Zonder inzicht geen uitzicht.
Rapport 'God in Nederland' niet dramatisch, maar hoopgevend.
In tegenstelling tot veel kerkelijk gezindten ervaar ik het KRO-rapport 'God in Nederland' niet als dramatisch, maar juist als hoopgevend. Niet alleen voor gelovigen, maar voor ons allemaal.
Daarvoor zullen wij er wel oog voor moeten krijgen dat niet alleen het geloof in God steeds verder uit de samenleving verdwijnt, maar dat dat ook opgaat voor zijn seculiere evenknie, de hogere macht waar Het Binnenhof voor staat. Wat dat betreft zitten kerk en staat in feite in hetzelfde lekke (geloofs-)schuitje. Om te voorkomen dat dit roemloos ten onder gaat met heel zijn gedenkwaardige have en goed, wordt het tijd dat onze kerkelijke en politieke stuurlieden hun kompassen synchroniseren door ze te ijken aan het NU; de globaliserende tijdgeest. De maatschappelijke koers die dit zal opleveren maakt op termijn – na het loslaten van de oude dualistische koers – de weg vrij voor de creatie van een evenwichtig gezamenlijk beleid dat de samenleving in haar totaliteit – gelovigen en ongelovigen, geschoolden en ongeschoolden, mannen en vrouwen, linksen en rechtsen, denkers en doeners, blanken en zwarten, armen en rijken …......... – perspectief biedt.
Daarvoor zullen onze levens- en wereldbeschouwelijke bobo's wel eerst de koppen bij elkaar moeten steken. En dat is mogelijk door het in alle openheid en met behulp van de onafhankelijke media, op touw zetten van een Rondetafelgesprek met als enig agendapunt: “De noodzaak van het slechten van de scheiding tussen kerk/moskee/synagoge en staat, ter doorbreking van de – zowel letterlijke als figuurlijke – impasse, waaraan het verdwijnen van het geloof in God en Het Binnenhof debet is”.
Dat open gesprek tussen onze wereldlijke en geestelijke machthebbers moet van de grond kunnen komen, ervan uitgaande dat de mens niet alleen een ongeneeslijk gelovig, maar ook een ongeneeslijk politiek schepsel is. Twee kanten die aan 'elk mens' kleven en er voor zorgen dat de mensheid, ondanks alles!, niet alleen altijd hoop blijft houden op een betere wereld maar ook de onuitroeibare drang bezit daar onafgebroken uiting en invulling aan te geven. Een ieder uiteraard naar vermogen en op zijn/haar eigen wijze. Wat die onverwoestbare hoop betreft hebben wij (alle goede bedoelingen ten spijt) van kerk en staat niets meer te verwachten, zoals de praktijk dagelijks bewijst. Niet alleen in Nederland maar wereldwijd.
Maar daar wij zonder hoop of perspectief niet verder kunnen leven, zijn wij genoodzaakt die anno 2016 buiten de kerk en het Binnenhof te zoeken. Een proces dat al geruime tijd gaande is. Gelukkig kan die zoektocht door het bevoegd gezag niet langer op gemakzuchtige wijze achteloos terzijde worden geschoven 'als onhaalbaar', omdat hij met stip verwijst naar de VN, als hoeder van het alom onderschreven mensenrechten- of vredesideaal. Het ultieme doel, waarin op onze aardkloot ieder weldenkend mens – van welke levensbeschouwelijke gezindte en/of politieke gezindheid dan ook – zich moet kunnen vinden.
Kortom, zolang de toonaangevende vertegenwoordigers van kerk en staat niet inzien dat in de gekunstelde scheiding van kerk en staat de wortel van het kwaad (de machtsstrijd) verborgen zit, zullen zij getweeën de oplossing niet zoeken in een fundamentele hervorming van onze volkerenorganisatie tot een mondiaal beleidsorgaan met bovennationale bevoegdheden, maar zullen zij alles bij het oude laten. Daardoor blijven zij automatisch hangen in uitzichtloze, want achterhaalde! oplossingen. Sprekende voorbeelden daarvan zijn de geld- en energieverslindende EU-toppen, de dood en verderf zaaiende militaire oplossingen, de goed bedoelde maar moedeloos makende VN-conferenties en dergelijke. Stuk voor stuk onzalige kortetermijn- of schijnoplossingen, ondanks hun ontzag inboezemende opzet en de daarbij horende pracht en praal, die veel aandacht trekt. Dat laatste is met name te danken aan de massale toestroom van de media. Daardoor wordt onbewust de indruk gewekt dat het gaat om zaken van groot belang, terwijl zij in werkelijkheid geen enkele soelaas bieden. Daarentegen verduisteren zij het langetermijndoel, het vredesideaal waar de VN voor staat, met de dag meer en meer.
Een alleszins begrijpelijk proces overigens, omdat zonder inzicht er nu eenmaal geen uitzicht bestaat, waardoor het bevoegd gezag vanzelf achter de feiten blijft aanlopen. Ter camouflage daarvan wordt op de automatische piloot (Geert Mak noemt dat de tomtom) gevaren, waardoor wij eindeloos in hetzelfde kringetjes blijven ronddraaien. Uiteindelijk zal onze eerste zorg – ons nageslacht – daar de onbetaalbare! rekening van gepresenteerd krijgen.