Beste Peter en alle belangstellenden voor jouw pamflet ‘Krachtbronnen van de anarchie’. Hierboven heb ik alvast de link geplaatst naar mijn eerdere spontane reacties online en opnieuw wek je mijn nieuwsgierigheid. Als je daadwerkelijk zo denkt zoals je alles opschrijft dan ben je een ethische idealist. Niks mis mee: 'Binnen de werkelijkheid en buiten de perken', zeggen ze wel. Voor mij is er geen revolutionaire werkelijkheid als het slechts een ideaal is.
Het zal de reformistische anarchistische beweging in nederland kunnen typeren maar dan vergeten we het verleden waarin bijvoorbeeld o.a. de zelforganisaties van de internationale brigades tegen het Franco regime hebben gevochten. Ik kan je helaas niets vertellen over de practische ervaringen die ze daar hebben opgedaan. Toch blijven er historische vragen en opvattingen waarover gepraat en gediscusieerd kan worden. De veronderstelde grote sprong voorwaarts in 'Krachtstromen voor de anarchie' om opnieuw durven te beleven dat iedereen slechts in volle vrijheid en op basis van wederkerigheid zou kunnen leven is idealistisch. Hoe ga je samenwerken zodra je objectief niets kunt vastleggen welke keuzes in de theorie en praktijk belangrijk zijn? Ik kan me helemaal inleven dat mensen geen middelen zijn voor opgedrongen ideeen maar in de praktijk ervaar ik niets anders dan dat. Vaak verdwijnt er een horizon in het idealisme zodra er directie actie plaatvindt. Doe je best en dan verdwijnt het al gauw de horizon weer voor de zon. Je schrijft nergens nadrukkelijk over de dynamiek tussen gezamenlijk coordineren en individueel spontaan leven en viceversa.
Als ethische anarchist is er innerlijk nog steeds de 'clash' waarvoor ik je probeer te waarschuwen. Ik heb deels de theorie van biopolitiek kunnen en durven ontdekken en het is voor mij de praktijk en theorie hoe dagelijks machtspolitiek in mijn leven en anderen uitwerkt. Naast de praktijk hebben we de toegankelijkheid van kenners, dus een historisch wetenschappelijke benadering nodig, en iedereen die werkt in de praktijk zodat we dagelijks leren ondervinden welke dynamische keuzes we maken.
Ik heb alle begrip dat mensen geen middelen zijn voor opgedrongen ideeen maar in de praktijk ervaren we niets anders tenzij we de materiele omstandigheden ook aanpakken en blijven veranderen. Het idealisme is de eerste aanpak dat de horizon nog veel breder wordt als je het blijft onderzoeken. 'Anarchie' is voor jullie het idealisme. Voor mij zijn en blijven er kritische noties over de wisselende en verschillende omstandigheden waarin de
lezers hun realiteit kunnen ervaren.
De zwakte en krachtbronnen
https://www.indymedia.nl/node/19093
Beste Peter en alle belangstellenden voor jouw pamflet ‘Krachtbronnen van de anarchie’. Hierboven heb ik alvast de link geplaatst naar mijn eerdere spontane reacties online en opnieuw wek je mijn nieuwsgierigheid. Als je daadwerkelijk zo denkt zoals je alles opschrijft dan ben je een ethische idealist. Niks mis mee: 'Binnen de werkelijkheid en buiten de perken', zeggen ze wel. Voor mij is er geen revolutionaire werkelijkheid als het slechts een ideaal is.
Het zal de reformistische anarchistische beweging in nederland kunnen typeren maar dan vergeten we het verleden waarin bijvoorbeeld o.a. de zelforganisaties van de internationale brigades tegen het Franco regime hebben gevochten. Ik kan je helaas niets vertellen over de practische ervaringen die ze daar hebben opgedaan. Toch blijven er historische vragen en opvattingen waarover gepraat en gediscusieerd kan worden. De veronderstelde grote sprong voorwaarts in 'Krachtstromen voor de anarchie' om opnieuw durven te beleven dat iedereen slechts in volle vrijheid en op basis van wederkerigheid zou kunnen leven is idealistisch. Hoe ga je samenwerken zodra je objectief niets kunt vastleggen welke keuzes in de theorie en praktijk belangrijk zijn? Ik kan me helemaal inleven dat mensen geen middelen zijn voor opgedrongen ideeen maar in de praktijk ervaar ik niets anders dan dat. Vaak verdwijnt er een horizon in het idealisme zodra er directie actie plaatvindt. Doe je best en dan verdwijnt het al gauw de horizon weer voor de zon. Je schrijft nergens nadrukkelijk over de dynamiek tussen gezamenlijk coordineren en individueel spontaan leven en viceversa.
Als ethische anarchist is er innerlijk nog steeds de 'clash' waarvoor ik je probeer te waarschuwen. Ik heb deels de theorie van biopolitiek kunnen en durven ontdekken en het is voor mij de praktijk en theorie hoe dagelijks machtspolitiek in mijn leven en anderen uitwerkt. Naast de praktijk hebben we de toegankelijkheid van kenners, dus een historisch wetenschappelijke benadering nodig, en iedereen die werkt in de praktijk zodat we dagelijks leren ondervinden welke dynamische keuzes we maken.
Ik heb alle begrip dat mensen geen middelen zijn voor opgedrongen ideeen maar in de praktijk ervaren we niets anders tenzij we de materiele omstandigheden ook aanpakken en blijven veranderen. Het idealisme is de eerste aanpak dat de horizon nog veel breder wordt als je het blijft onderzoeken. 'Anarchie' is voor jullie het idealisme. Voor mij zijn en blijven er kritische noties over de wisselende en verschillende omstandigheden waarin de
lezers hun realiteit kunnen ervaren.