Niets doen is geen optie
(laatste woord bij proces Zeister 7)
Als een hek meer waard is dan een mensenleven, dan dient het hek te worden verwijderd. Het maakt niet uit of de staat stelt dat het strafbaar is. De wetten die actieve solidariteit met ongedocumenteerden strafbaar stellen zijn dezelfde wetten als die de ongedocumenteerden zelf strafbaar stellen vanwege hun bestaan. Strafbaarheid is een verzinsel, net als illegaliteit. De wet is repressie en recht bestaat niet. Ik zal hier ook niet vragen om recht of om vrijheid, want dat is vragen om een gunst. Vrijheid krijg je niet, vrijheid moet je nemen.
Het behoeft geen verbazing dat vandaag zeven mensen beschuldigd worden van een bescheiden daad van verzet zoals het knippen in een hek van een grensgevangenis, in dit geval: Kamp Zeist, waar de staat nu ook een gevangenis voor gezinnen heeft ingericht, nu tijdelijk en binnenkort permanent. De staat zit niet te wachten op verzet daartegen. Dat hier nu zeven mensen worden vervolgd, bewijst dat. Het betekent bovendien dat deze zeven mensen gelijk hebben: een hek is níet meer waard dan een mensenleven. Een hek is een levenloos en waardeloos ding.
Nee, van deze vervolging hoeven we niet op te kijken. De staat valt immers ook huizen binnen en werkplaatsen in hun jacht op zogenaamde illegalen. Dat is nog veel erger. Daar zouden we met ons allen voor in de weg moeten staan om de smeris tegen te houden. No paseran!
De staat sluit migranten op voor een onbepaalde tijd tot maar liefst anderhalf jaar met als enkel doel: deportatie. Desnoods met geweld tot de dood erop volgt. Een paar meter hek kapot is daarom geen misdaad, dat kan niet genoeg worden benadrukt.
Het niet accepteren van de status quo van het apartheidsbeleid dat onderscheid maakt tussen legalen en illegalen, de status quo van het institutionele racisme dat migranten voortdurend opjaagt en bestraft om hun aanwezigheid en hun bestaan; dat niet te accepteren is de verantwoordelijkheid van ons allemaal die een paspoort bezitten en dus het voorrecht hebben gekregen in welvaart te leven.
Dat voorrecht genieten, je niet verzetten, dat is accepteren dat we leven over de ruggen van anderen die hier met alle mogelijke militaire middelen worden geweerd en die slechts statistieken zijn, collatoral damage gerechtvaardigd met Goebbelsiaanse hetze over terrorisme, criminaliteit en overlast.
Niets doen, dat is akkoord gaan met stelselmatig moordbeleid dat leidt tot vele doden aan de grenzen, op straat, in detentiecentra. Fort Europa is gebouwd op een massagraf. Niets doen is akkoord gaan met verdrinkende vluchtelingen, mensen die uit wanhoop zichzelf in een cel ophangen of zichzelf verbranden op de Dam. Niets doen betekent dat deportaties plaatsvinden met onze goedkeuring, dat opsluiting van mensen plaatsvindt met ons welbevinden. Niet in verzet komen is geen optie. Verzet is een plicht. Verzet tegen hekken, muren, camera's. Verzet tegen grenzen, gevangenissen en controle.
Vluchtelingen worden dagelijks geconfronteerd met hekken aan de buitengrenzen van Fort Europa. Met gevaar voor eigen leven beklimmen ze de hekken aan de buitengrenzen, hoe hoog ze ook zijn, hoeveel prikkeldraad en schrikdraad er ook op zit. Met gevaar voor eigen leven wagen ze de oversteek over de Middellandse Zee, ook al jaagt grensagentschap Frontex ze op en terug naar de kust van Noord-Afrika, ook al verdrinken er duizenden. Grenzen zijn meer waard dan een mensenleven, dat is de boodschap. Winsten zijn meer waard dan het leven van iemand die wordt afgeschilderd als gelukzoeker om zijn of haar dood goed te praten. Geluk zoeken is immers voorbehouden aan rijke expats en kolonialistische bezetters en uitzuigers.
We worden geacht te geloven dat het vluchtelingen zijn die een last zijn. Maar het zijn banken en multinationals die ons tot last zijn. We worden geacht te geloven dat er weinig sociale huurwoningen zijn doordat er zoveel vluchtelingen zijn. Maar het zijn de woningcorporaties die goedkope huurwoningen slopen.
