Si vis pacem, para bellum.
Verkiezingen leiden niet naar het ultieme politieke doel, VREDE.
Gezien de voortschrijdende bezuinigingen op ons defensieapparaat, heeft het er alle schijn van dat de oude wijsheid ‘wie vrede wil, bereide zich voor op de oorlog’, zijn zeggingskracht verloren heeft. Niets is minder waar.
Het ‘si vis pacem, para bellum’ is namelijk springlevend, getuige de op gang komende verkiezingsstrijd. Op bijdetijdse beschaafde wijze, ofwel met toenemend verbaal geweld, zal deze partijpolitieke machtsstrijd de komende maanden gevoerd worden vanuit deze oude wijsheid. Ten diepste streeft elke partij immers naar vrede, ter realisering waarvan men elkaar hardhandig de beleidstent probeert uit te vechten! Bikkelharde gevechten waar de media deze zomer uitvoerig kond van zullen doen. Wat de overwinning daarvan betreft gooit de PvdA hoge ogen, gezien de grootte (2,1 miljoen euro) van haar oorlogskas.
Het is echter een illusie te denken dat een overwinning van links het ultieme politieke doel - VREDE - dichterbij zal brengen. Vrede is nu eenmaal niet te koop en laat zich daarnaast niet vangen onder een partijpolitiek hoedje van welke ideologische of theologische makelij dan ook. Het vreemde is dat de diverse campagneteams aan die waarheid geen enkele boodschap hebben. Desondanks geven ze allemaal voor het algemeen belang hoog in het vaandel te hebben staan. How can?