Hoe Amsterdam €1.000.000,- bespaarde.
(Dit verhaal is fictief. Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval.)
Ze zuchtte eens diep. Zat al de hele ochtend in haar werkkamer op het stadhuis. Druk was het. "Moet 25 april een nationale feestdag worden?", dat zijn dossiers die eigenlijk geen uitstel dulden. En daar rinkelde ook nog de telefoon:
"Met Femke,..."
"Ja, hallo Victor hier. Als Wethouder-van-Centen heb ik een manier gevonden om een flinke berg geld te besparen. Hang je ambtsketting om, ik kom je meteen halen. Tot zo. tuut-tuut-tuut."
Altijd meteen terzake, die Victor. En hij liet er ook nooit gras over groeien als ie eens een goed idee had. Een fijne collega.
Klop-klop, klonk het al op de deur. "Binnen", riep Femke. Nog na-puffend van de haast stond de wethouder al in de deuropening. "Kom, we moeten snel zijn. Geen moment te verliezen."
Femke rende met de rinkelende ambtsketting om haar nek achter hem aan. Buiten stond een enorme vrachtwagen al met draaiende motor te wachten. De deuren van de laadruimte konden maar nauwelijks dicht, bankbiljetten staken uit de kieren.
"Stap in", zei Victor. "We gaan meteen naar het ADM.". Ronkend zette de wagen zich in beweging. Iets te zwaar beladen, was Victor extra voorzichtig in de bochten. Rijdend door het westelijk havengebied waren ze al snel op de Hornweg. "Nummer zes, hier is het".
Er stonden een boel hippies door het hek te kijken. "Wat is er aan de hand?", vroeg er een. Op dat moment ging de laadklep van de vrachtwagen open, en Victor drukte op de rode knop. Met een doffe klap viel er een enorme berg geld op de stoep van de vrijplaats. Een berg zo hoog dat je er niet overheen kon kijken.
Victor klom er bovenop. Een beetje wankel stond hij daar te balanceren. Wethouder zijn is soms een gevaarlijk beroep.
"Waarde burgers", schreeuwde hij, in de hoop dat ook de achterste rijen van de toegestroomde ADM-krakers te kunnen bereiken, "kijk hier, deze berg geld is exact 129 miljoen euro. Ik heb de hele ochtend biljetten zitten tellen. Het klopt precies."
"Wat moeten wij daarmee?", vroeg een van de ADM-hippies, "zo kunnen we met onze bakfiets het terrein niet af, als die berg met geld daar blijft liggen..."
"Het is voor jullie!", schreeuwde de wethouder, "koop het terrein ervan, en wat er overblijft, doe iets met ... ehm ... ehm met kunst ofzo ... of met cultuur, wat kan mij het allemaal schelen. Hoofdzaak is dat penoze zoals Bertus Lüske hier niet gaat zitten klooien ..."
"Bertus is er niet meer", onderbrak de burgemeester hem, "die is in 2003 al op de Middenweg neergemaaid. Dwars door zijn kop geschoten. Morsdood."
"Naja, de erven-Lüske dan", zei de wethouder, "net zulk tuig. Het probleem is, straks verkopen ze het aan een-of-andere oud-ijzerboer, en dan zijn we er als gemeente mooi klaar mee. Stukken goedkoper om het terrein aan de hippies over te laten. Maak je er ook nog mooie broedplaatsen-sier mee."
De ADM-bewoners stonden met open monden te kijken naar de vrachtwagen die alweer richting de horizon vertrokken was.
"Strak geregeld, ouwe", zei Femke. "Regeren is vooruitzien. Stel je voor dat we inderdaad een claim van €130.000.000,- hadden gekregen van een losgeslagen idioot... Dit is inderdaad een veel beter idee. En nog een miljoen goedkoper ook. Voor iedereen een win-win situatie. Dank je, ook namens de hele stad."
Een glimlach verscheen op Victor's gezicht. Die naïeve groenlinks-trut, bij D'66 handelde iedereen uitsluitend uit eigenbelang. Maar al te vaak was Victor anoniem in zijn gescheurde spijkerbroek en groen/blauw geverfde pruik over het hek geklommen van het ADM. De beste festivals van de stad, nee van de hele wereld. Victor zweeg. Soms zegt zwijgen meer dan spreken.