Er is geen ruimte voor vluchtelingen, roepen de nationalistische en populistische politici en arrogante hypocriete massamedia opiniemakers vanuit hun luxe luie stoel. Nee, er is geen ruimte voor vluchtelingen of zoals ze ook wel in de wet worden bestempeld: 'vreemdelingen'.
Maar er is ruimte genoeg voor gevangenissen. Er is ruimte genoeg voor kantoorcomplexen die leegstaan. Er is ruimte genoeg voor prestigeprojecten. En voor dat alles is er ook geld genoeg. Geld genoeg om een nieuwe grensgevangenis voor gezinnen te bouwen op Kamp Zeist. Geld genoeg om er een nieuw zwaar beveiligd hekwerk omheen te zetten. Zoals altijd zijn er lieden die van de detentie- en deportatieindustrie profiteren. Bedrijven met bloed aan hun handen. Ze zijn geen haar beter dan de als criminelen afgeschilderde mensensmokkelaars. Sterker nog: de Europese lidstaten zijn collectief en goed georganiseerd de grootste mensensmokkelaars van allemaal. Zij die bepalen dat een afgewezen vluchteling niet mag blijven. Zij die afgewezenen heen en weer zeulen met het Dublin akkoord in de hand. Zij die vingerafdrukken afnemen en opslaan en inreisverboden hanteren.
De grenzen zijn gemaakt van geld. Duizenden bedrijven verrijken zich met deze industrie, en met de direct daaraan verbonden wapenindustrie die verantwoordelijk is voor al het leed dat mensen op de vlucht doet slaan. Het is handje klap, dealtje sluiten met deze of gene dictator of geldschieter, zonder je te bekommeren om slachtoffers. De grenzen bestaan enkel en alleen zodat er winst kan worden gemaakt, zodat onderscheid kan worden gemaakt tussen bruikbare en onbruikbare mensen. Grenzen zijn een machtsmiddel en handelswaar.
Grenzen, ze zijn overal. Dat hek om Kamp Zeist is ook zo'n grens. Daarbinnen bevindt zich een niemandsland waar mensen wachten tot ze gedeporteerd worden. Daar heerst wanhoop en angst, onzekerheid, ledigheid en woede. Je kunt TNO opdracht geven er van alles op te verzinnen om het humaan en kindvriendelijk te laten lijken, maar er bestaan geen humane gevangenissen en deportaties. Het is maar schijn. Schone schijn met een hek en een muur en nog een hek eromheen. Begrenzing van de vrijheid. Grenzen aan de solidariteit. Dat hek waarvan wij beschuldigd worden een stuk uit te hebben weggeknipt, dat is een grenshek van Fort Europa. Daar hangt inderdaad een prijskaartje aan: het prijskaartje van de vernietiging van mensenlevens, mannen, vrouwen en kinderen. Mensen die 's morgens vroeg van hun bed zijn gelicht tijdens een razzia.
De vervolging van migranten, van vluchtelingen is een politiek proces. De vervolging van zeven mensen om een paar gaten in één van de grenzen van Fort Europa is ook een politiek proces. Dit is een politiek proces ter verdediging van het kapitalistische systeem. De wetten die hieraan ten grondslag liggen, hebben geen enkele morele waarde en geen enkel recht van bestaan. Ze dienen net als de smerissen die ze al meppend, nekklemmend, peppersprayend en schietend mogen handhaven, de gevestigde orde van de rijken. Daarmee hebben officieren van justitie en rechters geen enkel recht om over wie dan ook te beslissen, straffen te eisen en op te leggen. Dat recht dat rechtspraak heet, is niets anders dan het recht van de sterkste. Het is er om te doen geld en bezit te beschermen, koste wat het kost. Een knipje voor de vrijheid, dat is waarvan wij worden beschuldigd. Ik beschuldig een ieder die de wetten van de staat vertegenwoordigt en beschermt ervan te handelen uit naam en in het belang van EU moordbeleid.
Het is rechtvaardig en noodzakelijk de hekken, grenzen, muren, gevangenissen, wetten en controlesystemen aan te vallen. Dat kan niet vaak genoeg gebeuren, tot ze allen afgebroken en geslecht zijn. Op recht hoeven we niet te wachten. Dat is wachten tot de dood. Het is noodzaak het recht in eigen hand te nemen. Alleen dan kan recht worden gedaan aan principes als vrijheid en solidariteit. Internationale grenzeloze solidariteit, over en dwars door de hekken en muren heen. Van Melilla tot Kamp Zeist: geen man, geen vrouw, geen mens is illegaal!
Joke Kaviaar, 20 juli 2015