De Vries En Verburg: Bloedgeld Uit Opsluiting En Deportatie Van Kinderen
Laatste woord bij de behandeling van het hoger beroep tegen veroordeling wegens smaad. De OvJ eiste een boete van 250 euri en een week voorwaardelijk met twee jaar proeftijd, gelijk aan het vonnis van de politierechter. Uitspraak 27 september.
Neederland beschouwt zich al jaren als gidsland op het gebied van immigratiepolitiek. Voor haar werk aan de Europese Terugkeer Richtlijn werd destijds Staatssecretaris Nebahat Albayrak geridderd in Frankrijk. Het idee om een deal met Turkije te sluiten kwam van Klaas Dijkhoff. En juist gisteren kwam ik tot de ontdekking dat het lumineuze idee van Fred Teeven om kinderen op te sluiten in een gevangenis die geen gevangenis heten mag, teneinde hen het land uit te zetten dat geen deporteren heten mag – dat mocht van Verdonk al niet – navolging vindt in Belgie.
De campagne waarvan de poster waarover het vandaag gaat deel uitmaakte, was gericht tegen de bouw van precies zo'n gezinsgevangenis op Kamp Zeist. Een bouwwerk, dat alleen kon en kan plaatsvinden als daar een bouwbedrijf voor tekent. Dit bouwbedrijf was deze keer De Vries en Verburg en het kan niet om de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van de bouw van deze gevangenis heen. Dat kon het niet tijdens de campagne tegen de door hen inmiddels afgeronde bouw, en dat kan vandaag niet nu we regelmatig horen wat voor lot families met kinderen beschoren is zodra zij de poorten van de gezinsgevangenis op Kamp Zeist hebben gepasseerd, om er alleen nog met een busje naar het vliegveld uit te komen.
Laten we het hebben over die gezinnen met kinderen. Laten we het hebben over de familie Zarifi. Van hun bed gelicht uit de gezinslocatie in Emmen en afgevoerd naar Kamp Zeist. Naar de gezinsgevangenis die zo wordt aangeprezen omdat er geen cellen zijn. Maar geen cel betekent niet: geen opsluiting. Het betekent niet: geen wanhoop. En het betekent ook niet: geen deportatie. Je kunt een gevangenis nog zo mooi opleuken met huisjes en een speelveldje met speeltoestellen, het is en blijft een plek van angst en wanhoop.
Het in een razzia wegsleuren van dit gezin uit de gezinslocatie in Emmen was een zoveelste slag in het gezicht van alle gezinnen daar. Van alle kinderen en ouders die elke dag in angst leven. En als dan dat busje komt, met al die politie, dan denkt iedereen: zijn wij vandaag aan de beurt? Dan worden kinderen weggerukt uit hun vertrouwde omgeving, weg van vriendjes en vriendinnetjes. Er ontstaat paniek en woede. En dit keer probeerden andere vluchtelingengezinnen het busje tegen te houden. Dit keer werd er de week erna voor het gezin gedemonstreerd in Emmen.
Maar wie anders dan een handvol activisten en lokaal bezorgde mensen en een heleboel zeer moedige kinderen gaan de straat op? Wie anders dan wat lokale media geven er genoeg om zodat ze erover berichten? Waar de roze geverfde voordeur van Baudet tot massale verontwaardiging leidt en opgeklopte berichtgeving, leidt het vernietigen van levens van kinderen tot helemaal niets. Doodse stilte. Het is de ultieme desinteresse, veronachtzaming, dehumanisering van vluchtelingen die hier spreekt, en het gevolg van de politiek van regering na regering, steeds rechtser, steeds harder, steeds moorddadiger. Uit het oog, uit het hart. Weg ermee.
Niets heeft mogen baten. Het gezin Zarifi, deel uitmakend van de Hazara minderheid in Afghanistan, loopt gevaar en werd toch gedeporteerd. Ik zeg andermaal: gedeporteerd. Hoe anders noem je het als ouders en kinderen van elkaar gescheiden worden, om hen aan handen en voeten geboeid op het vliegtuig te zetten, nog voordat de andere passagiers in de lijnvlucht van KLM plaatsnemen en zich dus nergens van bewust zijn. Dat is deportatie, niets minder dan dat. Deportatie van angstige mensen. Angstvallig verborgen gehouden uit vrees voor verzet of protest.
Aangekomen in Afghanistan heeft het gezin daar een week opvang gehad. De medicijnen van de moeder tegen psychoses raakten op. En daarna stonden ze op straat. Het gaat slecht met hen. Een handvol mensen in Neederland bekommert zich nog om hen, zamelt geld in en houdt contact. Maar dat gezin en die kinderen die het land niet kennen, dat had daar helemaal niet moeten zijn. Dank u wel, De Vries en Verburg, voor het bouwen van de gevangenis die dit mogelijk maakte.
