Naar mijn bescheiden mening is 'leiderschap' een taboe binnen ons kleine gezellige linksradicale wereldje. En dat is jammer. Men durft het niet te benoemen. Dit heb ik zelf ook in de praktijk mogen ervaren, maar dit ter zijde. Volgens mij hebben je overal leiders en volgers, binnen elke club en organisatie.
Zo ook de occupybeweging, ik was er zelf niet bij betrokken, maar in een artikel in VN heb ik destijds duidelijk gelezen van een of andere kunstzinnige anarchistische raad die daar in A'dam beleid aan 't uitstippelen was; de types in deze raad hebben hoogtwaarschijnlijk leidinggevende capaciteiten anders zaten ze daar niet. Dat ze vervolgens gaan ontkennen dat ze leiders zijn maakt de zaak verwarrend. ( "wij zijn geen leiders, bepaal zelf!" ) Dit zou wellicht ook een van de oorzaken kunnen zijn van de toch enigzins tegenvallende resultaten van deze occupybeweging. Er had meer ingezeten.
Anarchistische leiders die geen leiders willen zijn, zijn geen goede leiders. En aangezien ze zelf ontkennen leiders te zijn, is ook er geen probleem, waardoor het gitzwarte anarchisme met an sich interessante idealen nooit de waarheid zal worden, omdat men helaas geen vuist kan maken, maar enkel irritante prikacties kan organiseren, wat danwel weer leuk in de pers staat. En waarmee het eigen geweten ook gesust wordt. Dat is ook wat waard, echter het kan ook anders, denk ik.
leiderloos?
Naar mijn bescheiden mening is 'leiderschap' een taboe binnen ons kleine gezellige linksradicale wereldje. En dat is jammer. Men durft het niet te benoemen. Dit heb ik zelf ook in de praktijk mogen ervaren, maar dit ter zijde. Volgens mij hebben je overal leiders en volgers, binnen elke club en organisatie.
Zo ook de occupybeweging, ik was er zelf niet bij betrokken, maar in een artikel in VN heb ik destijds duidelijk gelezen van een of andere kunstzinnige anarchistische raad die daar in A'dam beleid aan 't uitstippelen was; de types in deze raad hebben hoogtwaarschijnlijk leidinggevende capaciteiten anders zaten ze daar niet. Dat ze vervolgens gaan ontkennen dat ze leiders zijn maakt de zaak verwarrend. ( "wij zijn geen leiders, bepaal zelf!" ) Dit zou wellicht ook een van de oorzaken kunnen zijn van de toch enigzins tegenvallende resultaten van deze occupybeweging. Er had meer ingezeten.
Anarchistische leiders die geen leiders willen zijn, zijn geen goede leiders. En aangezien ze zelf ontkennen leiders te zijn, is ook er geen probleem, waardoor het gitzwarte anarchisme met an sich interessante idealen nooit de waarheid zal worden, omdat men helaas geen vuist kan maken, maar enkel irritante prikacties kan organiseren, wat danwel weer leuk in de pers staat. En waarmee het eigen geweten ook gesust wordt. Dat is ook wat waard, echter het kan ook anders, denk ik.