoek leverde een belangwekkende maar schrijnende uitkomst op: de groep die langer dan twee jaar in de asielprocedure had moeten wachten, en daarmee veel langer was blootgesteld aan spanningen en onzekerheden, en al die tijd niet had mogen werken op grond van de Nederlandse wetgeving, bleek aan veel ernstiger psychische stoornissen te lijden dan de groep Irakezen die 'slechts' zes maanden in de procedure had doorgebracht.
Niet alleen krijgt de individuele asielzoeker door een langer durende procedure met meer en grotere psychische problemen te kampen, ook de integratie van groepen asielzoekers die op dergelijke belastende manier worden behandeld, zal, zo voorziet Laban, veel moeizamer verlopen. En daarmee wordt, in breder perspectief, ook een probleem gecreëerd voor de Nederlandse maatschappij.