Zonder kunstmest meer vrede.
De voortgaande intensivering van de land- en tuinbouw zorgt niet alleen in Nederland voor vervuiling van water, lucht, bodem, biodiversiteit. Er is ook dit keer weer veel meer aan de hand. Veel wetenschappers, politici met in hun kielzog altijd weer banken, multinationals en massamedia houden vast aan technocratische dogma's als: 'Zonder kunstmest kunnen we de wereldbevolking niet voeden".
Zonder kunstmest meer vrede.
Oorzaken voedseltekort liggen in het westen.
Zonder kunstmest kan de landbouw de wereld niet voeden. Dat is het (groei)dogma waar kennelijk een ieder aan moet geloven. De mondiale verplaatsing van de vervuiling maar ook de aantasting van cultuur en autonomie laten we gemakshalve maar even buiten beschouwing.
Export van vervuiling
In navolging van Louise Fresco, roept Henk Breman in de Trouw van 11 maart dan ook: ‘Kunstmest brengt Vrede’. Degene die daar anders over denken zijn volgens hem naïef. Zo, oorlogszuchtige anders en kleinschalig denkende tegenstanders. Uitgeschakeld. Nee, dan liever de ‘realistisch’ en objectieve wetenschappelijke benadering. Met op de achtergrond altijd weer de ‘duurzame’ belangen van multinationals uit de voedings-, kunstmest- en bestrijdingsmiddelenindustrie. Intensiveren, exporteren, grotere machines, kunstmest, bestrijdingsmiddelen… het kan niet op. Diezelfde tunnelvisie over voedselzekerheid en meer algemeen van leven gaan we dus nu als ‘ontwikkelingswerk’, naar o.a. Afrika exporteren. Het in samenhang beschouwingen van oorzaak en gevolg is vaak ver te zoeken.
Voor alle helderheid: kunstmest heeft nooit ergens duurzame ‘vrede’ gebracht. Niet in Europa, niet in Afrika. En ook niet in een van de grootste kunstmeststoffen producerende landen als Marokko(fosfaat). Kunstmeststoffen zijn namelijk net als bestrijdingsmiddelen een van de meest vervuilende stoffen in zowel het winningsproces als ook na gebruik . Eerder ontneemt de ‘kunstmestgedachte’ mensen, dieren en planten de vrijheid om een eigen richting te bepalen. Het vergroten van de maximale opbrengst per oppervlakte zal al snel leiden tot vervuiling en het nog meer opeisen van landbouwgrond. Vooral ook door multinationals welke via o.a. belastingparadijs Nederland ook nog eens belastinggeld bestemt voor de Afrikaanse bevolking wegsluist. In Malawi bijvoorbeeld..Win-win?
PS:Voor de volledigheid: Het stuk is ook opgestuurd naar Trouw maar helaas volgens de TR van Trouw door grote keuze van stukken afgevallen.
Technocratische benadering
De grootste problemen in Afrika op voedselgebied worden veroorzaakt door de technocratische en neoliberale benadering van de land- en tuinbouw. Meer algemeen: van het creëren van een kunstmatige leefomgeving. Het zorgt voor een benauwde tunnelvisie. Een visie die aanzet tot grootschalige landonteigening van boeren en herders in grote delen van Verwegistan. Een benadering ook die aanzet tot onderlinge ruzie en dus het uiteenvallen van authentieke gemeenschappen. Voeg daarbij de (vrije) wapenhandel, de honger naar grondstoffen en zeldzame aardmetalen en de voortwoekerende culturele genocide van de oorspronkelijke bewoners en gemeenschappen is een feit. Dat is de opbrengst van de kunstmestgedachte . Dat is de opbrengst van het technocratisch superioriteitsgevoel.
Alternatief
Er is geen blauwdruk voor een ideale voedselverdeling, een ideale land- en tuinbouw en een ideale wereld. Er is wel een begin, een nieuwe richting. Het begint bij een fundamentele wijziging van wat nu eigenlijk leven en echt samen delen is. Het loslaten van de technocratie, de westerse afgemeten ‘realiteitszin’ waarin alles eerst volgens bepaalde tunnelprotocollen wetenschappelijk en hoegenaamd objectief moet worden bewezen. Het erkennen ook dat alle crises, dus ook het vluchtelingencrisis, onderdeel zijn van een ecologische crisis. En dat we dat maar niet even met een zak westerse kunstmest en andere kunstgrepen kunnen oplossen.
Vandaar uit is het een stuk makkelijker om voedsel, land en geluk samen te delen. Dat kan best met kleinschalig schone landbouw. Zonder kunstgrepen, zonder kunstmest, zonder bestrijdingsmiddelen, zonder belastingparadijzen en zonder Wageningen. Ver weg van de kunstmatige leefomgeving maar dichtbij ‘bestemming’ . Armoede is relatief. Er is genoeg ruimte. Er is genoeg voedsel.