IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 00/00/0 - 00:00

ooggetuigenverslag Ter Apel van Antwerpen

Door persoonlijke verhalen en nieuwsberichten weet ik dat de mensen in eigen land gevaar lopen of zelfs geweigerd worden. Daarom werd op 8 mei 2012 voor het asielzoekerscentrum Ter Apel een tentenkamp opgezet door een groep Irakezen. Later sloten andere vluchtelingen zich hier bij aan.

Zelf kom ik met een busje aan op maandag 21 mei. We hebben zakken met kleren en dekens bij. Meteen komen mensen om ons heen staan en vragen om een deken- want de nachten zijn koud. Schrijnend.

De spullen worden verdeeld door organisators in het kamp en een vrouw genaamd Mama geeft een rondleiding. Hoewel de tentjes dicht op elkaar staan hebben ze getracht de mensen met dezelfde afkomst bij elkaar te houden.

Zo is er een gedeelte Irak, Afghanistan, Somalië, Koerdistan, Eritrea, Iran enzovoorts. Er zijn twee keukens in het kamp, aan het Iraakse en in het Somalische gedeelte. Hier moet u zich niet al teveel bij voorstellen .

Op barbecues wordt met pannetjes gekookt. De vluchtelingen zijn afhankelijk van wat de mensen doneren. De gemeente heeft een tuinslang geregeld waar water moet uitkomen voor plus minus 350/400 mensen (de in-en uitstroom wisselt steeds). Dan nog een aantal toiletten en voor de rest trekken zij hun handen van deze mensen af.

Een doktersechtpaar biedt vrijwillig hun hulp aan. Zonder deze mensen was er geen medische hulp geweest. Toch lopen ook zij tegen blokkades aan.

Zij onderzoeken en schrijven dan medicatie uit waar niet zeker van is, wie de rekening nu gaat betalen. Maar stellig zeggen ze “,Deze mensen hebben hoe dan ook zorg nodig!”

Sommige vluchtelingen moeten dringend naar het ziekenhuis. Dit wordt geweigerd. Zo is er een man dat in een bombardement door scherven werd geraakt. Boven zijn oog ontstaat wild vlees en wimpers beginnen er doorheen te groeien. Als hij geen ingreep krijgt wordt hij misschien blind. Hoewel de dokters hun best doen lopen ze vast in het zorg-systeem. Geen papieren- geen behandeling!

De eerst uren ga ik enigszins onwennig over het terrein. Ik schaam me bijna als ik zie hoe de Nederlandse regering, mensen tot deze positie dwingt. Toeschouwer te zijn van armoede, ziektes en trauma’s. Met hand- en spandiensten proberen vrijwilligers de vluchtelingen bij te staan.

Voor mijn reis las ik op diverse forums hoe de vluchtelingen werden veroordeeld op religie, afkomst en andere vooroordelen. Wat gebeurt er met de mensheid? Hoe kun je zo verharden dat je de mensen geen bekertje water meer gunt?

Iets wat in de eerste weken hier gebeurde. Van een vrijwilliger hoor ik dat mensen ondervoed aankwamen.

’s Avonds overnacht ik in een grote tent met vijf Irakezen. Vriendelijk maken de mannen ruimte voor me, halen drinken en bieden mij hun eten aan. Ze praten goed Nederlands. De meesten verblijven hier ook al een aantal jaren.

Ze vertellen. Een man zit al zestien jaar in Nederland. Hij werd teruggestuurd-geweigerd en kreeg in Nederland ook geen papieren.

Er zijn gezinnen waar de ene wel een status krijgt en een ander niet. Uit elkaar gerukt…

Toch merk ik bij deze mensen een energie op dat mijzelf onbekend is. Ik begin diep respect voor ze te krijgen. Het is duidelijk dat het groepsbelang telt.

Ze komen voor elkaar op en zorgen voor een ander.

Na een korte nachtrust begint de tweede dag. Vandaag bespreken ze in de tweede kamer wat ze gaan doen met het tentenkamp. Het valt op.

