De opkomst van het Eurofascisme
De aanhoudende roep vanuit sommige zogenaamde sociaal-progressieve segmenten binnen de politiek om de “democratische afwijkingen” binnen de EU instituties te “corrigeren” is niets meer dan een grote afleidingsmanoeuvre van de fundamentele problematiek en is bovendien simpelweg niet haalbaar.
Dit leidt verder tot grote nevenschade, omdat deze politieke elementen het concept van ware democratie geenszins begrepen hebben. Het verdrag van Lissabon werd door de regeringen van alle lidstaten er door geramd, van parlementair links tot rechts, en is feitelijk niets meer dan een repressief manifest van het kapitalisme dat ieder ander economisch systeem opzettelijk uitsluit. Deze unieke constructie is met opzet ontworpen om een roofzuchtige alliantie van transnationale bedrijven veilig te stellen en mogelijke obstakels zoals de soevereine bezwaren van natiestaten en ware democratie uit te bannen.
Deze EU constitutie heeft toegevoegde voorwaarden in de kleine lettertjes gezet voor alle leden van de Eurozone. Deze bestaan uit verdere verdragen waaronder het stabiliteitsmechanisme (ESM) en het fiscale pact dat alle sporen van onafhankelijkheid en democratie moet uitroeien, om zo een Eurofederalistische kern binnen de EU te realiseren. De bedoeling hiervan is om alle macht aan het private kapitaal te geven, zodat de uitbuiting nog verder kan toenemen en tegelijkertijd de arbeidsvoorwaarden, collectieve onderhandelingen, pensioenen en alle sociale bescherming kunnen worden afgeschaft. Dit wordt uitgevoerd door de nationale regeringen die allen op een lijn staan met deze EU constitutie. In de nationale parlementen steunt de meerderheid van de Eurofascistische parlementariërs de EU, dit ondanks het gigantische volksverzet tegen de EU dat in de meeste lidstaten te vinden is.
We leven momenteel in een tijdperk waarin de complete wereldwijde heerschappij van het transnationale kapitalisme bijna compleet is. Hiernaast hebben wij recent nog de militaire interventie in Libië ervaren als het laatste voorbeeld waarin de NAVO, VS en EU alle natiestaten wereldwijd compleet proberen te domineren. Dezelfde strategie zagen we eerder al in Joegoslavië waar de NAVO steun aan het Kosovaarse bevrijdingsleger tegen Servië resulteerde in een agressieoorlog. Servië werd gepartitioneerd en Kosovo werd hiermee een cliëntstaat van de EU. Ongetwijfeld zal ook Libië snel onderdanig aan het “Westen” worden zoals in Parijs al is besloten.
Het tijdperk van de pure representatieve democratie lijkt voorbij te zijn en het fascisme daarentegen lijkt juist in opkomst te zijn. Dit is met name duidelijk geworden met de onderwerping van Griekenland, gevolgd door Portugal, Italië en Ierland aan de EU commissie, de Europese Centrale Bank en het IMF. Uiteindelijk zullen alle lidstaten worden onderworpen aan de macht van het geld, uit Brussel en Frankfurt, van waaruit alle nationale regeringen hun economisch en sociale beleid wordt gedicteerd zonder enige vorm van democratische besluitvorming. Hun soevereiniteit wordt ontnomen evenals hun recht op zelfbeschikking en nationale democratie. Alles wordt geprivatiseerd en geliberaliseerd om op te gaan in de rivaliteit van de “vrije” neoliberale Europese markt.
Ondanks dit vindt men binnen de socialistische beweging nog steeds elementen die de natiestaat een verouderd en achterhaald concept vinden. Dat dit volledig onjuist is blijkt wel uit het feit dat natiestaten nog steeds geformeerd worden en dat er nog steeds voor gevochten wordt met politieke en militaire middelen. Hieronder valt onder andere de vrijheidsstrijd in Noord-Ierland, Baskenland, het anti-Zionistisch verzet voor een eigen Palestijnse staat en de verwijdering van de oude koloniale grenzen in Afrika en Azië. Veel mensen binnen het kosmopolitische linkse kamp blijven krampachtig vasthouden aan de verkeerd geciteerde zin van Karl Marx; “arbeiders van de wereld verenigt u” (goed geciteerd: “arbeiders van alle landen verenigt u”). Maar Marx negeerde de natiestaat niet, nog was hij hier op tegen. De tegenstanders van de natiestaat hebben echter de ultieme conclusie getrokken door te stellen dat men niets kan ondernemen tot alle arbeiders wereldwijd zich verenigd hebben. Dit is uiteraard een praktische onmogelijkheid.
Om tegen de consolidatie van de wereldhegemonie van het transnationale bedrijfsleven in opstand te komen, moet er een internationale campagne worden opgezet om de natiestaat te verdedigen als het fundamentele centrum van de politieke democratie. Het is het enige geschiedkundige mechanisme dat in staat was om sociale controle over het private kapitaal uit te oefenen. Een wederopleving van het recht op zelfbeschikking, nationale onafhankelijkheid en democratie zijn dan ook absoluut noodzakelijk. Deze rechten zijn noodzakelijk om de soevereine macht van de natiestaat te gebruiken om controle over het private kapitaal te verkrijgen en het socialisme te verwezenlijken. De fascistische EU superstaat moet verlaten worden om wederom de macht aan het volk te geven en onze democratie veilig te stellen binnen een socialistisch systeem.