1.6 Solidariteit is geen woord - het is een wapen!
In zoverre als de mensen in jouw wereld afstand nemen van het spektakel en zich op hun leefwereld richten, wordt het mogelijk een gezamenlijkheid te ontwikkelen. Deze gezamenlijkheid kan alle aspecten hebben die onderlinge relaties kunnen hebben. Het is in ieder geval hier waar concrete solidariteit, directe actie en wederzijdse hulp mogelijk wordt. En een mate van daadwerkelijke vrijheid gevonden kan worden.
(dit stuk is een vervolg op https://weerstand.noblogs.org/1-1-neem-afstand-van-het-spektakel/ , https://weerstand.noblogs.org/1-2-de-rode-of-de-blauwe-pil/ , https://weerstand.noblogs.org/het-begin-van-zelfbevrijding/ , https://weerstand.noblogs.org/1-4-een-wereld-van-werelden/ & https://weerstand.noblogs.org/1-5-revoluties/ )
Tegelijkertijd zullen de grenzen duidelijk worden van jouw huidige leefwereld en wat er daarbinnen mogelijk is. Voor een verdere zelfbevrijding zijn verdere revolutionaire stappen nodig, die zowel een uitbreiding van jouw leefwereld behelzen als veranderingen in andere leefwerelden.
VERLEG JE GRENZEN
De praktische voorwaarden voor het uitbreiden van een wereld kunnen moeilijk te verkrijgen zijn. Denk daarbij aan tijd, energie en bepaalde vaardigheden. Gelukkig voor de schrijver van dit stuk is het theoretisch wel ontzettend simpel: je gaat gewoonweg een nieuwe relatie aan. Voor zover die- of datgene waarmee je een relatie aangaat een knooppunt van relaties is met sub/objecten waar jij nog geen relaties mee hebt, wordt een verdere uitbreiding mogelijk. Mocht dit allemaal veel te abstract zijn: een kroeg binnen lopen waar je nog nooit bent geweest, is hier een perfect voorbeeld van (waarmee natuurlijk niet is gezegd dat dat dé manier is).
'Politiek'-strategisch bekeken, is het binnen het project van (een steeds gezamenlijker en daardoor steeds grotere) zelfbevrijding bovendien noodzakelijk dat verschillende werelden met elkaar in contact komen. Binnen dat grensoverschrijdende contact kunnen vanzelfsprekend ook de grenzen die binnen jouw wereld bestaan m.b.t. concrete solidariteit, directe actie, wederzijdse hulp en vrijheid worden verlegd. De verschillende informele 'scenes', milieus en 'subculturen' zijn hier voorbeelden van. De ervaring leert dat hierbij wel gewaakt moet worden je oorspronkelijke leegewereld niet uit het oog te verliezen. Want dit soort 'knooppunten van knooppunten' hebben vrijwel altijd (en misschien per definitie) een zekere mate van abstractie ten opizchte van het dagelijks leven. Vaak is het er ook een soort vlucht weg van, en zijn ze vaak gericht op het spektakel. Soms letterlijk en veel vaker nog figuurlijk, verzamelt men zich op een plek om vervolgens niet met elkaar bezig te zijn maar 'samen' naar een voorstelling te staren.
ORGANISEER DE REVOLUTIE
Ditzelfde gevaar bestaat in nog veel grotere mate voor formele 'knooppunten van knooppunten', wat de vele organisaties die ons leven arm is in ieder geval oorspronkelijk vaak waren. Een mate van formaliteit bestaat al vanaf het moment dat er een naam aan wordt gegeven. En het neemt toe hoe meer woorden en beelden er aan vuil gemaakt worden relatief ten opzichte van de relaties die het pretendeert te representeren. De inherente armoede hieraan bestaat er dan ook uit dat formalisatie altijd spectaculaire kenmerken heeft: formele aspecten trekken meer aandacht dan informele, en daarmee is men al sneller bezig met woorden en beelden dan relaties. De situatie wordt al helemaal triest wanner het gestelde doel van een formele organisatie het roduceren van woorden en beelden is, in de hoop onderdeel uit te mkaen van hét spektakel. De derealisatie van eeen formele organisatie vindt dan ook vaak zijn weinig indrukwekende climax wanneer haar woorden en beelden relaties gaan vormen met de andere woorden en beelden, en daarmee elke daadwerkelijke relatie ut het oog is verdwenen.
Hoewel formalisme dus terecht bekritiseerd kan woorden, heeft het een aantal voordelen. Daarvan moet, complementair aan informalisme, wel degelijk gebruik gemaakt worden. Haar 'zwakte' ten opzichte van het spektakel wijst op haar functie: het is een telecommunicatiemiddel. Door iets een naam te geven, een logo, een website, een kranten, en woorden en beelden te produceren kunnen leefwerelden worden bereikt die vele knooppunten verder weg liggen. Omdat de formele organisatie bovendien (voorzover zij meer dan een spektakel is) een wereld op zich is, kan het fungeren als 'knooppunten van knooppunten' met vele andere werelden. En daarmee de mogelijkheden tot onze zelfbevrijding exponentiëel vergroten.
Hét spektakel is in principe niets anders dan volstrekt ontaarde telecommunicatie die een illusoire realiteit is gaan vormen. Tegen het spektakel zijn betekent dus niet het afzweren van telecomunicatie, maar geaard zijn in je eigen leefwereld en geaarde telecommunicatie toepassen: telecommmunicatie die direct gericht is op zelfbevrijding in onze concete fysiek/sociale werkelijkheden. Het is het verschil tussen een film óver de revolutie, en de organisatie ván de revolutie.
[wordt vervolgd]
[dit stuk is ook gepubliceerd op https://weerstand.noblogs.org ]
Tags: spektakelmaatschappij theorie weerstand