De GGD komt langs. Naar de dokter spreken ze uit dat alles in orde is. De brandweer komt. We hebben blusdekens en brandblussers opgehangen. Ook zij lijken tevreden.

Alleen de tenten moeten iets meer uit elkaar gezet worden voor nood-routes. Hier gaan we meteen mee aan de slag.

Hoewel deze instanties zich positief uitspreken blijkt later dat hun “zogenaamde” oordeel, uit gaat maken dat het kamp een dag later wordt ontruimd. Iedereen loopt vast in het spinnenweb van de democratie.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=3977209507061&set=a.397720874704...

De mensen doen wat ze kunnen. Tegen de avond komt de woordvoerder van de Irakezen terug. Hij is bij de bespreking in de tweede kamer geweest.

Op 15 juni komt een Iraakse minister over om de situatie te bespreken. Als ze van hem terug kunnen –gaan de mensen terug. Anders zal Minister van Leers de zaak nog eens bekijken. “We worden verkocht,” zegt iemand.

Een ander vertelt aan mij dat de kinderen daar niet naar school kunnen. Mensen vastgezet zullen worden en dan gemarteld of erger…Gezinnen vallen uit elkaar.

“Waarom moet ik terug?” Vraagt een man. “Ik leef dan liever in de illegaliteit.”

Over heel het terrein voel je de angst, boosheid, verdriet en machteloosheid toenemen. Later komt er nog een ander voorstel. De Irakezen moeten tot en met 15 juni terug het asielzoekerscentrum in. Drie of vier keer gaat de Iraakse woordvoerder het AZC. In om te overleggen. Het is duidelijk dat de IND. de mensen weer zal opsluiten of terugsturen.

De komende uren wisselen de emoties hevig. De groep splitst zich, dan gaan ze weer met zijn allen liederen zingen voor het hek van het asielzoekerscentrum.

Als er daarna bericht komt dat ze het kamp gaan ontruimen als ze niet met het IND. samenwerken werpt een klein groepje barricades op van pallets. Later breken ze dit weer af en maken er een groot vuur van. Mensen dwalen over het terrein.

Zij praten in kleine groepjes. Sommigen zitten alleen maar wezenloos voor zich uit te staren. Een jonge Iraakse jongen van rond de twintig vertaalt voor mij wat er speelt. Ook hij is bang. ”In Irak is het gevaarlijk.” “Jullie wordt verteld daar niet heen te gaan.” “ Waarom moeten wij dan wel terug? “”Wij zijn toch ook mensen? “

Desondanks besluit de groep in het laatste overleg dat ze de volgende dag naar binnen zullen gaan. Dit ook door het meerdere malen herhalen van de ontruiming. Weer terug onder de valse ogen van de IND.

“Op 15 juni graven we ons graf, “zegt een man.

Een doodse stilte heerst over het kamp. Als ik samen met mama de tent binnenga van de Irakezen rijden ondertussen auto’s weg en zie je mensen met tasjes het kamp uitlopen. Terug de illegaliteit in.

In de tent vertelt een man ons dat hij nog steeds niet weet wat hij moet doen. Als zij naar binnengaan verdwijnen ze naar het detentiecentrum, waar hij al een keer heeft gezeten of komen ze op straat terecht of nog erger een terugkeer naar Irak. Een ander begint te huilen. Wij kijken machteloos toe.

Minister van Leers is Hard Leers staat er ergens op een zelfgemaakte stoof op het terrein. De Irakezen lijken er rustiger onder dan ons.

Elke keer herhalen ze, dat wij ons niet druk moeten maken en het allemaal wel goed komt. Mama en ik trachten te gaan slapen. Morgen wordt misschien een belangrijke dag.

De volgende dag wekt Mama mij al om half zeven. De mensen zijn al in rep en roer. Dominerend zie je zo nu en dan met veel kabaal een motoragent langsrijden en het blijkt dat de routes zijn afgesloten. Niemand kan meer naar binnen.

De Irakezen zijn hun spullen aan het inpakken, bezig met het ontbijt en er wordt zelfs nog gelachen. Tegen een uur of negen verzamelen zij zich al voor de poort.

