De vertelling
Over schijnduurzaamheid, vluchtelingen en natuurlijk hoop.
De vertelling
Belangrijke ruimtevaarders vertellen ons op de televisie hoe mooi en kwetsbaar de Aarde vanuit de ruimte er uitziet. En dat we daar zuinig mee om moeten gaan. Belangrijke presentatoren vertellen ons over nieuwe lichtpuntjes in een weer aantrekkende economie. En dat we moeten stoppen met zeuren en de schouders eronder moeten zetten. ‘Onafhankelijke’ wetenschappers vertellen ons op welke manier ‘wij’ het beste de wereld kunnen gaan voeden. ‘Nette’ voormannen uit de politiek zeggen ons dat de vluchteling het nu zelf maar even op moeten lossen door een goed gesprek te voeren met de dichtstbijzijnde dictator. Vluchten heeft geen zin. Want waar moet je, zonder nog een ‘nette’ dictator tegen te komen, naar toe? Het komt allemaal weer goed met de economie, de banken en de grootgrutters. Iedereen kan weer op vliegvakantie en een nieuwe auto kopen. Technische innovaties, nanotechnologie, robots, het oprichten van nieuwe megakenniscentra…. , het gaat weer helemaal goed komen. Mark en Halbe, laten we het simpel houden, echte aanpakkers, zij regelen samen met de kenniscentra en natuurlijk de ‘Captains of Industry’ met uiteraard wat gedoogsteun dat u weer gelukkig wordt! Ze doen dat, ongelooflijk, allemaal voor u. Om u een beter leven te bieden. Vertrouw daar maar op! Echt waar!
Geen vragen?
Stelt u alstublieft geen vragen over wat er zoal via de achterdeuren van de nationale en Europese politiek wordt besproken. Dat is te moeilijk voor u. Het zijn complotdenkers die u allemaal negatieve dingen wijsmaken. Dat banken, ook de ideale, als kaartenhuizen in elkaar kunnen storten. Dat de bodem onvruchtbaar wordt. Wij zorgen er wel voor dat de vrijdenkers u niet meer lastig gaan vallen met ophitsende praatjes. Wij regelen in uw belang nog meer vrije handel met Amerika, Canada of welk land dan ook. De economie kan dan weer meer aantrekken en ook u wordt er beter van. Wij gaan het allemaal heel duurzaam doen en hebben uiteraard oog voor natuur, biodiversiteit en wat u maar vraagt en ons goed uitkomt. Zonder dat het u, en zeker ook niet ons, in de portemonnee raakt. Geld, energie, grondstoffen genoeg. Wij vinden er wel wat op. Desnoods laten we het aan bomen groeien.
Een voorbeeld uit de praktijk
Om een voorbeeld te noemen. Met de bijen gaat het, zonder dat de industriële landbouw natuurlijk schade oploopt, weer helemaal goed komen. In het bijgezondheidsprogramma zorgt de overheid samen met o.a. Syngenta, Dow en Bayer (Nefyto) ervoor dat er, verdeling onderzoekskosten fiftyfifty, geld in een gezondheidsonderzoek voor bijen is gestopt. We hebben bij EZ zelfs al gerealiseerd dat er biologische certificering voor imkers en honing uit eigen land mogelijk is. Er zijn een paar mopperkonten, maar wij raden u toch gewoon aan om op dit gebied de overheidsspotjes en de informatie van de NPO te blijven volgen. Bijen gaan straks het geld aan de bomen bestuiven en zorgen zo dat er een nieuw soort honing in uw portemonnee blinkt. Blinkt en glimt als de helm van, ik doe maar een gooi, een ruimtevaarder. Echt dit komt helemaal goed. Onze grenzen zijn grenzeloos. Het gaat om vertrouwen.
We moeten veranderen.
Beste mensen. De wereld om u heen zal veranderen, dat kunnen we niet tegenhouden. En het is ook niet nodig. In de Ronde Tafel gesprekken schuiven we samen met vele ‘natuurorganisaties’ aan bij zeer nette CEO’s uit de farmaceutische- , voedingsmiddelen, en bestrijdingsmiddelenindustrie. Samen met hen zorgen we er voor dat er voldoende regels, certificeringen, enz. komen om het leuk op onze aarde te houden. U moet zich wel een beetje inschikkelijk opstellen. Dan komt het allemaal goed. Wij zorgen in zekere zin voor uw toekomst en dat van uw kinderen.
Plotseling werd ik wakker. Ik had lichte hoofdpijn en een onbestemd gevoel. Ik had hier heel weinig over gelezen in welke krant dan ook. Ik had een Nederlandse ruimtevaarder nog wel op YouTube bij Incotec-Seed Valley, Enkhuizen en in het krantje van een ideale bank mooie verhalen horen vertellen over zijn blik vanuit de ruimte op onze Aarde. Ergens klopte er voor mijn gevoel iets niet. Er miste iets. Het strookte niet met mijn lezing ’De levende tuin’. Een lezing met muziek waarin het mooie der Aarde nog niet was gerobotiseerd maar heel dichtbij voor iedereen in alle openheid en eenvoud zichtbaar was. Het strookte ook niet met de kennis over en van mijn bijenvolken. Het moest iets zijn vanuit een ander gezichtspunt, een ander perspectief, een ander gevoel ….
Ik keek vanuit het water omhoog naar een heldere sterrenhemel. Langzaam en voorzichtig kroop ik op de vochtige AARDE. Het bloed klopte als een soort honing met daarin glinsterlichtjes door de aderen van mijn vochtige lichaam. Ik keek naar de Aarde. Er bleken gewoon katjes aan de wilgen te groeien. Een vallende ster…De vertelling bleek nog lang niet afgelopen te zijn.
De Kleine Salamander