Ik vraag me af hoe het verder moet met deze mensen. Dit zou zich bouwbedrijf De Vries en Verburg ook af moeten vragen en moeten aantrekken. En zij zouden zich moeten afvragen: waarom hebben we hieraan meegewerkt, wij die ons zo beroepen op onze christelijke mores? Nu ben ik geen christen maar ik meen dat zulk een beroep op godsdienstigheid hypocriet is. Het betekent niet dat je een goed mens bent. Het betekent niet dat je als bedrijf goed bezig bent. Wat telt, zijn daden. En de bouw van de gezinsgevangenis die tot doel heeft om gezinnen als de familie Zarifi te kunnen deporteren, is een daad, een misdaad.
Het mag dan zo zijn dat het beleid dat dit bepaald heeft, niet het beleid is van De Vries en Verburg. Maar beleid heeft uitvoerders nodig. Het heeft architecten en bouwers nodig om gevangenissen te bouwen. Het heeft politie en marechaussee nodig om te arresteren en te deporteren. Het heeft de Dienst Terreur en Verrek, beter bekend als Terugkeer en Vertrek, nodig om te beslissen dat vluchtelingen opgesloten en gedeporteerd mogen worden. Het heeft een IND nodig die bepaalt dat het voor dat gezin wel veilig is in Afghanistan.
Let wel: voor u en ik, wanneer wij de toerist in die regio willen uithangen, geldt reisadvies code rood: niet heengaan en niet doorheen reizen. Nergens in Afghanistan. Voor ons geldt niet dat een deel wel veilig is en een deel niet. De IND is een afwijsmachine. De DT&V een deportatiemachine. En in die deportatiemachine is De Vries en Verburg een radertje. Net als de KLM verantwoordelijk voor die deportatie omdat ze willens en wetens meewerken. De Vries en Verburg, uw duurzame partner in deportaties, bouwde een gezinsgevangenis voor vluchtelingen, compleet met hekken, camera's en stroomdraad en daarover mag geen enkel misverstand bestaan.
Deze zaak gaat over de waarheid. Als die niet gezegd en getoond mag worden, dan betekent dit dat zulk misdadig overheidsbeleid ongehinderd door enige vorm van kritiek moet kunnen worden uitgevoerd in de gebruikelijke stilte. De gezinnen in de gezinslocaties worden geintimideerd door de DT&V om niet te protesteren, om niks naar buiten te brengen. Er heerst angst. En wij, die buiten de poorten staan met ons paspoort, worden vervolgd als wij er iets van zeggen dat dit in ons naam wordt gedaan. Dat is de stand van zaken. Onze vervolging in deze zaak is een politiek besluit, het zegt: kop dicht hierover.
Voor elke opsluiting en elke deportatie van elk gezin, van elk kind, houd ik bouwbedrijf De Vries en Verburg mede-verantwoordelijk. Zij willen hun reputatie hooghouden. Als het aan mij ligt, vergeet nooit meer iemand wat zij daar in Kamp Zeist hebben gedaan. Laat andere bedrijven gewaarschuwd zijn waar ze aan beginnen wanneer ze aan zo'n bouwproject meewerken. Ook met een veroordeling wegens smaad aan mijn broek, zal ik een volgend bedrijf dat zich medeplichtig maakt aan misdadig migratiebeleid daarop aanspreken, zeg maar gerust: aanvallen. Dit is collaboratie met deportatiepolitiek.
Ik vertelde net dat er nu in Belgie, dat is bij het vliegveld bij Brussel, wordt begonnen precies zo'n gezinsgevangenis te bouwen. Dat is ronduit schokkend maar niet verbazingwekkend. Ook daar zal een bedrijf ervoor getekend hebben. Ook daar werkt een bedrijf mee aan misdadig beleid. Ook daar is er al protest tegen.
Wij zullen niet zwijgen en de grenzen overgaan en de grenzen bestrijden, figuurlijk en letterlijk. Want de muren moeten om. De hekken moeten stuk. Zodat vluchtelingen kunnen overleven. Zodat zij kunnen leven. Zodat alle mensen zich vrij kunnen bewegen. Want nu beweegt alleen wie geld en macht heeft zich vrij.
Als u een oordeel gaat vellen over deze zaak, denk dan nog eens aan de familie Zarifi en bedenk dan dat er veel meer van deze families en kinderen zijn. Zij zijn bang om naar Kamp Zeist te worden gebracht, naar de gezinsgevangenis gebouwd door De Vries en Verburg.
Joke Kaviaar, 13 september 2017