De media mag niet verder komen dan achter een sloot dat ongeveer 100 meter van het hek afligt. Hierdoor kregen ze naar mijn inzicht niet alle beelden mee.

Rond een uur of tien geven de Irakezen door naar binnen te willen. Voor het hek ontstond even tumult tot ze door de bewakers van het asielzoekerscentrum verzocht werden zich in een rij op te stellen. Het duurt lang voor de boel op gang komt.

De Somaliërs gaan ondertussen bij de sloot staan en beginnen daar vrijheid, vrijheid te roepen. De Iraanse gaan er bij staan en uiteindelijk ook wat Irakezen.

Het duurt lang voor de wachtenden en de zon brandt fel vandaag. Dan gaat het hek open en de eerste twintig Irakezen worden afgeteld als vee. Dan sluit het hek zich weer.

We zien de groep over het asielzoekerscentrum lopen. In een rij worden ze een loods binnen geleid. Het lijken wel beelden van de tweede oorlog Wat gebeurt er hier?

Ik zie de jonge Iraakse jongen. We knuffelen elkaar. Hij zegt dat het niet makkelijk is.

Anderen spreken mij ook aan en vragen naar mijn naam. Dit gebeurt ook bij andere vrijwilligers. Een laatste groet, een klein woord en uitwisselen van mailadressen of telefoonnummers en kaartjes van de dokter. De hitte wordt ondertussen verstikkend.

De Irakezen worden mondjesmaat naar binnen gebracht. Tot uiteindelijk een vrijwilliger zegt dat het te heet is voor de mensen en of ze a.u.b. niet op het gebied van het asielzoekerscentrum onder de bomen mogen zitten.

Dit wordt uiteindelijk toegestaan. We gaan met de vrijwilligers naast de rij van Irakezen staan. Terwijl ze naar binnen worden geroepen geven we ze een laatste hand. Toch moeten ze ook onder de bomen nog lange tijd zitten terwijl het warmer en warmer wordt. Nu worden ze maar in rijtjes van vier/vijf de loods binnen gebracht.

Een vrijwilliger wil door het hek een bekende nog een knuffel geven. Dan opent een van de bewakers het hek zodat zijn arm klem komt te zitten. De arm is geschaafd en begint te kleuren. Hierdoor beginnen we te schreeuwen tegen de bewakers. “Je hebt bloed aan jouw handen.” ” ”Kun jij nog goed slapen vannacht.”

Een van hen antwoordt dat hij er geen nacht minder om zal slapen. Dan geven zij het sein alle Irakezen de loods binnen te leiden. Het is hartverscheurend. Hoe ziet hun toekomst eruit?

Met een vrijwilliger keer ik van het terrein af. Als we twee uur later terugkomen en contact proberen te krijgen met de anderen horen we dat het kamp is omsingeld door de M.E. en iedereen dorst heeft. Door de sloot kunnen we ze bereiken en zo nog water naar ze gooien. We zien hoe Somaliërs worden afgevoerd met handboeien om. In een kringetje staat de M.E. om een andere groep Somaliërs heen.

Dit zijn mensen die al getraumatiseerd zijn door oorlog en geweld. De vrijwilligers staan afgezonderd ook nog op het terrein. Ook dit duurt weer enige tijd.

Bussen met de opgepakte vluchtelingen rijden ondertussen voorbij. Tegen een uur of zeven laden ze de laatste mensen op. Wij mogen het terrein weer op.

De andere vrijwilligers vertellen dat er mensen geslagen zijn . De M.E. heeft het tentenkamp geheel vernield.

Dan opent het hek zich en rijdt een grote bus het asielzoekerscentrum uit. Een paar van de Irakezen. We beginnen voor ze te klappen en te juichen.

Achter ons ligt het veld waar deze mannen en vrouwen een oneerlijke strijd voerden voor een beter leven. De prijs is hoog. “Het is vreemd,” zegt de dokter dat je zo snel aan mensen gehecht kan raken.” ”Ja…”

Amtwerpen