1.5 (R)evoluties
Zelfbevrijding is een langdurig proces, zonder natuurlijk einde. Het valt het beste te begrijpen als een evolutie. Tegelijkertijd zijn er in dit evolutionaire proces punten aan te wijzen die een fundamentele(re) ontwikkeling of draai behelzen ten opzichte van het voorgaande: omwentelingen, revoluties.
(dit stuk is een vervolg op https://weerstand.noblogs.org/1-1-neem-afstand-van-het-spektakel/ , https://weerstand.noblogs.org/1-2-de-rode-of-de-blauwe-pil/ , https://weerstand.noblogs.org/het-begin-van-zelfbevrijding/ , & https://weerstand.noblogs.org/1-4-een-wereld-van-werelden/ )
Het zijn momenten waarop obstakels worden overwonnen, het bestaande omver wordt geworpen en/of ontstegen. Het is meer dan een nieuwe stap in een evolutie, omdat er een nieuw soort stappen door mogelijk worden: revoluties maken een nieuw evolutionair proces mogelijk, terwijl zij tegelijkertijd zelf weer door een eerdere evolutie mogelijk zijn gemaakt. Een dergelijke revolutie heb jij nu zelf meegemaakt, door afstand te nemen van spectaculaire illusies en je te richten op de echte wereld zoals die zich aan jou ontvouwt: jouw leefwereld.
In jouw leefwereld zal je veel obstakels tegen komen voor jouw zelfbevrijding en die van de mensen om je heen. Het moge nu duidelijk zijn dat deze niet los van ekaar staan, we zijn immers knooppunten van relaties. Deze obstakels zullen specifiek zijn aan jouw leefomgeving en er aan gebonden zijn. De precieze oplossingen (of vormen van revolutie) eveneens. Tegelijkertijd zijn de werelden waarin wij leven natuurlijk niet absoluut gescheiden of in absolute zin verschillend van elkaar, zelfs als we elkaar nog nooit hebben ontmoet. Op het meest omvattende niveau van analyse zijn we allemaal één van die miljarden op deze aardbol, die formeel-organisatorisch langs min of meer bureaucratisch-kapitalistische lijnen is gestructureerd. En het feit dat je deze stukken kan lezen plaatst je vrijwel zeker in het Nederlands taalgebied.
REVOLUTIONAIR REALISME
Daardoor zullen onze verschillende obstakels en oplossingen de basis kunnen gaan vormen voor een gezamenlijke revolutionaire theorie. Één die geworteld is in onze leefwerelden in plaats van spectaculaire illusies, en tegelijkertijd een breder bereik heeft dan onze persoonlijke kring doordat zij een combinatie vormt van inzichten uit verschillende leefwerelden (zowel wat daarin overeenkomstig is als wat daarin kan verschillen). De basis voor een revolutionair realisme! In ieder geval geldt één obstakel dat overwonnen moet worden vrijwel zeker ook voor jou: de greep die het spektakel heeft op de mensen om jou heen. Dat jij jezelf hier nu van hebt losgerukt betekent natuurlijk niet dat de mensen om jou heen er nu ook vrij van zijn: jouw revolutie is slechts het begin van een evolutionair proces dat (deel-)oorzaak kan zijn van een omwenteling in de levens van de mensen om jou heen.
Concreet zal je bijvoorbeeld merken dat deze mensen meer aandacht hebben voor wat er in het spektakel gebeurt dan in hun eigen leefwereld. Dit kan zo zijn omdat het spektakel voor hen een vlucht is van de onaangenaamheid van hun leefwereld. Of simpelweg omdat ze geen idee hebben dat er zoiets bestaat als hun leefwereld en in de spectaculaire illusies zijn gaan 'leven.' (Misschien zijn er nog andere redenen? Neem vooral geen genoegen met wat ik je voorschotel.) In beide gevallen kan hen op het hart worden gedrukt aandacht te hebben voor hun leefwereld. Daarbij kan je gebruik maken van de specifieke onaangenaamheden waarvoor ze vluchten. Daarbij moet je dan wel perspectief kunnen bieden, waarbij je mogelijk kan putten uit je eigen ervaring. En/of je kan hen laten inzien dat hun geluk (etc.) slechts mogelijk is in de echte wereld. Dat hun aandacht voor en geloof in spectaculaire illusies dit in de weg staat.
DOELEN ZIJN MIDDELEN
Iets doen met waarvoor mensen het spektakel in vluchten en mensen laten zien dat hun daadwerkelijke geluk in de echte wereld ligt, sluit elkaar ook niet uit. Het succesvol aanpakken van een probleem kan natuurlijk voor positieve emoties en een gevoel van kracht zorgen. Dit lijkt zelfs te gelden voor de verwachting dat een probleem succesvol kan worden aangepakt. Of beter gezegd: het dichterbij komen van de oplossing van een probleem of het behalen van een doel, zorgt in zichzelf al voor gevoelens van geluk. En laten we ook niet vergeten dat het behalen van een doel ook voor een gevoel van leegte etc. kan zorgen.. Over het algemeen valt dus te zeggen: (1) stel haalbare doelen en neem de tijd om ze te behalen; (2) heb tegelijkertijd een vrijwel onbereikbaar hoogste doel (totale zelfbevrijding bijvoorbeeld) zodat je altijd weer nieuwe 'tussen-doelen' kan verzinnen; (3) realiseer je daarbij dat de reis zelf het doel is, in de zin dat je leven zich voltrekt terwijl je doelen probeert te behalen en in zichzelf het leven voor jou geen ander doel heeft dan zo goed / mooi / inspirerend / spannend / liefdevol / krachtig/ lekker / verzin je eigen bijvoeglijk naamwoord / etc als mogelijk te zijn. Jezelf volledig opofferen (en daartoe behoort: je helemaal kapot werken) voor het behalen van een doel is dan ook een absurditeit: doelen zijn middelen en je moet middelen niet tot een doel maken dat belangrijker is dan jezelf. Jij bent zelf namelijk uiteindelijk je enige doel.
Volg je me nog? Zo niet, maakt niet uit. Ik heb alle vertrouwen dat je de kern wel vat. Sowieso is het allemaal veel makkelijk om in te zien en te ervaren, dan door middel van taal cognitief te begrijpen. En als je het eenmaal gevoelsmatig snapt, wordt het ook makkelijker om het op jouw manier aan andere mensen uit te leggen. Al moet je dan nog steeds de stap zetten om dat daadwerkelijk te gaan doen… Wat denk je wat een doel is van deze artikelenreeks?
Leve de (R)evolutie!
[wordt vervolgd]
ook gepubliceerd op https://weerstand.noblogs.org/
Tags: spektakel theorie weerstand