Nederlands asielbeleid - Een misdaad tegen de menselijkheid
Nederland heeft te maken met een opvangschandaal. Dagelijks slapen honderden mensen buiten aanmeldcentrum Ter Apel, waar iedere asielzoeker zich verplicht moet melden.
Volgens de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) duurt het aanmeldprocess maanden, in plaats van enkele dagen. Opvallend genoeg is de instroom van asielzoekers naar Nederland stabiel en bescheiden vergeleken met buurlanden. Het Centraal Bureau voor de Statistieken (CBS) wijst naar de structurele afbouw van opvanglocaties als voornaamste oorzaak van de huidige crisis.
In een poging om de opvangcrisis te verlichten, kocht het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) een leegstaand hotel in Albergen op. Dit gebeurde zonder inspraak van lokale bestuurders, omdat gesprekken over vrijwillige opvang waren stukgelopen. Sindsdien hebben meerdere demonstraties plaatsgevonden tegen de komst van het nieuwe asielzoekerscentrum in Albergen, evenals een demonstratie tegen de opvang van vluchtelingen in Ter Apel. In reactie op de aanwezigheid van vluchtelingen laait vreemdelingenhaat en racisme op. Hulporganisatie Artsen zonder Grenzen komt in actie, voor het eerst in de Nederlandse geschiedenis. Medici van de organisatie spreken van schrijnende medische verwaarlozing; ze hebben op dag van aankomst twee (2) mensen met spoed naar het ziekenhuis gestuurd. Op 23 augustus is een baby van slechts drie maanden oud overleden in het opvangcentrum.
Terwijl ik dit schrijf, maakt het kabinet maatregelen bekend om de instroom van asielzoekers te remmen. Ondanks verplichtingen voert het kabinet een stop in op gezinshereniging. Daarnaast ziet het kabinet af van verplichtingen onder de zogenaamde ‘Turkije-deal’, waaronder Nederland elk jaar duizend (1000) vluchtelingen uit kampen in Turkije zou overnemen.
Elke dag stapelt het nieuws zich op over de mensonterende behandeling van vluchtelingen. Gezien deze feiten veronderstel ik dat het Nederlandse asielbeleid een misdaad tegen de menselijkheid is. Mijn voornaamste doel is een analyse van de situatie en om aan te zetten tot actie tegen dit beleid.
Imperialisme
Om deze situatie te begrijpen – moeten wij kijken naar internationale economische verhoudingen; beginnend met de geschiedenis. Europese koloniale machten maakten wereldwijd mensen tot slaaf en plunderden grondstoffen in hun koloniën. Kwaadaardig verkregen rijkdom werd gebruikt om thuis economische hiërarchie te versterken in de overgang van feodalisme naar kapitalisme. Tegelijkertijd werd het concept ras tot leven geroepen om te voorkomen dat witte arbeiders en Zwarte tot slaaf gemaakte mensen solidair in actie kwamen tegen hun gezamenlijke onderdrukker.
Hedendaagse economische verhoudingen weerspiegelen dat van historisch kolonialisme: er is sprake van neokoloniaal imperialisme. Elk imperium heeft een kern en een periferie (ook wel: randgebied of achterland). Dit onderscheid is vergelijkbaar met dat van zogenaamde ‘ontwikkelde’ en ‘ontwikkelende’ landen, of dat van de 1e tot 3e wereld. Om de imperialistische machtsverhouding te benadrukken, gebruik ik exclusief de termen kern en periferie.
De verhouding tussen de kern van een imperium en haar randgebieden is dat van economische afhankelijkheid en uitbuiting. De kern importeert goedkope arbeid en grondstoffen uit het randgebied, en exporteert dure consumptiegoederen en kapitaal. Multinationals plunderen grondstoffen, en financiële instituties parasiteren op de schatkisten van de periferie; onder het mom van de zogenaamde ‘vrije markt’. Dit imperium behoort niet tot één enkele staat, maar geniet de bescherming van alle staten in de neokoloniale kern. De gevolgen zijn desastreus: hongersnood, oorlog en klimaatvernietiging.
Op zoek naar veiligheid en zekerheid vluchten mensen van de periferie naar de kern. Bij aankomst aan de buitengrens staat hen gewelddadige weerstand te wachten. Vluchtelingen worden door zogenaamde ‘grensbewaking’ teruggeduwd, beschoten, geslagen en zonder procedure gedeporteerd. Deze pushbacks zijn illegaal onder internationaal recht; desondanks gebeurt dit regelmatig. Zo is Frontex (Frontière extérieures), het Europese agentschap voor de coördinatie en uitvoering van ‘grensbewaking’, verantwoordelijk voor tal van mensenrechtenschendingen waaronder medeplichtigheid bij pushbacks.
Eenmaal aangekomen in de imperiale kern staan vluchtelingen nog méér moeilijkheden te wachten. Asielzoekers worden gecriminaliseerd door de staat, hun bewegingsvrijheid wordt beperkt. Vluchtelingen van kleur hebben te maken met racisme door zowel de staat als door burgers. Werkende migranten – ongedocumenteerde migranten in het bijzonder – verduren nog ernstigere uitbuiting dan andere arbeiders. De staat en het kapitaal wijzen naar migranten als oorzaak van economische en sociale onzekerheid om de aandacht af te wenden van zichzelf; migrante en niet-migrante arbeiders worden tegen elkaar uitgespeeld in het belang van kapitaal.
Conclusie
Gezien de omstandigheden, verdienen asielzoekers van elke afkomst onze onvoorwaardelijke solidariteit. Elke vluchteling verdient middelen en steun voor herstel en ontwikkeling, zowel persoonlijk als gemeenschappelijk. De resterende vragen zijn: Wat kunnen wij doen? Wat kan ik doen? Wat kan jij doen?
Steun hulporganisaties voor asielzoekers met materiële en financiële middelen, of arbeid. Maak je hard voor de rechten van vluchtelingen en andere migranten binnen de vakbonden en de bredere arbeidersbeweging. In plaats van ons te laten verdelen, moeten wij strijden voor het gehele proletariaat. Onderneem directe actie tegen het Nederlandse grens- en asielbeleid, stop deportaties waar ze plaats vinden.
Nederlands-Amerikaanse anarchist Willem van Spronsen (ook wel bekend als: Emma Durutti) gaf zijn leven in de strijd tegen het kwaadaardige Amerikaanse grens- en asielbeleida. Bewapend met vuurbommen en een geweer, deed hij een poging om de vloot bussen van een detentiecentrum te vernietigen; hij werd ter plekke vermoord door politie. Zijn daad is betere propaganda dan duizenden woorden: De grens is overal; we kunnen het overal aanvallen.
“To my comrades: I regret that I will miss the rest of the revolution. Thank you for the honor of having me in your midst.” - Willem van Spronsen (1950 – 2019)
“Aan mijn kameraden: Het spijt mij dat ik de rest van de revolutie zal missen. Bedankt voor de eer om mij in jullie midden te hebben.” - Willem van Spronsen (vertaald door Aria Noa)