IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 25/10/2014 - 10:18

Deze stad is te klein voor ons beiden

Het is nog vroeg als de zon langzaam opkomt over de verlaten straten van Nijmegen. Een tumble weed waait over de Oranjesingel, een stofwolk vindt z’n weg over het Keizer Karelplein. Niemand lijkt nog wakker, maar de rust is bedrieglijk; alsof achter ieder raam, door een spleet in de gordijnen, gekeken wordt naar wat komen gaat. En als je je ogen dicht knijpt, hoor je in de verte bijna de vage klanken van een mondharmonica die een onheilspellende melodie herhaalt en herhaalt.

Ooit was het anders. Toen heette het stadje nog Havana aan de Waal, gingen mensen de straat op om te protesteren, volgde de ene universiteitsbezetting de andere op en was radicaal links eerder een vanzelfsprekendheid dan een scheldnaam. Maar tijden veranderen, net als de openingstijden van winkels en de maximale duur van je studie. En dus gaan mensen nog wel de straat op, maar vooral om naar werk en school te gaan of als de winkels open zijn.

De sheriff heeft het sindsdien makkelijk. Goed, niet iedereen besefte dat het andere tijden waren dus als er onverhoeds toch nog eens een demonstratie kwam, moest hij de lange lat weer uit het magazijn halen, zoals hij ook nog soms mensen uit kraakpanden moest slaan. Maar zelfs dat had een nostalgisch randje. Tegenwoordig heeft hij de wind er onder en veel moeite hoeft hij daar niet voor te doen.

Natuurlijk zijn er nog rafelrandjes, maar hij is er druk mee die weg te werken. Zwervers worden weggepest en opgejaagd, iedereen met een niet-westers uiterlijk kan een ID-controle verwachten en verdomme, die klote hipsters op hun fixies moeten ook eens leren dat ze niet door het centrum mogen fietsen. ‘Rechts is het nieuwe links, normaal het nieuwe anders’ hoort hij zichzelf graag zeggen.

Maar deze bewuste ochtend zegt hij nog helemaal niets, want hij ligt nog op één oor te slapen. Naast zijn politieagenten kan hij nu ook vertrouwen op wat hij in een olijke bui wel eens zijn deputees noemt; Bureau Toezicht en Handhaving. En zo gunt hij zichzelf tegenwoordig in de ochtend een paar uurtjes extra, dromend over parkeerboetes, een strengere APV en muren met anti-graffiti verf.

Ondertussen trekt de zon korte schaduwen over de weg; een groepje stadswachters verlaat kantoor voor het dagelijkse rondje. Vol opgepomt zelfvertrouwen, het uniform stijf van hun eigen gelijk, bonnenboekje op de heup. Maar al na de eerste kruising valt de stadwachters iets op. Het is stil. Te stil. En horen ze nu een harmonica? Links lijkt een gordijn te bewegen. En daar, rechts in dat steegje. Staan daar mensen? De stadswachters kijken langzaam om zich heen en wat ze zien, beginnen ze ook te horen: overal mensen die verscholen zitten in een hinderlaag en die een voor een te voorschijn komen en dreigend op ze af lopen, roepend, vuisten in de lucht: ‘weg met controle’, ‘rot op met je toezicht’, ‘aanvalluh!’

De stadswachters wachten niet af en zetten het op een rennen, terug naar kantoor, waar met nog natte verf staat geschreven ‘we didn’t shoot the sheriff, but at least we scared the deputees’.

it’s about fucking time

http://vimeo.com/109443497 link naar de video