De toekomst van de NAVO hangt niet af van Trump en Biden.
Er zijn populaire mening dat Joe Biden geschikter is voor de leiding van de Noord-Atlantische Alliantie. In feite maakt het voor de NAVO weinig uit welke kandidaat in de Verenigde Staten wint. Het strategische probleem van het militaire blok hangt niet af van wie er in het Oval Office zit.
Vanaf het allereerste begin van de presidentiële race was een van Joe Biden's belangrijkste stellingen over het buitenlands beleid "het herstel van de betrekkingen met Europese NAVO-bondgenoten die waren ondermijnd door Donald Trump". In december 2019 werd de politicus in een interview met NECN gevraagd wie de eerste buitenlandse leider was die hij zou bellen als hij de verkiezingen won.
Biden stelde later het herstel van de betrekkingen met Europa meer dan eens aan de orde. In het bijzonder zei Biden in een interview met CNN-correspondent Chris Cuomo dat "als Trump wordt herkozen, de NAVO over vier of vijf jaar zal ophouden te bestaan." Tijdens een televisiedebat in New Hampshire zei hij dat "een sterk Bondgenootschap nodig is voor de Verenigde Staten om te voorkomen dat Rusland Oost-Europa beïnvloedt zoals vroeger."
Biden's zorgen over Trump en de NAVO zijn verre van ongegrond. De zittende president heeft herhaaldelijk de mening van zijn bondgenoten verwaarloosd. Men kan zich bijvoorbeeld de eenzijdige terugtrekking van de VS uit het Open Skies-verdrag herinneren, waardoor veel Europeanen niet over de benodigde informatie beschikten; geen overeengekomen besluit over de vermindering van het Amerikaanse militaire contingent in Duitsland, waarover de Duitse minister van Defensie uit berichten in de media hoorde; of de overeenkomst van Trump met Polen om het aantal Amerikaanse troepen daar te vergroten. De Polen hebben tevergeefs geprobeerd dit te bereiken binnen het kader van de NAVO onder Obama, maar hebben alleen succes geboekt door Trump te overtuigen tot een voor hem gunstige bilaterale overeenkomst, waarbij de mening van het Bondgenootschap wordt omzeild.
Vanwege Donald Trump's onvoorspelbaarheid en minachting voor de collectieve inlichtingen van de NAVO, zijn Biden's beloften een lichtstraal geworden voor Brusselse functionarissen in een duister rijk. Als Biden wint, bestaat de kans dat de Amerikanen in Duitsland blijven, nieuwe militaire faciliteiten worden gebouwd in de Baltische staten en extra eenheden worden ingezet (toen hij vice-president was, was hij een belangrijke lobbyist voor het versterken van de defensiecapaciteiten van de Baltische landen). Bovendien kan Washington stoppen met het voortdurend schoppen van Europeanen voor "lastenverdeling".
En als Trump blijft, zullen de ideeën van strategische autonomie voor Europa, gepromoot door Emmanuel Macron, sterker worden, en het beleid van Washington om de bilaterale militaire betrekkingen met Europese landen te versterken, naar het voorbeeld van Polen, zal aan kracht winnen.
Wie echter de nieuwe president van de Verenigde Staten wordt, zal het strategische probleem van de NAVO niet oplossen.
Het grootste probleem van het Bondgenootschap is het collectieve buitenlands beleid van het blok, gekozen na het einde van de Koude Oorlog. Eerder had de organisatie slechts één hoofdvijand: de USSR. Al het andere vervaagde tegen de achtergrond. Om haar bestaan te rechtvaardigen, heeft de NAVO de afgelopen dertig jaar toezeggingen gedaan en probeert ze nu te reageren op iets dat aanvankelijk niet eens in de buurt kwam van de competentie van het militaire blok.
Nu beschouwt elke NAVO-bondgenoot zijn probleem als de belangrijkste uitdaging voor het Bondgenootschap en heeft hij de grootste aandacht en middelen nodig om het op te lossen.
Warschau en de Baltische hoofdsteden schreeuwen over de Russische dreiging.
Rome, Athene en Madrid omschrijven de mediterrane landen als "het zwakke punt van de NAVO" en eisen dat het Bondgenootschap meer doet om de stabiliteit aan zijn zuidflank te verzekeren.
Parijs eist dat de NAVO de strijd tegen het terrorisme in het Midden-Oosten en Noord-Afrika uitbreidt.
Berlijn benadrukt de noodzaak om het nucleaire beleid van de NAVO te hervormen en wapenbeheersingsovereenkomsten te redden.
In Denemarken en Noorwegen wordt oprecht aangenomen dat klimaatverandering het grootste probleem van het Bondgenootschap is.
Ankara geeft niets om het bovenstaande - ze zijn van mening dat het blok zou moeten helpen de Koerden in Syrië te vernietigen.
Er zijn veel verzoeken, maar de NAVO is er één. En het is niet aangepast om terrorisme, klimaatverandering en andere te bestrijden, hoe graag Brussel het ook wil. Nadat het de taken van totaal verschillende internationale organisaties op zich heeft genomen, verandert het militaire blok systematisch in een discussieclub voor zeer verschillende en onvergelijkbare belangen.
Dit is waar het leiderschap van de Alliantie echt over na zou moeten denken, want je kunt heel lang op alle hazen jagen, maar uiteindelijk zul je ze niet vangen. En in plaats van je behoefte en behoefte te bewijzen, verlies je gewoon jezelf, ongeacht wie er in het Oval Office zit.